Złodziej na życzenie

Twoim zadaniem jest wyeliminować Kaito Kida – te słowa nieustannie odbijały jej się echem w umyśle, nie dając na moment o sobie zapomnieć. Widząc odchodzącego człowieka, który skazał ja na tak okrutną karę, marzyła, by pochwycić jakiś ostry przedmiot i wbić mu go prosto w szyję. Od tego powstrzymywała ją tylko myśl. „Przecież nie jestem mordercą.”

Odprowadzając wzrokiem tajemniczą sylwetkę, widziała, jak wsiada ona do czarnej limuzyny, która podjechała niemal pod samą bramę. Licząc, że uda jej się odczytać numery tablicy rejestracyjnej, wytężyła wzrok. Jednak na nic jej się zdały całe te próby, gdyż wysłannicy organizacji zabezpieczyli się przed ewentualnym ujawnieniem i usunęli tablicę.

Anadeath prychnęła pod nosem. Dopiero w tym momencie dotarło do niej, że przecież było to niezwykle logiczne i sensowne posunięcie z ich strony. Sam pomysł był tylko złudną nadzieją i niczym więcej. Pogrążone w głębokim zamyśleniu oczy Crime’a wyraźnie mówiły jej, że nie tylko ona przejmuje się tą sprawą. Wcześniej zimny drań, praktycznie bez uczuć, sam martwił się okrutnym zadaniem, które wyznaczyła jej tajemnicza Organizacja.

Nie znała ich, nigdy o nich słyszała, więc kim byli skąd znali jej prawdziwą tożsamość. Mogła jedynie snuć domysły, lecz czuła, że kryje się za tym dużo większa prawda.

Oboje z Crime’m postanowili wrócić do domu. Kolejne poszukiwania kryształu nie wchodziły w grę, gdy musieli podjąć decyzję dotyczącą zadania. I choć w sercu Anadeath cisnęło się słowo „nie”, to wiedziała, że nie tak prosto będzie zrezygnować z „prośby” Organizacji. Mając ochotę rzucić całe to przedsięwzięcie, ciągnęła się za swoje blond kosmyki, siadając na łóżku.

Patrząc błagalnym wzrokiem na Crime’a, liczyła, że pomoże jej. Wcześniej nigdy nie widziała, by mężczyzna wykazywać jakiekolwiek zainteresowanie sprawą kryształu, lecz tym razem było wyraźnie inaczej. Jego zamyślony wzrok i poważna mina dawały znać dziewczynie, że on także się przejął.

– Co o tym sądzisz? – zaczęła nagle, przerywając przedłużającą się ciszę.

– Nie wiem.

Pokręcił głową i podszedł do okna, spoglądając za nie.

– Chyba się nie zgodzimy… prawda?

Już sama nie wiedziała, czy jest to stwierdzenie czy pytanie. Choć w głębi duszy czuła, że najidiotyczniejszą rzeczą będzie zgodzić się, to widziała wątpliwości w oczach partnera. Nie musiał przed nią próbować ukrywać swych prawdziwych zamiarów, gdyż wystarczająco go już poznała. Przeżył tyle lat, doświadczył tylu śmierci, że odebranie jeszcze jednego życie nie będzie dla niego problemem. Jedyną rzeczą, która nie pozwalała mu ostatecznie odpowiedzieć był fakt, że sama Anadeath tego nie chciała.

– Co proponujesz? – zapytał niepewnie Crime.

– Myślisz, że mam jakikolwiek plan?! – krzyknęła dość zirytowana. – Musimy się zgodzić… Musimy.

– Ja też tak sądzę, ale czy dasz radę zabić ukochanego?

– Podczas przemiany zmienia nie tylko się mój wygląd, ale także serce – odpowiedziała. – Mam nadzieję, że przeżyje to wszystko moje prawdziwe „ja”.

Wtuliła się w poduszkę i odwróciła od opiekuna, który nadal nie odwracał od niej wzroku. Zgadzał się z jej decyzją, lecz nadal czuł, że jej postanowienie może przynieść jedynie więcej złego niż dobrego.

CRIME

Patrząc na rozgwieżdżone niebo, ogarniało go dziwne uczucie nostalgii, które nie dawało spokoju jego sercu. Minęło już tak wiele lat od momentu, w którym po raz pierwszy ujrzał świat. Jego pierwsza właścicielka, miła i uczynna, stawiała obowiązki ponad wszystko. Jednak nie każda taka była. Zdarzały się też dziewczyny, które nie wytrzymywały presji i popełniały samobójstwo. Niektóre docierały, aż do samego końca, wierząc w cuda. Modliły się do swych bogów, błagając o ratunek, który nigdy nie nadchodził. Czekały na wybawienie, choć z góry były skazane śmierć. Anadeath niczym się od nich nie różniła, a jednak czuł, że może jednak coś się zmieni. Miał już dość wędrówki, niepewności i braku odpowiedzi na podstawowe pytanie. Kim jest?

Był świadomy, iż istnieje jedynie jako więzień kryształu, lecz w zasadzie, jaki był sens tego egzystowania. Pewnego dnia po prostu obudził się jako duch, nie pamiętając niż ze swojego życia. Przez wieki poszukiwał swojej tożsamości, lecz wszelkie próby kończyły się klęskami. Jego właścicielki także nie były skore do pomocy… Jedyną, która zaryzykowała, była Adelle, matki Anadeath. Czuła i piękna istota, która potrafiła obudzić uczucia. Stopić lód, oplatający jego serce. Była jedyną podporą, która sprawiła, iż całkowicie nie utracił swojego człowieczeństwa. Jednak w momencie jej śmierci znów stracił wszystko. Cała praca i starania tej kobiety poszły na marne. Nie było go przy niej, gdy umierała. Nie mógł po raz ostatni powiedzieć, ile dla niego znaczy. Ostatnią pozostałością po niej była jej córka. Jego obowiązkiem było chronić ją i nie doprowadzić do zakończenia, które zawsze spadało jak grom z jasnego nieba. Bez żadnych szans na przeżycie, bez nadziei…

Nagle dotarło do niego, jakim był głupcem. Adelle poświęciła za niego życie, była tak blisko odnalezienia kryształu, a jednak oddała swój czas jemu, by znaleźć odpowiedzi.

Wstał i wziął głęboki wdech. Uśmiechnął się delikatnie i spojrzał na łóżko, w którym leżała słodko śpiąca Anadeath. Nie mógł jej teraz pozostawić. Musiał zrobić wszystko, by nie dopuścić do tragedii.

Nawet zabić jej ukochanego.

Nawet poświęcić samego siebie.

ANDEATH

Robiąc kolejny przysiad, wpatrywała się w Crime’a, który dość dziwnie na nią spoglądał. Wcześniej była obiektem jego zainteresowania, ale nie w taki sposób. Pilnował jej jak oczka w głowie, a przecież jeszcze niedawno musiała wręcz błagać o reakcję z jego strony. Nie miała świadomości, że w ciągu nocy tak bardzo zmieniła się postawa opiekuna, który obiecał chronić ją za wszelką cenę.

Jednak dziewczyna nie zaprzątała zbytnio sobie tym głowy. Miała teraz poważniejsze sprawy, od których zależała jej przyszłość. Wiedziała, że będzie musiała ponownie się spotkać z Sherlockiem Holmesem, by dać mu ostateczną odpowiedź, lecz jak do cholery miała to zrobić? Zagryzając wargę, próbowała powstrzymywać łzy. Nie miała najmniejszego zamiaru teraz płakać. Pragnęła być silna i przezwyciężyć strach.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Do środka wszedł ojciec dziewczyny, niosąc jej tacę z jedzeniem. Wyraźnie zatroskany o swoje jedyne dziecko, położył na stoliku śniadanie, równocześnie patrząc na córkę.

– Wszystko w porządku? – spytał niepewnie.

– W jak najlepszym – odpowiedziała radośnie, a przynajmniej starała się, by tak to zabrzmiało.

– To dobrze. – Kiwnął jedynie głową i wyszedł z pomieszczenia.

Po skończonym treningu, wykąpała się i przygotowała na zajęcia. Chwyciła w dłonie torbę, po czym pognała na lekcję, czując obecność Crime’a. Kiedy dotarła do szkoły, jak na nieszczęście, musiała w przejściu spotkać Kaito. Zamarli, patrząc na siebie. Choć wcześniej zawsze unikali siebie, teraz nadszedł moment, w których ich wzroki się spotkały. Każde z nich otworzyło usta, jakby chciało coś powiedzieć, lecz nadal milczeli. Anadeath czuła, że ma już dość. Natychmiast opuściła głowę i przebiegła obok chłopaka, pozostawiając go w ogromnym zdziwieniu.

Choć nie odwracała się, przeczuła, że patrzy na nią. Zaśmiała się, rozumiejąc, jak bardzo jest żałosna. Cała sprawa z kryształem na tyle ją zmieniła, że nawet nie potrafiła już normalnie żyć. Codziennością stały się napady i próby przetrwania. Tak bardzo marzyła, by powrócić do tych lat, w których była zwyczajną Anadeath McHerish.

– Co się stało?

Niespodziewanie wyrosła przed nią postać niskiej Seleny, która wpatrywała się w nią tymi zielonymi oczętami, błyszczącymi wręcz na widok przyjaciółki. Planowała coś i nawet musiała o nic ją pytań. Stare, dobre przeczucie w tej kwestii nie mogło się pomylić.

– Może to ja powinnam się zapytać? – rzekła radosnym głosem Anadeath, udając, że wszystko jest u niej w porządku.

– Czyli jeszcze nie słyszałaś? – Zdziwiona pochwyciła blondynkę za ramię i pociągnęła bliżej ściany. – Niedługo ma się do nas przenieść uczeń. Jakiś słynny syn detektywa!!! – krzyknęła na cały korytarz.

– No i… – zaczęła wątpliwie – co z tego?

– Przystojniak, bogaty i do tego mądry. – Wyliczała na palcach. – Ideał.

– Ty uważaj na takich, bo zawsze jest jakiś haczyk – powiedziała, machając jej na pożegnanie.

Selena zawiesiła smutnie głowę i odeszła w stronę swojej klasy.

Choć była najlepszą i jedyną przyjaciółką, jaką miała Anadeath, to czasami doprowadzała ją do szału, chcąc, jak najszybciej od niej uciec.

– Zabawna osóbka – odezwał się niespodziewanie Crime.

– Cudowna – odpowiedziała w myślach Anadeath.

– To dlaczego traktujesz ją z takim dystansem?

– Nie chcę, by także ona była w niebezpieczeństwie.

Ostatnią rzeczą, o jakiej marzyła, było wplątanie przyjaciółki w całą tą sprawę z kryształem. Nie mogłaby sobie wybaczyć, gdyby przyszło jej także skrzywdzić osobę, która tak ciepło przyjęła ją do siebie. Stałaby się wtedy demonem kryształu, do którego tak niewiele jej brakuje.

***

Czekając w tym samym miejscu co noc wcześniej, była świadoma na jak wielkie ryzyko się wystawia. Jednak jej zegar coraz bardziej zbliżał się do końca. Każdy sposób, by uratować życie był bezcenny i musiała skorzystać z tego przywileju. Gdyby tego nie uczyniła, zmarnowałaby wszystkie życia, które poświęciły się, by odnaleźć przeklęty klejnot.

Niespodziewanie ujrzała wóz, który dość znacząco różnił się od tego z poprzedniego dnia. Nie miało to dla niej wielkiego znaczenia, jednak w pierwszej chwili dość mocno zaniepokoiła się. Energicznie tupała nogą o chodnik, czekając w niecierpliwości na jegomościa, który musiał usłyszeć od niej ostateczną odpowiedź.

Poczuła, jak po jej policzku płynie łza. Wystraszona podniosła lekko do góry maskę, po czym przetarła ręką część ciała. Nie umiejąc utrzymać nerwów na wodzy, zaczęła bezsensownie kroczyć po chodniku. Nie potrafiła wytrzymać tego napięta. Gęste powietrze, które ją otaczało, zdawało się dusić ją, nie dając wziąć łyku świeżego powietrza. Czuła się taka ciężka i bezradna w zaistniałej sytuacji, lecz nie potrafiła temu zaradzić.

Kiedy z auta wyszedł mężczyzna, bardzo przypominający Sherlocka Holmesa, odetchnęła z ulgą, choć tylko na krótką chwilę. Widząc w jego rękach teczkę z dokumentami, ponownie przeraziła się, myśląc, że jej zadanie nie zakończy się tylko na zabiciu Kaito.

– Jaka jest twoja decyzja? – zapytał mężczyzna.

Anadeath niepewnie rozejrzała się wokoło, próbując znaleźć w kimś wsparcie. Szczęśliwa, że może chociaż liczyć na pomoc Crime’a, uśmiechnęła się, gdy zobaczyła, jak stoi obok niej, dodając otuchy. Jednak nadal przytłaczała ją bezsilność, która nie dawała zaznać spokoju.

Na granicy rozpaczy i szaleństwa, podeszła do tajemniczego mężczyzny, po czym spojrzała prosto na jego maskę. Przynajmniej w czasie tych kilku sekund musiała udawać silną i nie dać się swojej głupocie. Widziała, jak ten człowiek szykuje broń do wystrzału. Nie potrzebował nawet potajemnie chować pistoletu, gdyż całkowicie była świadoma konsekwencji odmowy.

– Co z tego będę miała? – Jej priorytetem było w tej chwili upewnić się, że wszystko jest takie, jakie sobie zaplanowała.

– Oczywiście pomożemy ci odnaleźć kryształ – rzekł obojętnym głosem mężczyzna.

Wyprostowana, udając pewną siebie osobę, rzekła:

– Zgadzam się! – Przełknęła głośno ślinę. – Zabiję Kaito Kid’a

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 8 „Pocałunek”

Przepraszam, że wczoraj rozdział się nie pojawił, ale tak jak wspominałam na facebooku, głowa mnie bolała, a rozdział potrzebował jeszcze korekty.
Mam jedną wiadomość. Otóż zdecydowaliście, że chcecie rozdział raz w miesiącu. Najprawdopodobniej będzie się on pojawiał w pierwszy piątek miesiąca, ale to będzie jeszcze zależało od tego, ile uda mi się rozdziałów na "zapas" napisać we wrześniu :)
Zapraszam serdecznie do komentowania

CONVERSATION

10 komentarze:

Prześlij komentarz

One…

Two…

Three…

Uniosła głowę, ukazując swój promienny uśmiech. Widząc przed sobą korytarz, pozornie pusty, nie mogła powstrzymać się ryknięcia śmiechem, lecz wiedziała, że jako profesjonalistka tak nie może się zachować. Szepcząc pod nosem poznane zaklęcie, wytworzyła z dłoni biały pył, który natychmiastowo pokrył całą powierzchnię tunelu. W tym samym momencie jej oczom ukazały się czerwone promienie, wydobywające się ze ścian.

Anadeath natychmiast zaczęła rozglądać się za bezpiecznymi punktami, wiążąc włosy w kok. Przygotowując się do startu, jeszcze raz sprawdziła, czy nie dozna żadnej niespodzianki po drodze. Gdy poczuła, że jest bezpieczna, ruszyła. Skacząc między kolejnymi promieniami, omijała każdą przeszkodę, pokonując coraz to większe odległości. Wyczuwała każdy czujnik, widziała najmniejsze zagrożenie i już smakowała zwycięstwo.

Kiedy tylko dotarła do końca korytarza, ujrzała przed sobą ogromne, metalowe drzwi, które dało się jedynie otworzyć, znając odpowiedni kod. Podchodząc do odpowiedniego panelu, zaczęła się zastanawiać, czy nie jest to aby za proste zadanie. Śmiejąc się w myślach, wpisywała kolejne liczby, jakby robiła to już setki razy. Czekając, aż system ochrony się wyłączy, machała Crime’owi, który czekał na nią.

W momencie, w którym rozległ się cichy pisk, odwróciła się. Jej oczom ukazał się ogromny skarbiec, wewnątrz którego ukryte były przepiękne, złote pierścienie, naszyjniki i bransolety. Lecz to ją nawet nie interesowało. Widząc przed swoimi oczyma ogromny, lśniący klejnot, nie mogła się powstrzymać od szybkiego zabrania go. Tak też uczyniła. Zwinnymi ruchami dotarła do piedestału, na którym leżał kryształ. Niepewnie chwyciła go w dłonie i… nic się nie wydarzyło. Wściekła obróciła go kilka razy i nic. Rzuciła przedmiot z powrotem na poduszkę i wyszła ze skrytki, zamykając za sobą metalowe drzwi.

– To kpina – pomyślała. – Idziemy, Crime!

Mężczyzna posłusznie podszedł do niej, po czym znikł wraz z nią, gdy tylko pstryknął palcami.

***

Wyżywając się na kolejnym manekinie, nie potrafiła utrzymać emocji na wodzy. Jej krótkie, blond kosmyki zwisały swobodnie, robiąc się powoli mokre od potu. Choć mijały już kolejne minuty, nie miała najmniejszego zamiaru rezygnować. Pozostali członkowie klubu patrzyli się na nią w osłupieniu, nie pojmując, jak jej ciało mogło tak się zmienić w ciągu kilku miesięcy. Wcześniej lekko wysportowana, a teraz mocarna dzięki dobrze wyrzeźbionym mięśniom, które na szczęście wciąż zachowywały swoje granice.

Niespodziewanie Anadeath padła na ziemię, sapiąc jak wygłodniałe zwierzę. Na podłogę padały kropelki potu, które po części wsiąkły w mokre końcówki. Pragnąc wody, powoli zaczęła się przesuwać w kierunku swojej torby, gdy nagle przed jej twarzą pojawiła się butelka z napojem i suchy ręcznik. Natychmiast pochwyciła dary z niebios, wycierając twarz, a potem wypijając do dna wodę.

– Dzięki, dobroczyńco! – krzyknęła radośnie, błogosławiąc dzień, w którym poznała tę dziewczynę.

Niska, czarnowłosa psotnisia zaśmiała się, biorąc z powrotem pustą butelkę. Patrząc na ledwo żywą Anadeath tymi zielonymi oczami, nie potrafiła zrozumieć, co mogło tak bardzo zdenerwować przyjaciółkę. Pomagając jej wstać, posłała jej anielski uśmiech, który męskim gronie wzbudził nie lada zainteresowanie. Jednak gdy dziewczyna odwróciła się, ukazując swojego bicepsa, wszyscy zamilkli. Selena Tokori… Piękna, wysportowana, mądra. Jednym zdaniem, najpopularniejsza dziewczyna w szkole.

– Ana, ty musisz czasami wziąć na wstrzymanie! – skarciła ją przyjaciółka.

– Seleno, ja całkowicie wiem, co robię – odpowiedziała jej McHerish. – Wolisz, bym w inny sposób odreagowała.

– No… – Zawahała się. – Od kiedy do nas wstąpiłaś, nic tylko bijesz biedne manekiny.

– Ćwiczę, by zabić pewnego jegomościa – syknęła pod nosem, siadając na ławce. – Dzięki.

– Nie ma sprawy.

Choć Anadeath nigdy nie przepadała za sportem, to obecna sytuacja wyraźnie dała jej do zrozumienia, że musi spróbować wszystkiego, by przeżyć. Same zajęcia klubowe były tylko pierwszym krokiem do spełnienia swojego celu. Także przyjaźń z Seleną dała jej nowy punkt widzenia na świat. Wcześniej nie zastanawiała się poważnie nad sprawami typowymi dla nastolatki. Owszem miała kolegów, lecz większość czasu spędzała na… Nie potrafiła dokończyć. Nigdy niczym specjalnie się nie zajmowała, nie posiadała konkretnego hobby… Dopiero teraz, gdy zrozumiała, że umiera, zaczęła żyć. I choć takie stwierdzenie wydawało jej się absurdalne, to czuła jego prawdziwość.

– Może wybierzemy się kiedyś do kina? – zaproponowała niespodziewanie McHerish, przerywając ciszę.

Selena bacznie się jej przyglądała, tak jakby miała jakieś wątpliwości.

– Czy ty naprawdę jesteś tą samą osobą co kiedyś? – zapytała wątpliwie.

– Nie – rzekła Anadeath. – Bardzo się zmieniłam, ale to chyba dobrze.

– Jeszcze jak!

Młoda Tokori otwartą dłonią uderzyła blondynkę, powodując, że ta odczuła okropny ból pleców. Starając się rozmasować obolałe miejsce, jęczała pod nosem. Wiedząc już, gdzie następnego ranka znajdzie siniaka, przeszywała złowrogim wzrokiem dziewczynę.

– Tylko jedna rzecz mi nie pasuje – odezwała się niespodziewanie Selena. – Twoje włosy. – Wskazała na krótkie kosmyki przyjaciółki.

– Jeśli przeżyję te dwa i pół roku, to obiecuję, że znowu je zapuszczę! – przyrzekła, bijąc się po piersi.

***

Choć jej pierwsza przemiana była równocześnie pierwszym spotkaniem z Kaito Kid’em, to jej późniejsze eskapady przebiegały bez jego udziału. Zdarzało się bardzo często, że się mijali, jednak żadna z nocy nie przypominała tych początkowych. To ten chłopak był jednym z elementów, które sprawiły, że zaczęła walczyć, lecz nie tylko on. Jakaś wewnętrzna siła, która pojawiała się podczas zmiany w alterego, podpowiadała jej, co musi robić. I choć bardzo często pragnęła odmówić, jej usta same kreśliły odpowiedź, niezgodną z jej myślami.

Teraz już nie miało to najmniejszego znaczenia. Liczyło się tylko to, by zdobyć kryształ i nareszcie zacząć normalnie żyć. To było jej jedyne marzenie.

Dochodząc do swojego domu, poczuła obecność Crime’a, który dość często pozostawiał ją samej sobie. Z jednej strony była szczęśliwa, że zbytnio nie wcina się w jej życie, lecz z drugiej wolałaby żeby był przy niej. Przecież tylko on rozumiał jej sytuację.

Widząc jego sylwetkę, mimowolnie uśmiechnęła się w stronę okna. Lecz jego poważna i surowa mina dały wyraźny sygnał, że coś się dzieje. Natychmiast przyśpieszyła kroku i wparowała do mieszkania, biegnąc na górę. Gdy tylko weszła do pokoju, natychmiast rzuciła teczkę na łóżko i spojrzała na opiekuna.

– Co się stało? – zapytała raptownie.

– Sama zobacz.

Palcem wskazał na kopertę, która leżała na jej biurku. Była zaadresowana do niej, lecz nigdzie nie było widać od kogo jest. Zaintrygowana wzięła ją do ręki i natychmiast otworzyła. Wyjęła ze środka kartkę papieru, na której była napisana krótka informacja o treści:

„Wiem, kim jesteś. Nie musisz tego przede mną ukrywać.

Wiedz, że Cię nie wydam, lecz musisz spełnić moją jedną prośbę.

Spotkajmy się w parku, o północy.

Będę na Ciebie czekał przy wschodniej bramie.

Przyjdź sama.

Sherlock Holmes”

Gdy tylko skończyła czytać, natychmiast wszystko powtórzyła Crime’owi na głos. Po jego zaskoczonej minie wyraźnie było widać, że on sam nie rozumie całego zdarzenia. Anadeath mogła dojść tylko do jednego wniosku. Wszystko się komplikowało i to w najmniej oczekiwanym momencie. Czuła, że musi pójść i dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi. Była szczęśliwa, że może zabrać Crime’a, równocześnie wypełniając warunki tego mężczyzny.

– Co robimy? – zapytała w końcu, będąc świadomą, że nie tylko ona ma prawo do podjęcia ostatecznej decyzji.

– Oczywiście tam pójdziemy – rzekł bezpośrednio opiekun. – Po raz pierwszy w całej swojej karierze doświadczyłem czegoś takiego, więc muszę poznać prawdę. Ktoś odkrył twoją prawdziwą tożsamość, więc teraz pozostaje nam jedynie spełnić warunki tego człowieka.

– Chociaż w tym jednym się zgadzamy.

Westchnęła i jeszcze raz spojrzała na kartkę papieru. Nie rozumiała, jak to jest możliwe, że ten list znalazł się w jej rękach. Sądziła, że jej zadaniem jest jedynie zdobyć kryształ, lecz z każdą chwilą zaczęło do niej docierać, iż to wcale nie jest takie proste, jakby się zdawało.

***

Idąc przez mroczne alejki, czuła, jak na jej ciele pojawia się gęsia skórka. Marzyła, by tajemniczy Sherlock Holmes był tylko głupim kawałem. Nie chciała nikogo zastać, choć była pewna, że to tylko złudne pragnienia. Jej życie nigdy nie będzie więcej takie same, więc musiała teraz przezwyciężyć strach i zrobić to, co do niej należy.

Niespodziewanie usłyszała krakanie kruka. Wystraszona odwróciła się, lecz już po chwili powróciła do dalszej wędrówki. Było dość mocno zaintrygowana faktem, iż do tej pory nikogo nie spotkała. Rzeczywiście, północ to nie najlepszy czas na romantyczny spacer, jednak słyszała o przechadzających się bandziorach nocą czy bezdomnych, którzy tu nocowali. Lecz teraz było po prostu pusto. Żadnej, żywej duszy.

Kiedy zaczęła dochodzić do bramy, ku jej nieszczęściu zaczęło być widać zarys jakiejś postaci. Niepewnie spojrzała na Crime’a, licząc, że łaskawie tym razem jej pomoże, jeśli będzie w niebezpieczeństwie.

Zbliżając się coraz bardziej do metalowej konstrukcji, zaczęła dostrzegać wygląd tajemniczego człowieka. Wysoki, ubrany w czarny, długi płaszcz i maskę o tym samym kolorze, która zasłaniała mu całą twarz. Już pierwsze wrażenie sprawiło, iż u Anadeath pojawiło się obrzydzenie i niesmak. Czuła się, jak bohaterka taniego horroru, która ma zaraz zginąć. I choć myśli nie należały do najprzyjemniejszych, to cieszyła się z faktu, iż strach nie przytępił jej zmysłów.

– Czego ode mnie chcesz? – zapytała wprost.

Mężczyzna uniósł palec do góry, przykładając go swoich ust. Tym samym dał jej sygnał, by była cicho. Zbyt wystraszona natychmiast się zgodziła.

– Nazywaj mnie Sherlock Holmes. – Już na początku Anadeath odkryła, że ten człowiek musi używać modulatora głosu. – Przybyłem tu w imieniu Organizacji. Chcę ci złożył ofertę.

– Jaką?

– Wiemy, że ty i Kaito Kid poszukujecie kryształu – powiedział spokojnym głosem.

– Chcecie bym wam go oddała, jak już wpadnie w moje ręce?

Mogła od razu się domyśleć, że o to chodzi, lecz ku jej zdziwieniu mężczyzna pokręcił głową.

– Nie – rzekł bezpośrednio. – My tę kwestię już rozwiążemy. Ty masz zupełnie inne zadanie. Twoja tożsamość nie jest dla nas tajemnicą, lecz taka osobistość jak Kaito Kid… jest trudna do wychwycenia.

– Jak to możliwe, że osoba, która w zasadzie w ogóle nie zmienia wyglądu, nadal jest nieznana, a mnie już zdemaskowali! – pomyślała Anadeath.

Nagle mężczyzna wyjął za płaszcza jakiś pakunek owinięty w szary materiał. Poszedł do dziewczyny i podał jej go, zachowując równocześnie bezpieczną odległość.

Anadeath natychmiast rozpakowała podarunek. Jej oczom ukazał się typowy, policyjny pistolet, którego używano w zasadzie na co dzień. Natychmiast zawinęła go z powrotem, posyłając tajemniczemu człowiekowi wzrok pełen pogardy i nienawiści.

– Co to jest? – syknęła.

– Uważaj, Anadeath – ostrzegł ją Crime, który na całe szczęście był niewidoczny dla „Sherlocka Holmesa”. – Nie znam go, ale z pewnością mogą powiedzieć, że nie zawaha się ciebie zabić.

– Wiem, ale nie mam wyboru – odpowiedział mu w myślach.

– Broń – odparł obojętnym głosem mężczyzna.

– Widzę.

– To po co jeszcze pytasz?

– Ale co mam z nią zrobić? – krzyknęła na cały park.

W tym samym momencie usłyszała cichy śmiech. Bała się. Jej ciało stało się takie ociężałe. Wiedziała już, z jakim zadaniem zostanie posłana, jednak wciąż czuła lęk przed tymi słowami. Przed oczami zaczęły jej migać obrazy z przyszłości. Docierało do niej, że nie są to tylko twory wyobraźni, lecz jedna z alternatyw, które mogą się zdarzyć.

– Nie… – pomyślała.

– Twoim zadaniem jest wyeliminować Kaito Kida – odpowiedział jej „Sherlock Holmes”.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 7 „Plan”

I w końcu rozdział ;) Przepraszam, że tak długo mi to zajęło, ale mogę szczerze obiecać, że od teraz się już biorę za tę opowieść! Kolejny rozdział będzie dopiero za dwa tygodnie, ale jest ku temu powód, gdyż planuję od razu napisać z 5 rozdziałów, by mieć na potem.
Serdecznie zapraszam do komentowania!
Zakładka "Bohaterowie" pojawi się na przełomie sierpnia/września.
Spis Treści został zaktualizowany!

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 7 - Plan

CONVERSATION

10 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 6 - Sherlock Holmes

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 7 - Plan

CONVERSATION

10 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 6 - Sherlock Holmes

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Popular Posts

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor