Rozdział 1 - List miłosny

grudnia 25, 2014

Read (

Inne światy? Inne wymiary? Choć wydają się być jedynie odległą legendą, to istnieją naprawdę. Gdzieś daleko, poza horyzontem tak wielu istnień, one egzystują. Każda planety tętni życiem, którego tak wiele osób nie potrafi dostrzec. Lecz istnieją też światy, które są świadome istnienia kogoś poza nimi. Wierząc, czekają na spotkanie z nimi. Niektórzy, zdolni do podróży przez światy, zwiedzają krainy, o których większość może jedynie śnić. Zbierając kryształy są wędrowcami przez planety, mogąc tworzyć lub niszczyć. Są też tacy, którzy są gotowi ponieść cenę, by zdobyć wymarzony cel. Stając się tacy jak podróżnicy, oddając część siebie, składając życzenie u Wiedźmy Wymiarów… Lecz kim oni są i kim my jesteśmy? Wierząc lub nie, ta historia jest tylko mikrą częścią wielkiego systemu, który panuje w tak odległym kosmosie, którego Ty nie widzisz.

ANADEATH

Tupiąc energicznie nogą o szkolną posadzkę, co chwilę wyglądała ukradkiem, czy chłopak nie wychodzi do domu. I choć wielu uczniów patrzyło na nią jak na istną wariatkę, to nawet nie próbowała liczyć się z ich zdaniem. Zakochana i odrzucona wiedziała, że tym razem sama musi działać. Marząc o spełnionej miłości od tak długiego czasu, te sekundy nadal zdawały się być odległymi o miliony lat świetnych pragnieniami. Kochała tego człowieka z całego serca, lecz nigdy nie było jej dane zaznać tego samego.

Od pierwszego dnia, w którym się poznali, po prostu ją olewał. I choć nie była jedyną, którą w tak okrutny sposób traktował, to czuła ukłucie na sercu za każdym razem, gdy po prostu mijał ją na szkolnym korytarzu. Wiedziała, że miał nieszczęśliwego dzieciństwo. Zamknięty w sobie przez śmierć matki, przeprowadzka do obcego miasta i zmiany, o których nikt oprócz niego nie wiedział. Wszystko rozumiała, ale nie uznawała tego za powód, by aż z takim dystansem odrzucać innych.

Wzdychając, próbowała się powstrzymać od zmiany decyzji, przypominając sobie, że to ostatnia szansa. Dzisiaj kończyła siedemnaście lat i nie mogła zachowywać się już jak tchórz. Od momentu, w którym wrzuciła ten przeklęty list do skrzynki na buty, skończyły się wątpliwości. Wyznając wszystko, co leżało jej na sercu, po stu próbach, po pięćdziesięciu sześciu poprawkach, w końcu była gotowa zakończyć list słowami „kocham cię”. Czuła, że nawet najpiękniejsze słowa nie zmienią jego stosunku do niej, lecz musiała spróbować. Była świadoma, że jeśli nie tego nie zrobi, nigdy się nie dowie, jaka będzie jego odpowiedź.

Nagle usłyszała czyjś krok. Niepewnie wyjrzała za rogu, trzymając zaciśnięte dłonie na krawędzi ściany. Gdy tylko upewniła się, że to jej ukochany, ponownie ukryła się. Bijąc się pięścią w klatkę piersiową, próbowała uspokoić szalejące serce, które wciąż podpowiadało jej, by uciekała.

Zaciskając zęby z całej siły, wychyliła ostatni raz głowę, chcąc ujrzeć reakcję chłopaka na jej list… Zamarła. Widząc Kaito, jak trzyma w dłoni otwartą kopertę i płacze nad nią, nie potrafiła znaleźć jakiegokolwiek wytłumaczenia. Jego ręce drżały, a wzrok nie mógł oderwać się od wyrazów, zapisanych na kartce.

I choć w pierwszej chwili Anadeath postanowiła podejść do niego i poznać odpowiedź, jej ciało mimowolnie odwróciło się i tchórzliwie uciekła ze szkolnego korytarza. Biegnąc, ile sił tylko miała w nogach, nie patrzyła się za siebie. Choć łzy napływały do jej oczu, nie zakrywała twarzy, tylko pozwalała innym patrzeć na swoją żałosną twarz. Czuła się jak ostatnia ofiara losu, przeklinając cholerne tchórzostwo.

Gdy tylko udało jej się dobiec do domu, natychmiast zatrzasnęła za sobą drzwi i osunęła się na podłogę, opierając plecami o drzwi. Płakała, przyciągając kolana do piersi i chowając między nimi twarz. Nie była brzydka, wręcz przeciwnie. Delikatna, o pięknych rysach twarzy, długich, jasnych włosach i niebieskich oczach. Figurze nic nie mogła zarzucić. Dobrze się odżywiała. Miała zdrowe, trochę wysportowane ciało, choć często (jak to kobieta) narzekała na praktyczny brak piersi. Chłopcy często na nią zwracali uwagę, lecz ona sama nie potrafiła odpowiedzieć na ich uczucia. Wiedziała, że liczy się dla nich jedynie wygląd.

– Co ty robisz?!

Podniosła się, słysząc niespodziewany krzyk ojca. Dość pokaźnych gabarytów, w wieku czterdziestu lat, nie ukrywając swojej lśniącej głowy stał dumnie przed córką, mając założone ręce na piersi. Ubrany w najlepszy garnitur, który sprawił, iż Anadeath zaniepokoiła się zachowaniem ojca. Jednak gdy ujrzała przepiękną kobietę, która wyszła z ich salonu, wszystko zrozumiała.

– Królowa – szepnęła dziewczyna.

Królowa Smoków… Jedyna kobieta, która zasługiwała na taki tytuł w całym wszechświecie. Absolutna władczyni batalionu smoków. Jedyna ludzka podróżniczka między wymiarami, która wykorzystywała swoją moc. Przepiękna, władcza, o idealnej wręcz figurze i twarzy. Jej długie, aż do samej ziemi, i blond włosy falowały z każdym ruchem kobiety, jeszcze bardziej podkreślając majestatyczność postaci.

– Ale co… – zaczęła Anadeath, lecz nagle przerwano jej.

– Pójdźmy do salonu i porozmawiajmy – zaproponował gość, dając znać mężczyźnie, by zostawił je same.

Gdy tylko odczytał znak kobiety, kiwnął głową i wyszedł z domu, idąc na drugą zmianę.

Przedstawicielki płci pięknej ruszyły natychmiast do salonu, w którym zdecydowały się rozmawiać. Anadeath czuła się dosyć nieswojo i nie potrafiła wykrzesać z siebie nawet jednego słowa. Nie pojmowała, dlaczego tak ważna osobistość wstąpiła do jej domu na konwersację z nią.

– Kończysz siedemnaście lat? Prawda, Anadeath McHerish? – zapytała cicho kobieta.

– Proszę pani, ja…

– Mów mi Lucy – przerwała jej. – Jestem, a może byłam Lucy Heartfilia.

– Rozumiem. – Kiwnęła głową. – A więc Lucy, tak.

– Zapewne nie rozumiem, co było powodem tak nagłego spotkania, lecz… jakby to powiedzieć – zaczęła się plątać, gorączkowo błądząc wzrokiem po całym pokoju – ty umierasz.

McHerish energicznie podniosła się, uderzając nogą o blat stołu. Na początku czuła się przerażona, lecz z każdą sekundą zaczęło do niej docierać, że to tylko głupie kłamstwo… żart…

– Proszę się nie bawić moim kosztem – prychnęła, siadając z powrotem na miejsce.

– Gdyby to był żart, to bym się chyba śmiała, a tak nie jest – odpowiedziała, poprawiając włosy. – Kryształ musi zostać odnaleziony.

Każdy świat posiada kod, każdy kod posiada kryształ i każdy kryształ posiada numer. Żyjąc z takim przeświadczeniem, ludzie są gotowi, by przejść ten odwieczny rytuał i wybrać się do innych światów w poszukiwaniu nieznanego. Posiadając te wszystkie, trzy elementy są gotowi oddać nawet własne życie, by wkroczyć w nowy świat, pozostawiając za sobą stary. Kod AW5543, kryształ numer 76548. Odwieczna tajemnica planety Anadeath została odkryta już przed wiekami, lecz zawsze brakowało elementu, który uniemożliwiał podróż przez nieznane krainy. Kryształ, który zniknął, gdy tylko powstał, był pragnieniem tak wielu istot. Tak wielu zginęło, tak wielu nie zostało odnalezionych. Wydawano całe majątki, aby tylko go zdobyć, lecz nigdy nie odnaleziono choćby śladu jego istnienia.

– Czemu mi to mówisz? – spytała niepewnie Anadeath.

– Każdy świat posiada także swoją opowieść… swoją historię. – Wstała i podeszła do okna. – Zapewne słyszałaś legendy o ludziach, którzy potrafili poświęcić wszystko, by zdobyć klejnot, lecz zawsze bezskutecznie. Jednak są bohaterowie, którzy pozostają w cieniu. Od pokoleń kobiety w twojej rodzinie są tymi, którym przeznaczone jest odnaleźć klejnot.

– Zaraz, zaraz, zaraz! – Anadeath zaczęła machać rękoma. – O czym ty gadasz?! – wrzasnęła, nie potrafiąc zrozumieć jej słów.

– Wysłuchaj mnie do końca, dziecko! – skarciła ją Lucy. – Gdy kobieta w twojej rodzinie skończy siedemnaście lat, budzi się w niej moc. Moc, do której dostępu nie mają inni śmiertelnicy. Kiedy to się stanie, rozpoczyna się odliczanie. Jest to gra, w której masz trzy lata, by odnaleźć kryształ i …

– Moja matka – przerwała McHerish. – Przecież nikt go jeszcze nie odnalazł, więc moja matka…

– … zginęła, bo czas jej się skończył – dokończyła za nią kobieta.

Anadeath zamknęła twarz w rękach, nie potrafiąc w żaden sposób przyswoić słów tej kobiety. Czuła tak bolesny ucisk na sercu, że każdy oddech sprawiał jej przeogromny ból. Nie rozumiała, nie chciała zrozumieć. To była kpina, żart… I ona miała ginąć za sprawy innych? Nie chciała tego nawet akceptować.

– Nie! – odpowiedziała jednoznacznie. – Nie chcę brać w tym udziału! Jestem tchórzliwa, nic nie umiem, nie potrafię nawet porządnie wyznać miłości, a ty chcesz, bym bawiła się w… – nie potrafiła znaleźć odpowiedniego słowa – coś i odnalazła ten cholerny kryształ, mimo że do tej pory nikomu się to nie udało.

– Wiem, że to spadło na ciebie tak nagle, ale ja nic nie mogę dla ciebie zrobić… – Lucy podeszła do niej i chwyciła ją w swoje ramiona, przytulając do siebie. – Tak jak twoja matka, dzisiaj, za parę minut przemienisz się. Staniesz się bestią klejnotu, której celem będzie odnaleźć swojego pana. Znana w świecie jako Black Roses.

– Ta scena wygląda, jak żywcem wyjęta z jakiegoś serialu, w którym młoda dziewczyna dowiaduje się, że ma być obrońcą sprawiedliwości i dlatego musi porzucić swoje dotychczasowe życie i poświęcić się walce ze złem. Po drodze jednak spotyka księcia z bajki, w którym się zakochuje i poznaje wiernych przyjaciół, którzy pomagają jej przezwyciężyć głównego bossa! Nie tak!? To jakby scena wyjęta z jakiejś Sailor Moon, tylko ty nie jesteś kotem, a smokiem… Co to za chory świat!? – krzyknęła Anadeath.

– Sama powiedziałaś… Chory… Zawsze musimy coś poświęcić, by coś zyskać – powiedziała cicho Lucy.

– Odwieczne prawo świata, odwieczna zasada nieskończoności, odwieczna cena Wiedźmy Wymiarów – powtórzyła z pamięci inkantację.

– Znam to uczucie, choć ja byłam tylko kolejnym spoiwem „ceny” – szepnęła cicho kobieta. – Choć my sami nie chcemy, przeznaczenie nie wybiera… Możemy myśleć, że zdołamy wyłamać się, lecz to tylko złudne marzenia. Jeśli mamy o co walczyć, to wiemy, że to stracimy.

– A jeśli ja kogoś kocham? – spytała niepewnie McHerish.

– Też kogoś kochałam… A jestem tutaj.

Lucy nie potrafiła spojrzeć jej w oczy. Po cichu puściła ją ze swoich ramion i bezdźwięcznie wyszła z pomieszczenia, a potem z domu. Pozostawiając Anadeath samą sobie, nie sądziła, że aż z takim oporem przyjdzie jej zamknąć drzwi.

Gdy do McHerish dotarło, że w całej posiadłości nikogo nie ma, zlękła się. Ze łzami w oczach podeszła do kominka, na którym stała niewielka fotografia, która przedstawiała jej matkę. Opuszkami palców dotknęła jej podobizny, po czym odstawiła ramkę z powrotem na miejsce. Westchnęła i zaśmiała się. Nie mogła uwierzyć, że tak nagle spadło na nią coś takiego. Nikt ją na to wcześniej nie przygotowywał, nie raczył wyjawić tajemnicy… Może inaczej by zareagowała, a teraz? Świadomość, że zostały jej tylko trzy lata życia, sprawiało, iż czuła się jak w najgorszym koszmarze.

Wiedziała, że teraz pozostało jej jedynie czekanie, choć nadal w jej sercu pozostała iskierka nadziei, iż jest to tylko głupi żart. Z taką myślą weszła radośnie na schody, lecz nagle zachwiała się i upadła na schodek. Zdziwiona podniosła dłoń i dotknęła nią swojego czoła. Całe było rozpalone. Z czasem zaczęło do niej docierać, że dość głośno sapie. Wewnątrz palił jej się ogień, którego nie potrafiła w żaden sposób wyjaśnić. Pragnęła krzyczeć, lecz głos ugrzązł jej gardle. Wiedziała, że musi natychmiast pójść po jakieś lekarstwa. Zdziwiona za przyczynę uznała jedynie stres.

Podnosząc się powoli do góry, ręką przytrzymywała się barierki, nie chcąc upaść jeszcze raz. Kiedy już doszła na samą górę, poczuła, że traci oddech. Nawet najmniejszy łyk powietrza sprawiał jej nieopisaną radość, gdy z takim trudem oddychała. Jej całe ciało paliło ją, a głowa zdawała się rozsadzać na miliona kawałków. Nie potrafiąc dalej iść, osunęła się na podłogę, opierając się ciałem o ścianę.

Niespodziewanie całkowicie straciła czucie w dłoniach. Nie mogąc już nawet płakać, błagała w duchu wszystkich bogów o ratunek. Lecz była pozostawiona sama sobie. Nikt po nią nie przyjdzie, nikt jej nie uratuje, nikt nie zada sobie trudu…

Zakręciło się jej między oczami i wtedy zrozumiała, że traci przytomność. Ciało przechyliło jej się na prawą stronę, po czym uderzyła głową o podłogę, całkowicie oddając się w objęcia Morfeusza.

***

Obrazy, napływające do jej głowy, zdawały się nie mieć końca. Każde z nich przedstawiały nieznane jej kobiety z różnych epok. Niektóre natychmiast rozpoznała, lecz większość zdawało się jedynie być legendą bądź baśnią. Ich uśmiechy, ich ostatnie słowa przypominały młodej Anadeath, że taki los także ją czeka. Widząc niechybną śmierć, żałowała, iż nie wyznała Kaito miłości osobiście. Może wtedy los byłby dla niej łaskawszy, może zmieniłoby się całe nastawienie do tego świata, lecz teraz już było za późno. Umierała, widząc w ostatnich chwilach życia tak podobne do niej kobiety…

***

Wstała, rozejrzała się wokoło… była już noc. Gdyby nie światło latarni, która stała na zewnątrz, ustawiona naprzeciw jej pokoju, to nie byłaby w stanie nic dojrzeć i zrozumieć, iż żyje. Niepewnie oparła się o łóżko, by znowu nie upaść. Miała wrażenie, że głowa jej zaraz wybuchnie z bólu. Nie mogła tego znieść. Potrzebowała natychmiast wziąć jakieś leki. Nie mogła liczyć na pomoc ojca, który nadal był w pracy. Musiała sama sobie poradzić, choć najchętniej nie ruszałaby się z miejsca.

Była niezwykle zdziwiona, że leży we własnym łóżku, we własnym pokoju. Ostatnie, co pamiętała to, to że straciła przytomność na korytarzu. Nic więcej. I choć nie wiedziała, jak dostała się do tego pomieszczenia, niewiele ją to obchodziło.

Wzdychając, powoli podniosła się. Stawiając pojedyncze kroczki, zaczęła się kierować w stronę łazienki, uważając, by ponownie nie upaść. Gdy dotarła na wyznaczone miejsce, oparła się o zlew, przy okazji wypuszczając z siebie porządną dawkę powietrza. Kilka razy mocno zacisnęła powieki, a kiedy jej oczy już się przyzwyczaiły do światła, spojrzała na swoje odbicie. Przekręciła głowę na prawo, potem na lewo. Odwróciła się za siebie. Potrząsnęła głową, a gdy nic nie dawało, dotknęła swoich długich, białych włosów. Sprawdzając, czy to nie jest aby tylko peruka, pociągnęła je. Lecz gdy poczuła ból i ujrzała garść kłaków w dłoni, otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Odsunęła się od lustra, nie mogąc w żaden sposób uwierzyć w to, co się dzieje. Jednak kiedy ujrzała całą swą sylwetkę, uśmiechnęła się.

– Ha! – zaśmiała się. – Aa! – krzyknęła na cały dom, ledwo powstrzymując się od mdlenia.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 2 – Black of Crime

Next You are viewing the Last Post
Previous Article

CONVERSATION

Unknown25 grudnia 2014 15:41
No to ci powiem że mnie mile zaskoczyłaś :D Ja byłam pewna że dodasz jakiegoś one shota, a nie, że zaczniesz nowego bloga!
Lucy najważniejsza! A co z Natsu? Toż to on powinien być królem smoków. Napisałaś coś o tym, że musiała poświęcić swoją miłość, czyżby Natsu nie żył?
I Anadeath... Nie polubiłąm jej. Może to dla tego, że to dopiero pierwszy rozdział?
Ogólnie pomysł i realizacja mi się podoba, ale chyba będzie mi brakować ekipy FT, no chyba że nie tylko Lucynka tu zaistnieje :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown25 grudnia 2014 16:55
Nie spodziewałam się kolejnego bloga :) Wchodząc, od razu rzucił mi się w oczy nagłówek. Bardzo mi się podoba :) Opowiadanie zaczyna się fajnie, dużo rzeczy jak na pierwszy rozdział. Pewnie będę musiała przeczytać ponownie żeby to sobie wszystko ułożyć :D Cieszę się, że Lucy się pojawiła, bo bardzo ją lubię. No i jestem ciekawa co Ana napisała w tym liście, że aż doprowadził tego chłopaka do łez. Mam nadzieję, że kolejny rozdział będzie tak samo dobry jak ten, bo wtedy będę czytać regularnie :D
Pozdrawiam i życzę weny!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nellie25 grudnia 2014 17:03
Podobał mi się ten rozdział.. zresztą jak wszystko co tworzysz. xd Tak naprawdę nie wiem co napisać, bo jak już napisałaś, tak naprawdę prawie nic nie wiadomo. Ale mam nadzieję, że zainteresuje mnie tak samo jak PAC i TM i coś czuję, że tak będzie. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown26 grudnia 2014 08:52
Cóż zapowiada się ciekawie. Jak fajnie, że pojawiła się Lucy, tylko martwi mnie to, że musiała wszystko poświęcić i straciła ukochaną osobę - coś Ty zrobiła Natsu, ja się pytam! W sumie nie dziwię się, że to Lucy jest Królową Smoków. Oczywiście to Natsu powinien być Królem Smoków (no chyba, że nim jest, to lepiej usuń go z tego stanowiska, bo marnie się to skończy ;-;), ale nie wyobrażam sobie go w tej roli, Lucy bardziej pasuje.
Ta Anadeath to wcale nie jest taka tchórzliwa, skoro doprowadziła faceta do płaczu xd
Ogólnie rozdział był ciekawy i czekam na dalsze rozwinięcie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy26 grudnia 2014 16:10
Historia rzeczywiście zapowiada się ciekawie jednak nie jestem przekonana co do bohaterów. Nie jestem fanką "składanek" ale co kto lubi. Czekam na dalsze rozdziały aby przekonać się czy opowiadanie mnie wciągnie dalej :P

Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Suu.27 grudnia 2014 13:13
Witam!
Twój blog został dodany do Katalogu.

"Wesołych Świąt i od razu piszę, że nie jest to typowy fanfic, ale jest on ważny dla opowiadania, które chcę w przyszłości napisać (oczywiście związane z FT), więc tu go reklamuję. Oczywiście jest tu bohaterem pewna osoba z FT, ale zapowiedzi nie chcę jej podawać, żeby nie niszczyć niespodzianki. Oczywiście, jeśli uznacie, że nie powinnam tu dodawać swojego opowiadania, to proszę byście napisali mi jakoś w komentarzu, bym wiedziała, żeby nie dodawać tu nowych rozdziałów :)"

Tak napisałaś pod zgłoszeniem, Olu. Ja osobiście nie mam żadnych przeciwwskazań - jeśli wystąpi tu postać z FT, i chcesz pisać coś z tego anime, to jak najbardziej, reklamuj go! Po to istnieje nasz katalog :3
Zapraszam do dodawania nowych rozdziałów!

Pozdrawiam i również życzę Wesołych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku ;)

Suu.
[http://katalog-fairy-tail.blogspot.com/]
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
frosia31 grudnia 2014 18:01
Na początku miałam być tylko skromnym, niewidocznym przechodniem. Miałam.
Ale zostanę tu aktywnym obserwatorem.
Nie przepadam za Fairy Tail, Lucyna nie jest moją ulubiona postacią z tej serii.
Romansideł też nie lubię. Rozdział jednak przeczytałam bardzo szybko, miło się czytało.
Spodobało mi się imię „Anadeath”, jest bardzo ładne. Pewnie bym na nie nigdy nie wpadła.
Główna bohaterka skojarzył mi się już na samym początku z Usagi, a Kaito zaczęłam sobie wyobrażać skaczącego między wymiarami w czarnym garniturze, cylindrze, masce i różą w zębach.
Ciekawie to wygląda w mojej głowie (Kajtuś hasający po tęczach z kotem na głowie naprawdę wygląda obłędnie B| ).
Błędów się nie dopatrzyłam. Więc albo ich nie ma, albo mam brudne okulary.
Będę wyczekiwać następnego rozdziału.
Życzę Ci weny na ten nieubłaganie zbliżający się 2015 rok. c:
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amaterasu21 maja 2015 17:44
Pierwsze wrażenie po wejściu na bloga — więcej się nie dało tych gadżetów w kolumnach bocznych? Dostałam średniej jakości nagłówek, który o wiele lepiej prezentowałby się, gdyby w jego otoczeniu nie znajdowało się mnóstwo dodatków, zupełnie zbędnych (tłumacz, link do fanpejdża, link do konta Google — to wszystko można na spokojnie pododawać do zakładek). Chwała Ci, żeś przynajmniej wyłączyła autoodtwarzanie — przynajmniej mam pewność, że muzyka, niekoniecznie w moim guście, z miejsca mnie nie zamorduje.
W zapowiedzi zerknęłam, że zakwalifikowałaś opowiadanie do gatunków fantasy/kryminał/komedia. Tutaj powinnam się zaprzyjaźnić z Twoim blogiem, gorzej już będzie z romansem, ale dobrze przedstawiony romans nie jest zły. No! To zaczynamy tę opinio-analizę. Uprzedzam tylko, że jest to moje SUBIEKTYWNE zdanie, które mogę poprzeć wiedzą z języka polskiego, doświadczeniem i paroma innymi kwestiami.
Zaczynamy.
BTW, dziękuję, żeś włączyła blokadę kopiowania treści, analizowanie tego będzie fantastyczne. -,-
Rozdział I
„w której go poznała odrzucał ją” — przecinek po „poznała”, jest to przecinek zamykający wtrącenie
Następnie combo „bycia” od fragmentu zaczynającego się „tym razem chciała” do „skrywała w swoim sercu przez kilka lat”. W sumie o tym całym akapicie mam jedynie dwa całkowicie negatywne uczucia: zalatuje tanim, sztampowym romansem pokroju Zmierzchu (jestem taka zwykła, on mnie nie dostrzega, ale, bum!, nagle staję się speshul) i masz zupełnie ciężki styl, pozbawiony charakterystycznej dla wielu autorów „płynności”.
„niezwykle zawstydzona i niepewna nie wiedziała” — postawiłabym przecinek po „niepewna”
„zainteresowanie niż chciała” — z „niż” jest taka reguła, że jeśli w obu członach jest czasownik (w formie osobowej lub nieosobowej!), rozdzielamy je przecinkiem. Z tego, co mamy wyżej napisane, wynika, że po „zainteresowanie” powinien i tu się pojawić.
„Głowę miała opuszczoną w stronę podłogi.” — …a da się mieć głowę opuszczoną w stronę sufitu? Rysunek? Cokolwiek? Nie wiem, piktogram? Nie. To ładnie proszę zrobić coś z tym potworkiem stylistycznym, bo śmiechłam. Autentycznie.
„w drewniane panele oczekiwała” — po „panele” przecinek, wcześniej masz imiesłów przysłówkowy współczesny.
„wspomoże ją” — w języku polskim jest taka zasada, że nie zostawiamy nieakcentowanych jednosylabowych słów na końcu długie w cho… zdania (do tej grupy zaliczają się między innymi zaimki), a „ją” definitywnie spełnia ten warunek. Chyba że chcemy podkreślić wagę danego słowa, wtedy możemy taki zabieg wykonać. Ale wątpię, żebyś chciała już na początku zrobić z bohaterki rasową Mary Sue.
Swoją drogą, dlaczego wspomoże? Miała jej ramię zaoferować czy co?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amaterasu21 maja 2015 17:44
To „w końcu” w didaskaliach dialogowych jest potrzebne jak piernik do wiatraka.
„która przeprowadziła się niedawno, razem z ojcem, do stolicy” — poproszę jeden logiczny argument, dla którego te przecinki mają rację bytu.
„gdyż jak widzicie” — „jak widzicie” jest wtrąceniem, więc rozdzielamy przecinkiem z obu stron. A, no i nauczycielka nie określiłaby wychowanki mianem osóbki. Chyba że Ana jest taka superspeshul… dobra, nie, stop, zapędzam się.
„Już dochodząc do niego wiedziała” — imiesłowowy równoważnik zdania z imiesłowem przysłówkowym współczesnym, przecinek po „niego”.
„szczuplutką rączkę” — nie za wiele tych zdrobnień?
„to szkolny łobuz” — …i, oczywiście, nasza inteligentna nauczycielka przedstawia tę „wstydliwą osóbkę”, każąc jej usiąść z naszym przedmiotem badań, doskonale wiedząc, że najprawdopodobniej ta sytuacja skończy się jak na wyżej załączonym obrazku…? …serio? Taki deficyt ławek w tej szkole czy co?
„Przepraszam cię za niego, ale to szkolny łobuz.” — …próbujesz się usprawiedliwić, niekompetentna nauczycielko?
„wciąż mając nadzieje” — nadziejĘ
„Próbowała z całych sił siebie powstrzymać, lecz nie potrafiła” — Przywal mu, Ana! Tak, żeby się wyje… przewrócił!
„Wielokrotnie olewał ją, nie zwracał uwagi, bądź w bolesny sposób odpychał od siebie.” — z tym zdaniem mam dwa problemy. I to takie poważne. Bo z jednej strony znaczą to samo i są błędem stylistycznym, który powinno się jak najszybciej wyeliminować. Z drugiej zaś składnie ostatniej części tego wypowiedzenia płacze o pomstę do nieba.
„pod nosem, na myśl” — tutaj chyba wiadomo, że przecinek out.
„pod jakimś względem jest dla niego wyjątkowa” — …a nie pomyślałaś, superspeshul bohaterko, że najzwyczajniej w świecie chłopaka irytujesz?
„by zobaczyć kto nadchodzi” — przecinek po „zobaczyć”.
„Jak tylko ujrzała” — w zdaniach złożonych podrzędnie z okolicznikowym czasu, w szczególności w tekstach literackich, preferowane jest użycie gdy/kiedy zamiast jak, ponieważ wprowadza to bałagan („jak” jest charakterystyczne dla podrzędnie złożonych z okolicznikowym sposobu).
„zajrzy on” — „sylwetka” rodzajem męskim, gratuluję.
„robiąc 134 możliwych egzemplarzy i dając je 430 razy” — primo, W TEKŚCIE LITERACKIM NIGDY NIE UŻYWAMY LICZB. Secundo, sto trzydzieści cztery możliwE egzemplarzE.
„wychyliła główkę” — tak zapytam kulturalnie, ile ona ma lat? Bo „główkę” to mają czteroletnie dzieci, nie nastolatki z pewnymi walorami zarówno z przodu jak i z tyłu. I proszę mi nie wmawiać, że masz taki styl — to po prostu zwykła niekonsekwencja.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amaterasu21 maja 2015 17:44
„otwartą, białą kopertę” — „otwarta” i „biała” to przymiotniki określające dwie różne cechy koperty, więc przecinek wyjeżdża na Syberię w tempie ekspresowym najmniej.
„mocno zacisnęła rękę na krawędziach szafy” — nie wiem, jak zdolna musiała być ta laska, ale jedną ręką trzymać więcej niż jedną krawędź… Illuminati!
„by zrobił COKOLWIEK” — ach, ten zabójczy capslock… Swoją droga, nie wiem, czy wiesz, ale istnieje coś takiego jak akcent padający na ostatnie słowo w zda… a nie, nie wiesz, zauważyłam wcześniej. No to lecimy: w Polsce naszej pięknej mamy coś takiego jak kadencja (ton opadający), antykadencja (ton wznoszący), ton opadająco-wznoszący i ton neutralny. Podczas pisania najczęściej wykorzystuje się kadencję (antykadencja pojawia się w zdaniach pytających lub w wypowiedzeniach zapowiadających ich dalszy ciąg). I jak to cacko wykorzystać? Po prostu wrzucić important word na koniec zdania. It’s a kind of magic.
„Nie chciała, by ktokolwiek zobaczył ją w takim stanie, dlatego zaczęła rozglądać się dokoła.” — No, rychło w czas, bohaterko. To dopiero początek, ale dlaczego mam przeczucie, że ona będzie tępa jak but?
„On płakał czytając od niej list” — Firstly, przecinek po „płakał”. Secondly, po co zaczynać zdanie od zaimka osobowego, skoro poprzednie zdanie kończy się na „chłopak”. Thirdly, napisałabym „czytając list od niej”, bo najpierw czasownik łączy się z dopełnieniem bliższym, później dalszym. Fourthly, co? Płakał? Czuję rozchwianie emocjonalne. Bo raczej wątpię, żeby bohater z poprzedniego fragmentu tak łatwo się wzruszał.
„walnęła się w zaróżowione policzki” — najpierw liść z prawej, później z lewej strony. Taki porządny.
„widząc wciąż tę samą scenę przed oczyma” — Primo, „mając wciąż tę samą scenę przed oczyma”. Secundo, ona nie miała tej sceny przed oczami, bo Kaito płakał na jej oczach teraz, nie wcześniej.
„co chwilę karcąc swoją osobę” — …najpierw kolokwializm, teraz przesadny patos? No ładnie… Szaleństwo, nie ma co.
„uciekła, jak ostatni tchórz” — Ale czemu nie zabrała ze sobą tego nieszczęsnego przecinka, to ja nie wiem.
„spojrzę sobie samej w twarz” — To chyba nie jej pierwsza akcja, więc zakładam, że normalnie.
„Ogarnij się Anadeath” — No tak. I przy okazji oddziel wołacz przecinkiem, bo to boli.
„uderzyła się plaskiem czoło” — …co?
Chciałam analizować to opowiadanie dalej, ale po przemyśleniu sytuacji stwierdziłam, że przepisywanie co drugiego zdania, w którym jest błąd, wykończy mnie psychicznie i jeśli nie zdejmiesz blokady kopiowania, to nie będzie miało sensu, bo się prędzej zajadę. Co ode mnie? Jak możesz się domyślać, raczej nie przypadło mi to opowiadanie do gustu i nie rozumiem jego fenomenu. A pisać przesłodz0nych komentarzu, wybacz, ale nie zamierzam. Sprzeczne to z moją polityką.
Bai, bai.
Amaterasu
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amaterasu21 maja 2015 19:43
Zapytałaś, jak masz traktować ten komentarz. Więc grzecznie odpisałam. Nie rozumiem, gdzie tutaj wytykasz mi nieumiejętność czytania ze zrozumieniem, bo własnie w tej chwili mam wrażenie, że mnie obrażasz. I nie wiem, w którym miejscu przegięłam, jak to kolokwialnie ujęłaś.
Ach, podpowiem Ci, że usunęłaś komentarz. Niejednokrotnie. I z tego, co mówią sprawdzone źródła, wybacz, jestem w fandomie za krótko, by śledzić każdy blogasek, istniały takie. Wiem, nie udowodnisz mi tego, bo screenshot czasem zawodzi, ale musisz uwierzyć na słowo.
Osobiście bym postawiła, bo niejako początek wprowadza zamęt, a zamiętu wybitnie nie lubię. Podobnie jest z Twoimi gadżetami i szablonem - najzwyczajniej w świecie gubię się w niezliczonych pierdółkach, co rozprasza i nie pozwala skupić się na treści bloga.
Well, jeśli zaś chodzi o informacje - owszem, posiadam je, ale równie dobrze mogłabym je wrzucić w podstrony. Więc dlaczego widnieją sobie na głównej? Po pierwsze, nie są nawalone zaraz przy nagłówku czy kolumnie. Po drugie, użyłam do nich innego stylu niż do kolumny głównej, przez co nadal posty są bardziej widoczne i gadżety z boku nie rozpraszają w czytaniu.
Ach, może nie narzekał, bo usuwasz nieprzychylne komentarze? A, uwierz mi na słowo, żaden autor nie lubi takiej nieprzyjemnej niespodzianki jak usunięty komentarz. Bo żaden szanujący się autor nie pozwala zdeptać swojej dumy.
Żałosna? Zrozumiałabyś już chyba wcześniej, że nie wypada wchodzić w dyskusję, kiedy samemu zostało się zniszczonym i udowodniono, że kicz się wylewa. Wiesz, miałam o Tobie całkiem niezłe zdanie. Sądziłam, że potrafisz jako tako przyjąć krytykę na klatę (bądź cycki), ale najwidoczniej się myliłam.
Wiesz, prześledziwszy Twojego fejsbuka, wymieniwszy się opiniami z kilkoma innymi osobami, stwierdzam, że desperacją niemałą jest wyrzekanie się teraz swojego zachowania. Osobiście już wolałabym, gdybyś otwarcie zaprezentowała, jaka to nieskromna jesteś... ale nie, czekaj. Raczej nie chciałabyś, by czytelnicy sądzili, że jesteś pyszna i się wywyższasz?
Cenię sobie to, że podziękowałaś. Ale sugerując, że nie potrafię czytać ze zrozumieniem i powinnam natychmiast opuścić tę witrynę i przestać sugerować, że nie mam prawa napisać, że to słabe. Przynajmniej tak odebrałam Twoje stricte aŁtoreczkowate zachowanie.
Ale sama sugerujesz swoim czytelnikom, by Cię głaskali. Jeśli nie wiesz gdzie, to uruchom komórki mózgowe i trochę pomyśl.
Dziękuję, uważam, że moja złośliwość i umiejętności są powalające. Jeśli nie czujesz tego geniuszu, to, wybacz, mistrzynią sugestii nie jesteś. A ja mistrzynią skromności.
Bai, bai,
Ama.
PS.: Czekam na usunięcie tych komentarzy. Ach, zapomniałam napisać - mam scriny.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
WandaWadlewa29 lutego 2016 12:38
Jestem i ja ; )
Zaczyna się lekko i bez zgrzytów, natomiast przeszkadzały mi liczne powtórzenia i t nie tylko takich zwrotów jak "które" czy "tego", na które ludzie nie zwracają uwagi, ale również "często" czy "drzwi" itd. Chyba nie jesteś fanką bogatych opisów, ale mi ich akurat tutaj trochę zabrakło. Operujesz równoległym światem, którego czytelnik sobie nie wyobrazi do końca (nawet jeśli jest FF), jeśli mu go nie opiszesz. Używasz dużo nazw własnych, które są fajne, ale one nie robią wrażenia, jeśli są tylko słowami.
Samej bohaterki ocenić nie mogę, bo jeszcze jej nie znam, chociaż przeszkadzało mi to, że ona pozwala sobie na takie... bezczelne zachowanie wobec dorosłych. Wiem, ma być wyjątkowa, wybrana, szczególna, ale... no nie do końca to dobrze wygląda.

Z tych chłopakiem i jego płaczem to mi się Edward ze "Zmierzchu" skojarzył (albo Grey z książki James, bez różnicy, to chyba to samo haha), bo taki zamknięty, zdystansowany, a tak naprawdę miękki. Jednak nie bierz tego do siebie, bo to tylko wrażenie i po pierwszym rozdziale nie przejawia to większej wartości.

Sam pomysł wydaje się ciekawy, zwłaszcza w tym aspekcie "znajdź albo umrzesz". Luc taka bezduszna w sumie... ciekawe co tam się stało z jej love, skoro taka samotna teraz.

Tak czy inaczej życzę powodzenia i dużo cierpliwości
Pozdrawiam!
Karolina
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Pszola7218 października 2016 22:26
Wreszcie tu zajrzałam i przeczytałam pierwszy rozdział! Jestem z tego bardzo zadowolona, ale pominę fakt, że wystraszyła mnie długość tego posta, lecz zjeżdżając w dół zrozumiałam, że to twoja konwersacja z Amaterasu zajęła tyle miejsca. (Nie chciałabym, żeby trafiła na mój blog. XD Osobiście zaczynam się jej bać, nawet jeśli ma dobre zamiary.)
A więc może zacznę od parę zastrzeżeń (miejmy to z głowy):
1) Na początku w takim à la prologu jest literówka -> "planety", a powinna być chyba "planeta", a przynajmniej tak wynika z kontekstu.
2) Czemu tam się pojawia Wiedźma Wymiarów? XD Czy jest to ta sama, co występuję w "Smoczym Królestwie"? Czy raczej tak ją uwielbiasz, że i tu postanowiłaś ją dodać? Oczywiście to nic złego. ;)
3) Uważam, że coś nie wyszła ta scena z ... wyjawieniem prawdy? Chodzi mi o to, że nie do końca zrozumiałam całokształt ich rozmowy. Zbyt łatwo została przedstawiona reakcja Anadeath, a właściwie jej brak szoku (ja to tak odebrałam). Ona wie o istnieniu tych kryształów? Wie o co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego odebrała to wszystko tak lekko? Rozwiej moje wątpliwości.
Yosh! A teraz plusy i pochwały! :3
Na początku podkreślę, że to co mnie tu najbardziej urzekło to reakcja Kaito na list od głównej bohaterki. <3 Wielbię Cię za to. Krótko, zwięźle i na temat, ale bardzo mi się to podobało.
Na początku byłam negatywnie nastawiona do tego bloga, lecz w końcu się przełamałam, zajrzałam i przeczytałam rozdział 1 oraz zakładkę dotyczącą bohaterów. Chyba się z nimi wszystkimi zaprzyjaźnię, ale to w zwolnionym tempie. XD Trzeba znaleźć najpierw czas na czytanie. Wracając do tematu: rozdział czytało mi się nadzwyczaj przyjemnie i szybko, chociaż bywały momenty mojego zamyślenia, że musiałam się wracać i czytać ponownie kilka zdań, by się skupić na toczonej akcji.
Podsumowując: Mam wenę na komentarz. Dziękuję.
Życzę Ci powodzenia na studiach, bo wiem, że zaczął się rok akademicki i masz zapewne kupę roboty... podobnie jak ja, ale ty na pewno więcej. Przy okazji dużo zdrowia, sprawnego komputera, dobrze wygospodarowanego czasu i weny.
Pozdrawiam Cię z moim nowym psudonimem :D
Kiedyś Oliwia Natsuki, a dziś Pszola! Mam nadzieję, że zapamiętasz. ^^

Ps. Czy tuż po jej wybudzeniu, czyli w nowym fragmencie po "***" jest powiększona czcionka? Mam takie wrażenie, ale nie jestem pewna.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta ( Atom )

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 1 - List miłosny

CONVERSATION

About Me

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 1 - List miłosny

CONVERSATION

37 komentarze:

About Me

Popular Posts

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor