Złodziej na życzenie

Crime

Gdzie były pytania, tam musiały być i odpowiedzi.

Spoglądając każdego dnia na Anadeath, Crime zastanawiał się, jak wiele będzie musiał jeszcze wycierpieć, by móc ujrzeć ponownie drogą przyjaciółkę w pełni sił. Czuł się winny jej stanu, choć najbardziej denerwowała go bezsilność. Nie mógł niczego uczynić. Powtarzał sobie, że to tylko stan przejściowy, że po kilku dniach Anadeath powróci do żywych, lecz nic takiego się nie wydarzyło. Potem wierzył w Kaito i miłość dziewczyny do chłopaka, ale nawet w tej sferze się przeliczył. Pozostało mu czekanie i marzenia, iż któregoś dnia ujrzy ponownie tę roześmianą twarz, powtarzającą, iż uda jej się odkryć przeszłość Crime’a.

Mężczyzna podskoczył, po czym poleciał w stronę miasta, chcąc ponownie rozejrzeć się w samotności. Nic innego mu nie pozostało, a ciągły widok pustej lalki, jaką się stała Anadeath, napawał go obrzydzeniem i strachem.

Lecąc między chmurami, spoglądał z uwagą na każdy kłębek, starając się pojąć, gdzie popełnił błąd. Może prośba o ratunek, a może zwykła nieuwaga? Były pytania, lecz nie było odpowiedzi. Od początku nie rozumiał, dlaczego Organizacja chce zwalić wszystkie nieszczęścia na głowę Anadeath. Była tylko niewinną dziewczyną, która jedynie narodziła się w złej rodzinie. Pragnęła odnaleźć kryształ i w końcu zakończyć niekończący się cykl nieszczęść. Jednak nie tym razem. I najprawdopodobniej już nigdy. Czas się kończył, a nie szykowało się na to, by dziewczyna zamierzała urodzić dziecko przed odejściem z tego świata. Nie, nie, nie, pomyślał Crime, kręcąc głową. Nie mógł i do tego jej zmuszać. Wystarczająco zniszczył jej świat, dlatego musiał uczynić wszystko, aby znaleźć choćby trop, który naprowadziłby złodziejów na trop kryształu.

Czym on jest? Od dawna myślał nad rozwiązaniem zagadki, która kłębiła się w jego głowie od kiedy ujrzał po raz pierwszy swą właścicielkę. Tajemniczy minerał, mogący dać właścicielowi możliwość podróżowania między światami, a tym samym niemal coś na kształ nieśmiertelności. Lecz czy była to prawda? Wszystkie informacje pochodziły z głowy Crime’a, a jedynymi osobami, które potwierdziły wszystkie teorie o krysztale, byli albo przeciwnikami, albo Lucy, która jednak była zbyt młoda, aby znać prawdę. Zaśmiał się złowieszczo, gdy wylądował na dachu budynku, który mieścił się niedaleko centrum miasta. Może ów informacja wydawała się dość zabawna, biorąc pod uwagę czas, jaki miał na jej odkrycie, ale zarazem przyprawiała go o dreszcze; jeszcze nikt nie potwierdził, że kryształ istnieje. Na świecie nie istniał człowiek, który byłby w stanie powiedzieć jasno i wyraźnie, iż ów minerał widział i dotykał.

– MAM DOŚĆ!!! – krzyknął donośnie, chcąc wyrzucić z siebie furię, zanim wróci do mieszkania Kaito.

W tym samym momencie dostrzegł zarys postaci kobiety, siedzącej na skraju budynku. Włosy miała krótkie, koloru dojrzałych kłosów zbóż. Nie wiedział jej twarzy, choć miał nieodparte przeczucie, iż jej uroda nie pozostawia żadnych wątpliwości. Umięśnione ciało napinało się na każdym razem, gdy tylko się ruszyła. Cienka bluzka i jeansy nie mogły chronić jej przed zimnej, lecz wydawało się, iż nie odczuwa bezpośrednio temperatury.

Niespodziewanie kobieta zaczęła odwracać się. Jej ruchy były ślamazarne, lecz zarazem zgrabne i niezwykle powabne. Cieszyła swym widokiem stare oczy Crime’a, choć wiedział, że nie będzie w stanie go dostrzec. Jednak gdy tylko piękna całkowicie obróciła ciało, zaczęła się wpatrywać w jeden punkt – w niego. Nie, były to tylko wyobrażenia samotnego człowieka, a przynamniej takie wymówki stwarzał w myślach. Lecz było w spojrzeniu tej kobiety coś tak przyciągającego, że ciało ducha samoistnie zaczęło brnąć ku złotej damie. Krok za krokiem, centymetr po centymetrze, aż dotarł wystarczająco, by dostrzec ciągnącą się bliznę, która zajmowała połowę twarzy kobiety. Była to wyraźnie zabliźniona rana po dotkliwym poparzeniu, a jednak wydawała się idealnie komponować z twarzą, która wyrażała tak głęboki i czysty smutek.

– Lucy… – powiedział w końcu, rozpoznając kobietę.

Uśmiechnęła się delikatnie i szepnęła:

– Witaj, Crime.

Jej głos był kojący, niczym matczyna kołysanka. Uczucia, które wcześniej nie dawały mu wytchnienia, teraz odeszły w niepamięć, oddając swe miejsce ciepłu, którym emanowała piękna dama.

Kobieta podeszła do ducha i spojrzała na niego wzrokiem pełnym przejęcia, jakby po raz pierwsyz w życiu doświadczała czegoś nieznanego. Krążyła wokół Crime, przysuwając rękę coraz bliżej jego ciało. Zaczęło mężczyźnie się wydawać, iż odczuwa mrowienie, lecz był to tylko wytwór okrutnej wyobraźni. Był tylko zjawą. Marą pozostającą na jawie, która nie mogła uczynić więcej niż szepnięcie dobrego słowa. Crime wiedział kim jest i nie chciał dłużej opierać się fantazjom i nadziejom, które narodziły się, gdy tylko poznał matkę Anadeath. Wystarczająco wycierpiał. Jednak Lucy, jakby słyszała jego myśli, dotknęła jego policzka dłonią, gładząc zimną skórę mężczyzny. Tego doznania nie dało się opisać prostymi słowami. Był to tylko lekki dotyk, ledwo zahaczający o jego powłokę, lecz czuł ciepło wydobywające się z opuszków palców Lucy. Jej gładką powierzchnię dłoni, która jednak w wielu miejscach nosiła ślady licznych ran i zadrapań. Widząc ów blizny, zrozumiał dopiero w tym momencie, że nie jest to ta sama osoba, którą znał dotychczas.

– Kim jesteś? – zapytał Crime.

Odsunęła się od niego gwałtownie i podeszła pod samą krawędź budynku, jakby pragnęła z niego ze skoczyć. Jej włosy wiły się agresywnie przez kolejne podmuchy wiatru. Chwiała się niebezpiecznie, lecz jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Ani strachu, ani radości czy bólu. Była niczym pusta skorupa.

– Jestem Lucy. Pamiętaj, jest wiele wymiarów – odpowiedziała. – Inna Ja zapewne nie chciała wam pomóc? Głupia – powiedziała do siebie – masz prawo do wszystkiego. A ty wracaj do swojej przyjaciółki. – Wskazała na Crime’a. – Już skończyła się dąsać, a raczej zaraz to uczyni, ale ciebie nie może tam zabraknąć.

Zanim o cokolwiek zdążył ją dopytać, ta zeskoczyła z duchu budynku. Podbiegł do krawędzi i spojrzał ku dołowi, lecz ujrzał jedynie czarną przestrzeń, która zaraz się zasklepiła, z powrotem dając widok na zakorkowaną ulicę.

– Anadeath – rzekł Crime, natychmiast postanawiając wrócić na miejsce, z którego uciekł. Jeśli Lucy mówiła prawdą – a w to nie wątpił – nowa nadzieja nadeszła. Nie stracili szansy na szczęśliwe zakończenie, a kwestią czasu było jedynie odnalezienie kryształu. Nie chciał ponownie otaczać się fałszywymi marzeniami, ale deklaracja Lucy zmieniła jego postrzeganie. Jeśli kobieta z innego wymiaru przybyła im z pomocą, czas się zbliżał. Ostateczna walka była tuż, tuż, a jedyne, co teraz musieli zrobić, to walczyć do upadłego, by czekać na ponowne przybycie Lucy. Jednak Crime wiedział jeszcze jedno… Nie może niczego zdradzić Anadeath. Tym razem on uratuje ów kobietę, nie będzie biernym świadkiem. Skoro poczuł dotyk Lucy, on sam się zmienił. Nie był już tylko duchem, stał się opiekunem, który w końcu spełni swą powinność, a było nią odnalezienie kryształu.

Krótki rozdział, ale jest. NIe wiem, czy się wyrobię na kolejny tydzień, ale spróbuję! A! I to są wydarzenia z punktu widzenia Crime'a, zanim Ana odzyskała świadomość :)

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Wzięła głęboki wdech i rozejrzała się po kuchni, a także po salonie, w którym nadal siedział Kaito. Mogła zostać w tym miejscu, lecz pragnęła jak najszybciej udać się na wspomniany grób i spojrzeć na kolejną kartę pamiętnika.

– Nie idź – powiedział dosadnie Kaito, jakby czytał dziewczynie w myślach. – Jest późno, a jutro pojadę z tobą na cmentarz.

W myślach powtarzała sobie, że najlepszym rozwiązaniem poczekać będzie do rana, lecz serce nakazywało niezwłocznie udać się do miejsca, które wskazał jej dziennik. Jednak ostatecznie posłuchała ukochanego, rozumiejąc jego obawy. Niechętnie poszła na górę, do pokoju, który zaproponował jej Kaito i prędko wskoczyła do łóżka, chcąc przemyśleć parę spraw na spokojnie.

Spokój i cisza towarzyszyły temu domowi każdego dnia. Anadeath bała się pytać chłopaka o jego relacja z ojcem; co do matki to była pewna, że nie żyje. Jednak choć spędziła tak wiele czasu w tym miejscu, nigdy nie widziała, by ktokolwiek odwiedzał Kaito.

Pokręciła głową i ułożyła się wygodnie na poduszce, nieustannie myśląc o kolejnym dniu. Jednak chcąc czy nie, powieki opadły jej bezwładnie, a sen ogarnął zmęczonym ciałem i umysłem dziewczyny.

Następnego dnia, gdy tylko usłyszała pukanie do drzwi, wstała i pobiegła do kuchni przygotować śniadanie i kilka przekąsek na drogę. Zniecierpliwiona dobre kilka minut namawiała Kaito na szybkie zebranie się, lecz ten uznał, że spokój i cierpliwość są cenione, gdy umysł zacznie pracować na najwyższych obrotach. Nie mogła się nie zgodzić, więc tylko kiwnęła głową i w równym tempie zjedli lekki posiłek. Anadeath spakowała resztę rzeczy do torby i poszła się przebrać.

Nie minęła nawet godzina dziewiąta, kiedy oboje spotkali się przed domem. Tym razem zgodnie ruszyli w stronę przystanku autobusowego, który jechał w okolice cmentarza. Niemal idealnie zgrani z czasem, ledwo zdążyli na odjeżdżający pojazd. Nie przeszkadzała tym ów zgodność, lecz zbyt duża ilość szczęścia na rozpoczęcie dnia nie wróżyła niczego dobrego.

– Jak myślisz? Co tam znajdziemy? – zapytał niespodziewanie Kaito, gdy siedli już na wolnych miejscach w autobusie.

– Gdybym wiedziała, nie odczuwałabym teraz strachu – odparła gniewnie.

Życzeniem kobiety nie było przekładać swej złości na najbliższą jej osobę, lecz nie potrafiła powstrzymać się przez odpowiedziami, które cisnęły się na język. Lęk zasłaniał jej oczy, ukazując tylko to, co chciał pokazać. Gdzieś pod palcami czuła zarys dziennika, który jako jedyny mógł dostarczyć odpowiedzi dziewczynie. Jednak był on zarazem darem, jak i przekleństwem. Świadomość, że wszystkie nadzieje mogą się okazać jedynie mrzonką, raniły mocniej niż miecz. Nie tylko zniszczyłaby swoje marzenia, lecz także wiarę Kaito, którą w nim zasiała. Odnosiła wrażenie, że gdyby nie ona, nigdy Kuroba nie stałby się tym, kim jest teraz; troskliwym, ciepłym mężczyzną, który za wszelką cenę pragnie podołać zadaniu narzuconemu przez przeznaczenie. Kiedy go poznała, był innym człowiekiem. Zmienił się przez kontakt z nią i nie chciała, by ta zmiana została zaprzepaszczona na zawsze.

– Wysiadamy – z rozmyślań wyrwał dziewczynę głos Kaito.

Nie odpowiadając, wstała i podeszła do żółtej poręczy, której się przytrzymała. Gdy tylko autobus zatrzymał się z impetem, poczekała na otwarcie się drzwi. Wyszła dość szybko ze środka, kiedy tylko ujrzała malujący się zarys cmentarza z oddali; a przynajmniej takie było jej pierwsze wrażenie.

Miejsce pochówku zmarłych znajdowało się kilkanaście metrów od miejsca, w którym się zatrzymali, na niewielkim wzniesieniu, tuż obok kościoła z okolic wieku osiemnastego. Stary, lecz zadbany cmentarz był niewielkich rozmiarów, a ilość grobów Anadeath szacowała na sto. Większość z nagrobków wydawała równie wiekowa jak kościół, a tylko część najbliżej wejścia wyraźnie różniła się od najdalej położonych grobów. Wewnątrz ogrodzenia stało kilka pokaźnych dębów, które zdążyły już dawno zostać przykrycie pięknym, białym puchem. Widok napawał zadumą, lecz i swego rodzaju niepokojem. Anadeath nie pojmowała, dlaczego tak blisko miasta istnienie iście opustoszałe miejsce i cmentarz, którego zdobią tak nieliczne groby.

– Idziemy? – odezwał się Kaito, niepokojąc się milczeniem towarzyszki.

– Tak – odpowiedziała Anadeath.

Ruszyła pod górkę w stronę głównej bramy, która była rozwarta na szerz. Już z tej odległości dało się dojrzeć stare, zardzewiałe pręty, które od lat błagały o odnowienie. Poruszane przez wiatr wrota skrzypiały za każdym razem w tej samej delikatnej melodii, która ku zaskoczeniu Anadeath, nie przerażała jej.

Wchodząc na teraz cmentarza, powoli zaczęła rozumieć, skąd wzięły się u niej tak niejednoznaczne uczucia. Kolejne nagrobki, charakterystyczny kościół, czy ten dźwięk wydobywany przez bramę… Gdzieś w zakątkach serca głos podpowiadał jej, że zna to miejsce. Jednak im dłużej szukała, tym mniej rozumiała ze swych wspomnień. Oddając się losowi, po kolei zaczęła przyglądać się napisom na nagrobkach, aż znalazła bezimienny z najnowszą data. Przyklęknęła i odgarnęła ręką zalegający śnieg.

– Nadal nie pojmuję, dlaczego cię osłonił – powiedział Kaito.

– Znał mnie, a ja jego nie – odpowiedziała krótko, lecz zrozumiale, Anadeath. – Dziękuję, że przyjechałeś tu ze mną – szepnęła.

– Nie musisz mi za nic dziękować. – Przykucnął obok dziewczyny. – Czego się nie robi dla przyjaciół.

Spojrzała na chłopaka pełna nienawiści, zastanawiając się, czy z namysłem dobrał odpowiednie słowa. Choć w pierwszej chwili można było dostrzec pełnię powagi u młodzieńca, zaraz wybuchnął śmiechem, nie mogąc utrzymać emocji na wodzy.

– Bardzo zabawce. – Zaśmiała się ironicznie. – Ja też cię kocham.

Szturchnęła chłopaka w ramię, czując, że w końcu powróciła stara, dobra Anadeath. Za długo trwał letarg. Zima nadeszła, a wraz z nią nieuchronne zmiany. Wiedziała, że nadszedł czas, w którym będzie musiała wszystko zmienić. I choć nadal bała się konsekwencji swoich działań, przeczuwała, iż bierne przyglądanie się nie da jej odpowiedzi.

– Czekasz, aż ci odpowiem? Pani niepodpisany list – dodał wyraźnie tytuł, jaki nadał dziewczynie.

– Kiedy zakończymy zabawę z kryształem, ożenisz się ze mną – oświadczyła, a następnie szybko wstała, idąc oglądać resztę nagrobków.

– Wiesz, że to chłopak powinien się oświadczyć? – spytał Kaito.

– Nie mam nic przeciwko żebyś to uczynił! – krzyknęła.

Nie przejmowała się słowami, które szczerze przeszły dziewczynie przez gardło. Wręcz przeciwnie. Duma i samouwielbienie sprawiały, iż nie mogła pozbyć się radości, która nią ogarnęła. Szła niebezpiecznie między nagrobkami, co rusz odwracając się ku Kaito, który nie wciąż nie był pewien, czy słowa dziewczyny są tylko żartem. Nagle zatrzymała się. Czuła w dłoni nietypowe mrowienie, które z czasem zaczęło się nasilać. Potrząsnęła dłonią, lecz nic się nie zmieniło. Miała wrażenie, jakby równocześnie tysiące igieł zahaczało o jej skórę, delikatnie ją naruszając.

Zachwiała się, potykając o wystający kamień. Chcąc zachować równowagę, machała na oślep rękoma, aż się zatrzymała. Jednak z jej torby wypadł dziennik, otwierając się dokładnie na samym jego środku. Zaskoczona tym fenomenem przykucnęła, biorąc w ręce książkę. Zamknęła ją i otarła ze śniegu, przypominając sobie w jakim celu przybyła na cmentarz. Mogła mieć jedynie pretensje do siebie, lecz gdzieś pod nosem przeklinała Kaito, że nie przypomniał jej o tak istotnym szczególe.

Nie czekając dłużej w niepewności, przewróciła kolejne kartki, aż dotarła do strony, na której ostatnio zakończyła. Na pierwszy rzut oka niczym się nie różniła od dnia poprzedniego, lecz gdy uważniej się przyjrzała, zauważyła, że poniżej wpisu tajemniczego chłopaka widnieje jeszcze jeden napis.

– „Naprawdę wierzysz, że to są same przypadki?” – przeczytała na głos Anadeath.

Spodziewała się większej części odsłoniętej karty, ale nie mogła narzekać, gdyż przynajmniej potwierdziła teorię pojawiających się wpisów. Nie potrafiła orzec, gdzie dokładnie, czy w jakich sytuacjach ponownie kolejny rąbek tajemnicy uchyli się przed nią, lecz liczyła, że szybko nastąpi ów sytuacja.

– Chyba wiem, o co chodzi… – rzekł niepewnie Kaito.

– Nie rozumiem.

Kuroba wstał, po czym podszedł do jednego z nagrobków, przy którym stała Anadeath. Przyklęknął, po cichu zaczynając wygłaszać modlitwę. Nie rozumiała jego słów, lecz gdy spojrzała na wygrawerowane imię i nazwisko osoby, która była pochowana w tym miejscu, zamarła. Wypowiedziała kilka niezrozumiałych słów, które bardziej przypominały skomlenie zwierzęcia, lecz zaraz dotarło do dziewczyny, iż nie jestem w stanie normalnie rozmawiać.

Przysiadła na jednym z grobów i przyciągnęła do piersi kolana, chowając w pustej przestrzeni głowę. Bała się choćby pisnąć słowem, lecz w głębi serca pragnęła zachować się jak dojrzała kobieta, która powinna poradzić sobie z ów problemem. Lecz nie tym razem, nie w takiej chwili.

– Mówiłem – zaczął wątpliwie Kaito – ojciec był dla mnie wzorem do naśladowania. Kiedy umarł, jego nauki były wszystkim, co mi pozostawił. Zostałem oddany do opieki do jakiejś ciotki, ale nie chciała wychowywać obcego dziecka, więc pozostawili mnie w dawnym domu, a sami udali, że się mną opiekują. Trochę pomogła mi się z tym uporać Lucy.

– Ale…

– Czas tu nie gra roli – przerwał nastolatce, jakby czytał w jej myślach. – Nasz jeden świat składa się z milionów, miliardów planet, lecz gdyby na tym się kończył byłoby nudno. – Zaśmiał się. – Lucy opowiadała mi, że codziennie człowiek dokonuje wyborów. Te, które mogą zmienić nasze życie, tworzą alternatywne wymiary, gdzie jesteśmy innymi ludźmi. Gdzieś tam wysoko – spojrzał w stronę nieba – jest inny Kaito, jest inna Anadeath, ale… – uderzył dłonią o nagrobek – to kłamstwo. Większość populacji ma swój odpowiednik w innych wymiarze, lecz nasza dwójka jako jedna z niewielu istnieje poza tym systemem i istniejemy tylko w naszym. Lucy porównała to do fabryki cukierków. Jest tysiące opakowań i w każdym są takie same cukierki, lecz w każdym opakowaniu także znajdą się takie, które będą się różnić od innych. I my, nasz świat, jest taki. Nie ma innego Kaito, nie ma innej Anadeath, bo nasze przeznaczenie dotyczy tylko naszego wymiaru. Tylko u nas są jakieś kryształy i dlatego jesteśmy z góry skazani tylko na jedną historię.

Słuchała go w pełnym skupieniu, analizując kolejne informacje, które chłopak jej przekazywał. Rozumiała sens jego słów, lecz trudniej jej było zaakceptować prawdę. Jeśli miał rację, a tak było, ich historia zakończy się w momencie, gdy przegrają bądź wygrają. Nie będzie innego wymiaru, nie będzie alternatywnej historii, tylko ich. Jakże bogowie są zabawni, pomyślała, zastanawiając się, co kierowało stwórcami, gdy stworzyli ów porządek. Gdy przypieczętowali los niektórych ludzi, najpewniej ku swojej wygodzie.

– Dlaczego mi to mówisz? – zapytała w końcu zaintrygowana.

– Jeśli skręcisz w lewo, istnieje jeden wymiar, gdy skręcisz prawo, istnieje drugi, lecz dla nas to nie ma znaczenia. Prawo, lewo, tył, przód… Z tym wyborem będziemy żyć i nikt więcej nie doświadczy innej opowieści. Dlatego gdy my zginiemy, zniknie całkowicie nasze istnienie – wyjaśnił Kaito. – Jest to okrutne, ale nie tylko nas dotyczy ta reguła. Lucy opowiadała, że tak zwana Wiedźma Wymiarów, kobieta potrafiąca wędrować między wymiarami, przepowiedziała przyjście przynajmniej miliona istot, takich jak my. Wcześniej sądziłem, że nie ma sensu walczyć, ale teraz uważam, iż nie chcę skazać swojego istnienia na porażkę. A ty?

Kolejny argument przemawiający za walką, kolejny dowód na to, jak Kaito się zmienił… Nie mgła pozwolić, by tylko ona siedziała z założonymi rękoma, czekając na cud. Spojrzała na pamiętnik, lecz powoli zaczęła rozumieć, że tylko pułapka. Poszukiwania odpowiedzi były istotne, ale kryształ był najważniejszy w ich życiu. Czas się kończył, a nie przybliżyli się do niego choćby o krok.

– Kaito, walczmy! – rzekła pełna determinacji dziewczyna.

Jak mi się nie chce tworzyć tego bloga... Naprawdę. Staram się, ale strasznie ciężko mi idzie. Ale muszę skończyć! Przecież obiecałam!

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Anadeath

Każdego dnia, każdego poranka, gdy tylko promienie słoneczne przedzierały się między otworami żaluzji, powtarzała sobie, że nadszedł czas, by wyjść za próg i powrócić do ludzi. Jednak ostatnie słowa Sherlocka Holmesa były dla niej wystarczającym ostrzeżeniem, by się cofnąć i zrezygnować.

Wieczora, w którym zginął tajemniczy chłopak, wydarzyła się kolejna tragedia, wpływająca na nią bezpowrotnie. Nie znała człowieka, który się dla niej poświęcił, dlatego jej serce w jakiś sposób wytrzymało emocje, gdy krew spłynęła po jej twarzy, a życie młodzieńca uszło na jej kolanach. Jednak wiadomość o porwaniu ojca, tego samego dnia, sprawiła, iż całkowicie zatraciła się w rozpaczy. Gdyby nie obecność Kaito, byłaby zdolna do każdego czynu; nawet samobójstwa.

Powoli rozumiała, że wszystkie wydarzenia, które miały ostatnimi czasy miejsce, koncentrowały się wokół jednej i tej samej osoby – Anadeath. Pragnęła spokojnego życia, takiego jak przed poznaniem swojego przeznaczenia, lecz były to tylko mrzonki. Nic już nie będzie takie samo, a dziewczyna była tego najbardziej świadoma.

Uniosła głowę i spojrzała na lewitującego Crime’a. Uśmiechnęła się do niego ciepło, ale była pewna, że natychmiast odkrył fałsz, którym się okryła. Może tego nie rozumiał, lecz naprawdę chciała powrócić do normalności. Bała się jedynie planu, który miał w zanadrzu Sherlock Holmes. Ten mężczyzna odebrał jej tak wiele bliskich dziewczynie osób, a nadal nie wahał się przed kolejnymi krokami. Tylko ona pozostawała bezbronna, bez żadnego planu czy wsparcia.

– Wyjdziesz dzisiaj? – zapytał nagle Kaito, siadając do stołu.

– Nie chcę – odparła cicho.

– Nie wiesz, że wszyscy czekają na twój powrót? – Prychnął. – W zasadzie nawet uznali cię za zaginioną.

Chłopak wstał i podszedł do Anadeath, obejmując ją od tyłu w talii. Położył głowę na jej ramieniu i szepnął:

– To nie jest już zabawne.

Nie wytrzymała. Odwróciła się raptownie, popychając niczego winnego Kaito do tyłu. Kuroba zachwiał się, po czym poleciał prosto na podłogę, uderzając boleśnie o szafkę. Syknął bólu, masując plecy.

– A kiedy było?! – wrzasnęła wściekła McHerish. – Myślisz, że nie chcę normalności?! Siedzę każdego dnia w tym domu i tylko tyle! Boję się wyglądać przez okno, bo gdzieś w krzakach może czaić się przeciwnik!

Wątpiła, by Kaito nie był świadomy tego, o czym mu teraz mówiła. Od początku o nic nie pytał. Jedynie starał się czym prędzej znaleźć kryształ i uwolnić ich od przeklętej klątwy. Nie bawił się już więcej we włamywacza, pracował całymi dniami i nocami, a gdy przychodził wolny czas pragnął rozwiązywać zagadkę kryształu i ich przeznaczenia… Bezskutecznie. Nieważne, ile wysiłku wkładał w swoją pracę, nie było widać żadnych efektów, a czas mijał.

– A ty myślisz, że się o ciebie nie martwię?! – wrzasnął, nie wstrzymując już dłużej myśli.

– Ja sama się o siebie martwię, ale nie chcę patrzeć na twoją śmierć. Tak jak na śmierć tamtego chłopaka!

– Gdyby chcieli mnie zabić, już dawno, by tego dokonali – rzekł spokojniej. – Proszę, spróbuj coś zmienić.

Zauważyła, że próbuje podnieść się i wrócić na dawne miejsce. Jednak promieniujący ból sprawiał, iż z trudem udawało mu się unieść o kilka centymetrów. A do tego dochodziło wyraźnie zmęczenie. Worki pod oczami, sina twarz i wychudzone ciało przyprawiały Anadeath o dreszcze. Jak tylko mogła, starała się dbać o ukochanego, ale sama nie potrafiła nic więcej zdziałać. Podawała mu większe porcje jedzenie, a jednak zawsze na talerzu zostawiał reszty. W przygotowywanych napojach wrzucała na dno tabletki z witaminami, lecz i to była bezskuteczna próba pomocy.

– Jeśli… – zaczęła niepewnie, zwracając na siebie uwagę Kaito. – Jeśli zaczniesz o siebie dbać, to ja wyjdę – rzekła jąkliwie.

– Ana…

– Ale teraz masz pójść spać i porządnie wypocząć! – rozkazała dumnie. – Choć może najpierw coś zjesz. Przygotowałam ryż i potrawkę warzywną z kurczakiem.

– Obiecujesz? – zapytał, idąc w jej stronę.

– Tak! – odpowiedziała, tym razem pewniej.

Gdy znalazł się dokładnie naprzeciw Anadeath, położył rękę na jej czerwonych włosach powoli je gładząc. Uśmiechnął się delikatnie, choć wychudzone policzki sprawiały, iż nie do końca dziewczyna mogła być szczęśliwa, widząc ten wyraz twarzy. Jednak powoli nadchodziły zmiany, a ona była z nich dumna. Jeszcze wiele było przed nią i Kaito, ale wierzyła, że idą w dobrą stronę. Chciała odnaleźć ojca, zdemaskować Sherlocka Holmesa i zmienić swe przeznaczenie, lecz na to potrzebowała czasu i wsparcia. Wsparcia, które wierzyła, że otrzyma od Kaito.

– Jeśli zaraz będziecie się w tej kuchni rozmnażać, to umrę ponownie – odezwał się Crime, który bez żadnych skrupułów podglądał dwójkę towarzyszy.

– O czym ty gadasz? – zapytała naburmuszona Anadeath, choć po kryjomu na jej twarzy pojawił się delikatny rumienieć, sugerujący, że jednak słowa przyjaciela do niej dotarły.

Odsunęła się od Kaito, idąc w kierunku szafki z naczyniami. Wzięła talerz i nałożyła porządną porcję chłopakowi, wyraźnie dając do zrozumienia złodziejaszkowi, że ma wyczyścić naczynie do czysta.

Kuroba westchnął, przyjmując dar od nowej pani domu. Chcąc, czy nie doprowadził do kompromisu, który mógł na oboje wpłynąć pozytywnie. Tylko czas mógł pokazać co tak naprawdę się w nich zmieni.

– A właśnie! – krzyknął nagle Kaito, zasiadając do stołu. – Przyszła do ciebie paczka.

Wziął do ręki prostokątny przedmiot, po czym rzucił nim w Anadeath. Dziewczyna z trudem pochwyciła przesyłkę, jednak dokonała tego, więc zaraz zabrała się do oglądania jej zawartości.

Od początku rozumiała, że trzyma w dłoniach coś na wzór starej książki. Oprawiona w delikatny materiał o kolorze czystego brązu, niczym niewyróżniająca się na pierwszy rzut oka. Nie należy oceniać książki po okładce, pomyślała, zastanawiając się, co może znajdować się w jej wnętrzu.

Rozwarła księgę na przypadkowej stronie, lecz zrozumiała, że wewnątrz znajdują się jedynie puste strony kart. Po kolei zaczęła przerzucać kolejne fragmenty książki, lecz niczego nie w niej nie znalazła.

– Tu nic nie ma – oświadczyła Kaito.

– Może zacznij od początku – podpowiedział jej chłopak, mając usta zapchane od jedzenia.

Pomysł ukochanego nie był zły, a nawet całkiem sensowny, lecz nie wierzyła, że znajdzie cokolwiek. Jednak wzięła do serca słowa Kuroby i zaraz przewróciła się na stronę tytułową. „Notatki oddalającego się mroku” – tak brzmiał napis na samym środku kartki. Nie pojmowała sekwencji słów, choć w jakimś stopniu miała wrażenie, że gdzieś już widziała podobne zdanie.

– „Notatki oddalającego się mroku” – przeczytała na głos, licząc na zdolności dedukcyjne Kaito.

– Myślisz, że dam ci odpowiedź? – Dało się dostrzec, że chłopak również jest zaskoczony zawartością książki. Choć była to dopiero pierwsza strona z przesyłki, którą otrzymała Anadeath.

McHerish wątpliwie spojrzała na napis. Jedyny sposób, by dowiedzieć się, co kryją kolejne strony, polegał na prostym przerzucaniu kartki. Jednak słowo „mrok” zaniepokoiło dziewczynę. Nic dobrego nie mogło się kryć za ów wyrazem.

Pełna wątpliwości, lecz również ciekawości, przesunęła dłoń pod kolejną stronę i przerzuciła ją. Niczym w magicznej księdze, kolejne litery wyłaniały się spod czystej kartki. Wypalały się na wewnątrz, ujawniając piękny, staranny charakter pisma, który był wyraźnie szlifowany przez wiele lat. Papier, który z początku wydawał się całkiem nowy, z czasem żółknął. Gdzieniegdzie pojawiały się ciemne plamy, a wokół okładki narosła swego rodzaju pleść, która w dotyku była mokra. Anadeath chwyciła za szmatkę i podłożyła ją pod książkę, nie chcąc gołymi rękoma dotykać nieznanej substancji.

„Jeden zapis, by wejść w ciemność, dwa, by oddać duszę. Zapiski mogą być tylko prostym zbiorem słów, bądź mieszaniną przekleństwa – w zależności od interpretacji. Można pisać zwięźle i na temat, lecz kolejne wersy będą ujawniać się, gdy czas na to pozwoli.” – przeczytała pierwszy akapit zapisany dużymi, wielce zdobnymi literami. Drugi wpis, który znajdował się poniżej, wydawał się raczej pisany przez zupełnie inną osobę, lecz mogło być to mylne wrażenie. Chcąc się przekonać, czy miała rację, zaczęła czytać: „Jeśli to czytasz, nie żyję. Ten pamiętnik miał zostać dostarczony tylko w przypadku zaistnienia takich okoliczności. Nie widzi mi się bycie trupem, ale mogę być szczęśliwy, że Tobie nic nie jest, Anadeath. Proszę Cię, przeczytaj uważnie każde słowo, które ujawni się na kartach dziennika. Nie jest tego wiele, ale każdy wpis zawiera przeszłość i teraźniejszą, a będzie się on pojawiał, gdy spełniony zostanie warunek. Pierwszy z nich: idź na mój grób, a tam znajdziesz odpowiedzi.”

– Nie rozumiem… – szepnęła.

– Co się stało? – Kaito wyjrzał znad talerza, ciekawiąc się, co Anadeath znalazła wewnątrz książki. – Anadeath? – zapytał, gdy ta mu nie odpowiedziała.

Do dziewczyny docierały słowa ukochanego, ale nie chciała rozumieć ich sensu. W tym momencie dziennik, którego fragment właśnie przeczytała, całkowicie ogarnął jej myśli i serce. Analizowała każde słowo, każde zdanie, jakie tylko padło na kartach pierwszej części, jaka została odsłonięta. Choć w pierwszej chwili wydawało jej się, że to tylko przypadkowo dobrane sformułowania, teraz zaczęła pojmować drugą stronę medalu. Przekaz, który mógł być skierowany właśnie do niej albo do osoby, która w tym wieku, w tej inkarnacji nosi przeznaczenie złodziejstwa.

– Kaito – rzekła łamiącym się głosem. – Może przeżyjemy!

– O czym ty mówisz? – wtrącił Crime.

Kaito milczał, chcąc usłuchać dalszych wyjaśnień McHerish.

– Autor dziennika i chłopak, który mnie uratował, pisali tutaj swoje przemyślenia. Kolejne wpisy będą się ujawniać, gdy przejdę jakiś etap, ale… – zawahała się na moment – … może dotrę do końca, gdzie jest napisane miejsce ukrycia kryształu?

Jej pomysł był tylko drobną sugestią, która mogła się okazać się jedynie kłamstwem. Jednak jeśli istniała chociaż kropla nadziei, pragnęła ją wykorzystać. Nie było przypadkiem, że w dłoniach dziewczyny spoczywał dziennik. Nie było przypadkiem, że właśnie chłopak, który ją uratował, podarował jej ów prezent. I nie mogło być zbiegiem okoliczności, iż w tak trudnej dla siebie sytuacji go otrzymała. Musiał być to znak. Znak, który za wszelką cenę pragnęła wykorzystać. I nie tylko ona. Kaito, Crime patrzyli na nią pełni zdumienia i wiary, którą kobieta przywróciła. Był to krok do przodu. Ciężka praca Kaito nie poszła na marne, a obietnicę złożoną Crime’owi wciąż mogła wypełnić. Tak… Nadzieja wróciła, a wraz z nią siła, którą Anadeath poczuła w sobie.

Dobra! A teraz łapka w górę, kto myślał, że to żart!!! ;)

To tylko jedna gwiazdka czy komentarz, więc pokaż, że tu jesteś, Drogi Czytelniku!

Zapraszam do gwiazdkowania i komentowania ;)

Zapraszam do obejrzenia zwiastuna Smoczego Królestwa. Planuję oczywiście zrobić także zwiastun na to opowiadanie, ale póki co swoje "dzieło" zamieszczam w celu promocji! A co tam!

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 27 - Oszustwo

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 26 - Wspomnienia

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 25 - Pamiętnik

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 27 - Oszustwo

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 26 - Wspomnienia

CONVERSATION

6 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 25 - Pamiętnik

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Popular Posts

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor