Złodziej na życzenie

Wnet jej ciało okrył nieznany cień. Szara peleryna wirująca na zimnym wietrze, uniosła się wysoko, zasłaniając ją całą przez pociskiem, który trafił w mężczyznę stojącego dokładnie przed nią. Krew rozbryzgała się strumieniem, wylewając się na jasny ubiór dziewczyny. Czerwone plamy wnet wsiąkły w delikatny materiał, docierając do chłodnej skóry dziewczyny, krzyczącej w niebogłosy.

– NIE! – wrzasnęła, chwytając się rękoma za głowę.

Jej włosy, lepkie od krwi, z każdą sekundą zdawały się wchłaniać lepszą substancję, zmieniając ich kolor na ognistą czerwień.

Widząc upadającego mężczyznę, natychmiast ruszyła, by go pochwycić, lecz było za późno. Jego ciało uderzyło z hukiem o mokrą powierzchnię tuż obok przerażonej dziewczyny.

– Dlaczego, dlaczego, dlaczego?! – powtarzała, biorąc na swoje kolana głowę przeciwnika, który z niewiadomych powodów ją uratował.

Uśmiechnięty patrzył na jej zapłakaną twarz, pragnąc powiedzieć ostatnie słowa, lecz dławiąc się krwią, zdołał jedynie zabrudzić nią policzek dziewczyny. Drżąc, uniósł prawą dłoń, po czym delikatnie zmazał szkarłat, jakby chciał rzec „przepraszam”.

– Jakie piękne – pomyślał, dotykając włosów Anadeath, który przybrały kolor krwi.

Zapłakana i zdruzgotana nie była w stanie wydusić z siebie choćby słowa. Płakała, wylewając łzy na umierającego mężczyznę, który osłonił ją, choć nawet go nie znała. Uratował jej życie, a teraz potrafiła nawet mu podziękować.

Wtedy zrozumiała, że niebezpieczeństwo nadal nie minęło. Natychmiast spojrzała w stronę szczerzącego się Sherlocka Holmesa, który kroczył w stronę krawędzi, jakby zamierzał się z niej rzucić.

– Zadanie wykonane – rzekł głośno przeciwnik, zerkając z budynku.

Nikt nie biegł za nim, próbując go ratować. Wszyscy wiedzieli, że nie jest to jeszcze koniec. Ten potwór przeżył, a oni mieli ważniejsze sprawy na głowie.

– Dlaczego? – zapytała zapłakana Anadeath, chwytając opadającą dłoń srebrnowłosego chłopaka.

Nie powinna była nawet pytać. Przecież nie był w stanie wykrzesać z siebie choćby słowa. Umierał, a jej pozostało jedynie czekać razem z nim do końca.

– Dziękuję, naprawdę dziękuję – szepnęła.

Pojedyncze kropelki deszczu, które zaczęły spadać z ciemnego nieba, po trochu zmywały kałużę krwi, rozprzestrzeniając ją na całą powierzchnię dachu. Maczając w niej kolana dziewczyny, jeszcze bardziej sprawiały, iż złodziejka nie potrafiła wytrzymać tych tortur. Marzyła, by uciec, ale nie potrafiła zostawić konającego człowieka w ostatnich sekundach jego życia.

Nagle oczy dawnego przeciwnika skierowały się jakby na Crime’a, którego nadal widziała jedynie Anadeath. Patrząc na niego ciepłym wzrokiem, uśmiechał się delikatnie, jakby pragnął przekazać coś dokładnie duchowi. Dusząc się, kaszlał nieustannie, coraz mocniej zaciskając uścisk na dłoni blondynki.

Poruszając ustami, próbował po raz ostatni powiedzieć dziewczynie to, czego bał się przez tyle lat. Choć umierał nie czuł ani urazy, ani żalu. Mógł w końcu wszystko zakończyć, nie patrząc na śmierć bliskiej mu osoby.

Znał plan Sherlocka Holmesa, ale wiedział, że nigdy nie uda mu się osiągnąć tego, co zamierzał. Wierzył w Anadeath od zawsze i do końca.

Ostatkami sił uniósł całe ciało, zarzucając ramię na plecy dziewczyny. Przybliżył usta do jej ucha i szepnął kilka słów, zamykając równocześnie powieki.

Serce wybijało ostatni rytm. Coraz wolniej, coraz wolniej, aż nagle przestało. Wciąż trzymany w ramionach McHerish, wydał ostatni oddech i umarł.

– Ty? – zapytała cicho Anadeath. – Ty? Ty? TY?! – wrzasnęła.

Zrzucając jego ciało z siebie, spojrzała na drżące, zakrwawione ręce. Przerażona z trudem chwytała powietrze, czując, że się dusi. Nie rozumiała. Nie pojmowała.

Nie znając nawet jego imienia, patrzyła na trupa, który jeszcze nie tak dawno deklarował walkę z nią. To przez nią nie żył. Gdyby nie pakowała się na dach, nigdy nie doszłoby do tej tragedii. Była winna. Była niosącą śmierć. Była śmiercią.

Unoszący się złoty pył wokół jej ciała, coraz bardziej kumulował się, zmieniając swój kolor na ciemny odcień czerwoni. Niczym krew całkowicie pokrył dziewczynę, aż nagle wybuchł, tworząc dziwną kopułę, rozprzestrzeniającą się dookoła miasta.

Wplotła palce w szkarłatne włosy, po czym krzyknęła w stronę nieba, roznosząc po całym mieście krzyk pełen bólu, żalu i rozpaczy…

KONIEC TOMU 1

Tak! To koniec pierwszego tomu! Mam nadzieję, że zakończenie spodobało Wam się. Kim był tajemniczy chłopak? Co się stało i stanie z Anadeath? Kim jest Crime? Dlaczego Selena pomogła Anie? Kim jest Sherlock Holmes? Jak się zakończy historia?

Na te pytania dostaniecie odpowiedzi w tomie drugim, który... no właśnie. Najpewniej dalej będzie w tym samym miejscu, ale zacznę go pewnie gdzieś w marcu. I nie, nie robię tego specjalnie. Niedługo sesja i okres przedsesjowy, który będzie wyjątkowo trudny na moim kierunku, więc nawet nie będę się zabierała za pisanie kolejnego tomu wcześniej.

A! Tom 2 będzie ostatnim!

Co jeszcze? Chciałabym serdecznie podziękować wszystkim, którzy wspierali mnie i dzięki którym nadal piszę tę historię. Gdyby nie wy, nie wiem, czy zabrałabym się, by skończyć tę książkę, więc DZIĘKUJĘ!

I na koniec?

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!!!!

CONVERSATION

12 komentarze:

Prześlij komentarz

Był już od niej tak daleko. Poszedł, zostawiając ją z wyrzutami sumienia. Nie mogła pojąć, dlaczego tak szybko zdecydował się ratować ludzi, nie mając jakiegokolwiek planu. Tylko jedna rzecz przychodziła jej na myśl – jej ukochany był bohaterem. Codziennie poznawała go na nowo, coraz mocniej pogłębiając uczucia, które żywiła wobec niego. Dlatego nie potrafiła pozwolić mu tak po prostu umrzeć.

Zdeterminowana ruszyła, lecz nagle poczuła, że ktoś ją chwyta w nadgarstku. Odwróciła się i ujrzała trzymającego ją Joshuę. Wyraźnie wściekły patrzył prosto w jej oczy, jeszcze bardziej zaciskając uścisk.

– Co ty robisz?! – wrzasnęła wściekła.

– Próbuję ratować ci życie, głupia! – syknął.

Choć usilnie próbowała mu się wyrwać, czuła z jak ogromną siłą nie daje jej po prostu pójść zginąć. Sprawiał wrażenie osoby, która wiedziała o wszystkim. Która mogła zapobiec nieszczęściu, a jednak tego nie uczyniła. Nie wierzyła w to, ale nie mogła zaprzeczyć, jak wiele rzeczy wyjaśniłoby się, gdyby Joshua okazał się współpracować z Organizacją.

Jednak nie on był teraz najważniejszy.

Wnet ujrzała stojącego przed nią Crime’a. Nie wierzyła, że przybył za nią do galerii, ale dziękowała bogu za jego troskę. Teraz on jako jedyny mógł pomóc Kaito, gdy ona sama będzie walczyła z Yoshua.

– Błagam, uratuj Kaito! – krzyknęła w myślach, będąc pewną, że przyjaciel spełni jej życzenie.

– Rozumiem! – odparł zaraz, rozpływając się w powietrzu.

Mogła być już spokojniejsza. Problem nie został rozwiązany, ale jej ukochany uzyska pomoc od anioła stróża, więc nie musiała ścigać się z czasem.

Skupiona na pokonaniu Joshui, wzięła go za nadgarstek i przerzuciła przez siebie, uderzając jego ciałem o stolik z kawiarni.

Przerażony chłopak natychmiast uwolnił ją z uścisku, próbując zamortyzować w jakiś sposób upadek. Była to pierwsza jego pomyłka. W momencie, gdy pozwolił Anadeath się wyrwać, ta natychmiast skorzystała z okazji i zaczęła gnać w kierunku dachu, chcąc pomóc ukochanemu. Wiedząc, że nie może dać zakończyć się historii w taki sposób, od razu podniósł się i ruszył za nią. Nagle zrozumiał, że ktoś pochwycił go od tyłu w pasie, blokując na kilka sekund ruchy. Zaskoczony obrócił się, widząc trzymającą go Selenę.

– Co robisz?! – zapytał zezłoszczony.

Jednak dziewczyna nic nie odpowiedziała. Na paluszkach, lekko podskoczyła, dosięgając jego ust, na których po chwili złożyła długi, namiętny pocałunek. Oczarowany i oszołomiony skamieniał z wrażenia, całkowicie zapominając o tym, co miał zrobić. Selena uśmiechnęła się, po czym spojrzała w stronę biegnącej Anadeath i krzyknęła:

– Tylko weź go uratuj!

– Na pewno tak zrobię! – odpowiedziała jej przyjaciółka z oddali.

***

CRIME

Początkowo planował jedynie robić za wsparcie, gdyby Anadeath nie wytrzymywała psychicznie podczas randki, lecz już w momencie, kiedy zgasły światła, zaczął się niepokoić. Takie zjawiska nie oznaczały niczego dobrego, szczególnie w miejscach, w których przebywały takie osoby jak Kaito i Ana.

Obawiając się, że dziewczyna może być w niebezpieczeństwie, natychmiast zaczął baczniej przyglądać się kolejnym poczynaniom sprawcy. Jednak wszystkie działania tajemniczego Sherlocka Holmesa dotyczyły jedynie Kaito, więc nawet nie myślał, by wychylić się i pomóc chłopakowi… Co było jego błędem.

Nie obchodziło go życie złodzieja, ale widząc tak przerażoną, zapłakaną twarz Anadeath, nie potrafił przejść obojętnie, dając Kaito po prostu zginąć. Nie próbował nawet sobie wyobrażać rozpaczy, która mogła doprowadzić jego towarzyszkę do śmierci.

– Dlaczego muszę zawsze dbać o innych? – pytał samego siebie, śmiejąc się z rozrywki, które zapewniło mu to wcielenie. Choć bywały gorsze i lepsze dni, teraz zauważał, że odkrył coś, czego od dawna już nie posiadał – życie. Mógł się cieszyć, smucić, a nawet krwawić. Nigdy wcześniej nie udało mu się poznać tego elementu, który właśnie jako jedyny mógł doprowadzić do szczęśliwego zakończenia.

Kiedy tylko przybył na dach, zauważył walkę Kaito i Sherlocka, w której trudno było określić zwycięzcę. Oboje brnęli na siebie, uderzając wszystkim, co mieli. Skakali z jednego kąta na drugi, nie szczędząc siebie w żadnym aspekcie. Podziwiał ich, choć pragnął, by to Kaito wyszedł z bitwy zwycięsko.

– Coś mi nie pasuje… – powiedział Crime, dziwiąc się torowi, w jakim idzie cała walka. Wydawało mu się, że Sherlock zwalnia, choć z jego twarzy wciąż nie schodził uśmieszek pełen drwi i swego rodzaju pełni chwały.

Przysunął się bliżej, pragnąc ujrzeć wszystko jasno i wyraźnie. Nie chciał mieć żadnych wątpliwości, co do przebiegu ostatnich ciosów przeciwników.

Niespodziewanie wydarzyło się coś niezwykłego. Pojedynczy strzał przeleciał dość blisko złodzieja, raniąc go delikatnie w policzek. Rana nie była duża, lecz po kilku sekundach od tego wydarzenia Kaito padł na podłogę, tracąc całą magię, którą posiadał. Zasapany klęczał przed Sherlockiem, który celował prosto w jego głowę.

Crime rozumiał, do czego to wszystko dąży. Jednak Anadeath wciąż się nie pojawiła, a on nie wiedział, jak może zaradzić nieuniknionemu. Nie obchodził go los Kaito, ale obiecał… obiecał przyjaciółce, że mu pomoże. Obiecał chronić jej ukochanego. A teraz nie mógł nic zrobić.

Bezsilny, samotny w tym, co się działo przed nim, podbiegł do dwójki mężczyzn i stanął obok nich. Widząc, że zostały sekundy do momentu, w którym Kaito zginie, usilnie wznosił modlitwy, by zstąpiła na niego jakaś boża opatrzność. Pragnął uratować to dziecko, ale był tylko duchem.

– Przepraszam… Anadeath. – Usłyszał ostanie słowa Kaito.

Nie chciał ich wypowiedzieć, nie chciał ich powtórzyć Anadeath, nie mógł jej tego zrobić. Ponownie odebrać ukochaną osobę.

– NIE! – wrzasnął, próbując odepchnął ręką broń. Niewidzialny czy nie. Zbierając wszystkie siły, całą swą magię ruszył na Sherlocka Holmesa, nie martwiąc się tym, co może z nim się stać. Liczyła się tylko jedna rzecz. Nigdy więcej nie chciał widzieć łez Anadeath.

Krzycząc, odepchnął broń na kilka centymetrów, sprawiając tym samym, że strzał przeleciał obok Kaito, wbijając się w ścianę. Zaskoczenie, które w tamtym momencie ogarnęło ducha, było nie do opisania. Zasapany, wyraźny zmęczony klęczał na zimnej powierzchni, czując na swoim czole odrobinki potu. Nie wierząc, że udało mu się uratować tego chłopaka, jeszcze raz na niego spojrzał. Był cały i zdrowy… Nic mu się nie stało.

– Dziękuję – powiedział, spoglądając w stronę nieba.

– Uciekaj!

Słowa zdążyły dotrzeć do jego uszu, ale ich sens przybył za późno… Za późno, by biec ratować Anadeath przed pociskiem lecącym prosto na nią.

***

ANADEATH

Szczęśliwa, że udało jej się dotrzeć na dach przed czasem, modliła się, by jej ukochany był bezpieczny. Nie wątpiła, że Crime dotrzyma obietnicy, lecz musiała się upewnić.

Gdy ujrzała całego Kaito, odetchnęła z ulgą. Posłała mu piękny uśmiech, dziękując swojemu przyjacielowi, że spełnij jej prośbę, po czym podeszła bliżej, pragnąc rzucić się złodziejowi na szyję.

– Uciekaj! – krzyknął Kuroba.

– Kocham cię, więc nie ma mowy bym teraz stchórzyła! – odpowiedziała zdeterminowana, przygotowując się do walki z Sherlockiem Holmesem.

Dopiero po chwili pojęła, że on nie ostrzegał ją przed samym pojedynkiem, a przed tym, co zdążyło się już wydarzyć. Była to tylko chwilka. Ułamek sekundy, w którym pełen sił Sherlock Holmes wystrzelił ostatni pocisk, celując prosto w nią. Strzał mknął w kierunku jej lewej piersi, a ona nie potrafiła nawet zrobić uniku. Bała się. Strach odebrał jej wszystkie zmysły, nie pozwalając ruszyć się o krok. Ten jeden krok od śmierci…

I już przedostatni rozdział!!!

CONVERSATION

2 komentarze:

Prześlij komentarz

Oczy wszystkich zebranych przeniosły się na stojącego młodzieńca, który bez chwili zawahania zdradził swoją tożsamość, by ich ratować. Nie kwestionowali jego wyboru. Grzecznie zrobili przejście do drzwi prowadzących na dach, by jak najszybciej tam dotarł i dał im bezpiecznie opuścić budynek.

Jednak Anadeath nie zgadzała się z tym werdyktem. Wiedziała, że na górze czeka go jedynie śmierć, więc pragnęła zatrzymać go za wszelką cenę. Już chciała krzyczeć, gdy nagle napotkała jego spokojny wzrok. Patrzył prosto na nią, posyłając dziewczynie cichy uśmiech, który miał dodać jej odwagi. Dawał wyraźne znaki, że jego życzeniem jest to, żeby została i nie ruszała za nim.

– Kaito… – szepnęła McHerish.

Był za daleko, by ją usłyszeć. Lecz jej słowa nie musiałby do niego dotrzeć, by wiedział, jak się czuje. Nie próbował nikogo oszukiwać. Sherlock Holmes zaczął działać, gdy on spokojnie szedł na randkę z Anadeath. Nie przewidział takiego ruchu ze strony przeciwnika, ale teraz nie było już czasu na żale czy próby zmiany przeznaczenia. Zginie i nie próbował się oszukiwać.

Idąc przez ostatnie stopnie schodów, w końcu dotarł na samą górę, wiedząc, że tam czeka już na niego przeciwnik. Załadował broń, po czym powoli pociągnął za klamkę. Gdy tylko drzwi się otworzyły, wyskoczył, mierząc prosto w człowieka ubranego w płaszcz, który także przygotował się do walki.

– Gratuluję pośpiechu – pochwalił go Sherlock.

– Dziękuję, ale zdaje mi się, że to nie czas na takie pogaduszki! – skarcił go Kuroba.

– Tak, tak. – Kiwnął głową. – Zapewne chcesz, bym uwolnił wszystkich?

– Oczywiście, że tak!

Mężczyzna złapał się za podbródek, po czym, wciąż trzymając broń, sięgnął do kieszeni, wyjmując z niej coś na kształt pilota.

– Nie chcę skrzywdzić niewinnych, więc się zgadzam – odparł radośnie przeciwnik.

– Gdybyś nie krzywdził niewinnych, mi by nic się nie stało, a sądzę, że zaraz mnie zabijesz! – syknął Kaito.

– Nie inaczej młody człowieku.

Jednak chłopak nie chciał się poddać bez walki. Natychmiast ruszył przed siebie, próbując odczytać trajektorię lotu pocisku. Trzymając mocno w dłoni swój karciany pistolet, wycelował nim w przeciwnika, zastanawiając się, gdzie ma celować.

Sam Sherlock nie pozostał mu dłużny. Wiedział, że tak zakończy się ich rozmowa, więc był przygotowany na wszystko. Sądził nawet, że byłby zawiedziony, gdyby chłopak nie podjął próby ratowania swojego życia.

Mężczyzna odsunął się na bok, unikając karty, która leciała prosto na niego. Nie był najzwinniejszym człowiekiem na świecie, ani najmłodszym, ale potrafił o siebie zadbać.

Wnet determinacja Kaito zyskała swój szczyt. W jego umyśle wciąż brzmiały słowa „nie zginę”, które próbowały dodać mu otuchy. Tak wiele się zmieniło w jego życiu, więc nie mógł tak prostu dać się zabić.

– Wiesz co jest najzabawniejsze? – zapytał niespodziewanie przeciwnik. – Walczysz, choć za jakiś czas i tak umrzesz!

– NIE! – wrzasnął wściekły przestępca. – Znajdę kryształ i przeżyję. Taka jedna dziewczyna za bardzo by płakała, gdybym dał się zabić.

– Szlachetne, choć naiwne.

Nagle pocisk przeleciał tuż obok policzka Kuroby, delikatnie raniąc go. Strużka krwi poleciała w powietrzu, spadając na zimną powierzchnię dachu. Zabolało, lecz próbował zapomnieć o tym uczuciu i nie dać przeciwnikowi jakiejkolwiek szansy.

Już ruszył z bronią, mając idealnie na celowniku ciało Sherlocka, lecz nagle poczuł dziwne ukłucie w sercu. Zaraz po nim kolejne, aż w końcu zrozumiał, że przed jego oczyma pojawiły się mroczki, uniemożliwiające dokładnie wymierzenie strzału.

Nagle ujrzał, że cały jego kostium znikł i pozostał jedynie w stroju, w którym przeszedł na randkę. Ból zapanował nad wszystkimi jego zmysłami, a myśl o przegranej sprawiła, iż bał się podjąć jeszcze jednej próby walki.

Był słaby. Nigdy nie próbował ćwiczyć, bo nie spodziewał się, że do tego doprowadzi jego walka. Lecz teraz było już za późno na żale i obwinianie samego siebie. Nie mógł niczego zmienić, bo nie dostanie na to drugiej szansy. Żałował jedynie, że nie będzie miał okazji, by spędzić z Anadeath więcej czasu. Bądź co bądź, była ona osobą, która naprawdę wniosła do jego życia małą iskrę światła.

Upadł na jedno kolano, po czym złapał się za krwawiący policzek, spoglądając z żądzą krwi na stojącego nad nim Sherlocka. Mierzył w niego bronią, nie dając jakiejkolwiek szansy na ucieczkę. Miał go w potrzasku – to jedne było pewne.

– Co to jest? – zapytał ostro Kaito.

– Mała pomoc w walce z takimi osobami jak ty – odparł obojętnie członek Organizacji.

– I co? – Zaśmiał się. – Zabijesz mnie?

– Nie inaczej.

Zauważył, że przeciwnik trzyma palec na spuście. Tak niewiele brakowało, by nacisnął go i przestrzelił chłopakowi czaszkę. Lecz wahał się, albo czekał, bawiąc się przeciwnikiem, który był gotowy na śmierć. Gra, którą prowadził, była okrutna i bezlitosna, ale sam Kaito nie próbował do niej dołączyć.

– Przepraszam… Anadeath – szepnął, gdy ujrzał zdecydowaną twarz Holmesa.

Sekundy… Tylko sekundy dzieliły go od śmierci. Zamknął oczy, po czym usłyszał głośny strzał. Jednak nie zginął. Nie czuł bólu ani nie był ranny. Nie wiedząc, co się dzieje otworzył oczy.

Nagle w zasięgu jego wzroku znalazła się osoba, której nie powinno tam być.

– Uciekaj! – krzyknął, widząc stojącą w drzwiach zasapaną Anadeath.

– Kocham cię, więc nie ma mowy bym teraz stchórzyła! – odpowiedziała zdeterminowana, przygotowując się do walki z Sherlockiem Holmesem.

CONVERSATION

2 komentarze:

Prześlij komentarz

Bluzka, spódnica, kolejna bluzka, sukienka, czapka… Wszystkie po kolei lądowały niebezpiecznie na podłodze obok zniecierpliwionego Crime’a, który miał serdecznie dosyć przymiarek Anadeath, trwających już od dobrych paru godzin.

Randka nie była sprawą błahą, lecz sam duch wiedział, że przesadą było to, co dziewczyna sobą prezentowaną. Raczej zrównoważona i cierpliwa osoba teraz szalała niczym wściekłe zwierzę, rozrzucając po całym pokoju zbędne ubrania.

– Nie mam w co się ubrać! – krzyknęła w pewnym momencie Anadeath.

– Nic nadzwyczajnego – odparł obojętnie Crime, wzruszając ramionami.

– Nie znasz się na kobiecych uczuciach! – rzuciła w jego stronę oskarżeniami. – To moje pierwsza, i miejmy nadzieję, że nie ostatnia – dodała cichaczem – randka. Więc proszę cię łaskawie o pomoc, bo muszę wyglądać raz zjawiskowo.

– Jesteś na tyle piękną kobietą, że zwykły worek na ziemniaki wystarczyłby, więc daj sobie spokój, bo wyjdziesz na idiotkę.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech, po czym podeszła do towarzysza, zbierając wszystkie ciuchy, które bezpodstawnie zostały odrzucone przez swoją właścicielkę.

– Dziękuję – szepnęła.

Idąc za radą przyjaciela, zostawiła na łóżku jeden z kompletów, po czym pochwyciła go w swoje ręce i pobiegła do łazienki przymierzyć strój.

Crime, zaskoczony jej reakcją, uśmiechnął się nieświadomie. Założył ręce za głowę, a następnie chwilę pogłówkował, zastanawiając się, czy pomysł, który przyszedł mu na myśl, jest na pewno bezpieczny.

– Tak. – Kiwnął głową. – Pójdę razem z nią.

***

Stukając obcasami po posadzce centrum handlowego, rozglądała się na wszystkie strony, poszukując przyjaciół. Choć miejsce ustalili wcześnie, to sama Anadeath dość rzadko bywała w tego typu sklepach, więc ciężko było jej w pierwszej chwili się przystosować do tak zatłoczonego miejsca, w którym aż się roiło od potencjalnych klientów najróżniejszych sklepów czy rozrywkowych branż. Kolorowe napisy raziły dziewczynę w oczy, a nieustający zgiełk i hałas przyprawiały ją o ból głowy.

Marząc, by w końcu znaleźć się na ostatnim piętrze budynku, weszła na ruchowe schody i powoli zaczęła piąć się ku górze, spoglądając na boki. Sklepy z markowymi ubraniami czy kosmetykami w jakiś sposób kusiły ją swym bogatym wystrojem i wystawami, na których prezentowały się najlepsze produkty danej sieci. Krótkie zakupy z odzieżą używaną były dla niej zazwyczaj wystarczającym źródłem pozyskiwania nowych ciuchów, lecz tym razem małe uczucie zazdrości wdarło się do jej serca, podpowiadając, że może jednak za mało dba o swój wygląd. Jednak sam punkt kulminacyjny jej rozważań rozpoczął się, gdy ujrzała salon z sukniami ślubnymi, od których obijały się światła lamp, podkreślając się tym kunszt wykonania ubioru.

– Chciałabym kiedyś… – powiedziała cicho, wstydząc się myśli, które całkowicie pochłonęły zdrowy rozsądek.

Kiedy w końcu udało jej się dotrzeć na samą górę, wskoczyła na stały grunt, zaczynając się rozglądać za towarzyszami do podwójnej randki.

– Ana! – Usłyszała wołanie z oddali.

Odwróciła się i zaraz pobiegła w kierunku niewielkiej kawiarni, przed którą stali Kaito, Joshua i Selena. Uśmiechnięta przystanęła i natychmiast przeprosiła za spóźnienie. Z lekka wystraszona swoją pierwszą randką przysunęła się bliżej Kaito, lecz już po sekundzie zrobiła krok od niego, nie potrafiąc wytrzymać napięcia. Nie mogła nadal uwierzyć, że przyjaciółka umożliwiła jej randkę z ukochanym. Była świadoma, że sama nigdy nie odważyłaby się zagadać do chłopaka i zapytać o coś takiego.

– Idziemy czy nie? – zapytał od niechcenia Joshua, wyraźnie demonstrując swoje stanowisko. Niechętny wobec pomysłu Seleny, wyraźnie dawał jej do zrozumienia, że nie chce tu być. Jednak surowe spojrzenie dziewczyny całkowicie zabraniało mu powiedzieć myśli na głos. Za zdolna była w kwestii sztuk walki, żeby się z nią kłócić.

– Nie narzekaj tak – odparła Selena. – Idziecie z dwoma, pięknymi paniami na randkę, więc co ci tu nie pasuje?

- Do Anadeath nic nie mam, ale ty…

Zanim zdążył dokończyć zdanie, wnet obok jego policzka przeszła zaciśnięta pięść, pędząc z wręcz nieludzką prędkością. Mając wrażenie, że otarł się właśnie o śmierć, syknął ostro, nie chcąc odpuścić Selenie tej zniewagi.

- Twoja głupota jest nie do zniesienia! – krzyknął głośno.

- I kto to mówi? Tatuni synuś! – powiedziała, pokazując mu język.

- Babochłop.

- Ośmiorica!

- A skąd ty nagle wzięłaś tę ośmiornicę!

- Ze sklepu zoologicznego, kurde!!!

Anadeath i Kaito, czując, że nic ze spokojnego spotkania, zgodnie oddalili się od kłócącej się pary. Udając, że owe osobniki nie są im znane, uśmiechnęli się do siebie złowieszczo, po czym usiedli przy jednym z wolnych stolików w kawiarni. Zamówili po ciastku i cappuccinie, wiedząc, że konwersacja przyjaciół może troszkę potrwać. Nie śpieszyli się, a rozumieli, że wolą spędzić czas jedynie w swoim towarzystwie niż przy Selenie – osobie z dość nieprzewidywalnym charakterem.

- Kłócą się jak stare małżeństwo – oświadczyła Anadeath, próbując jakoś zacząć rozmowę.

- Nie zdziwiłbym się, gdybym za jakiś czas dostał kartkę z zaproszeniem na ślub – zażartował.

- Pamiętaj, że jak skończymy sprawę z kryształem, to sami zostaniemy małżeństwem.

Kaito odstawił na bok przyniesioną kawę, obawiając się, że zaraz cała zawartość filiżanki znajdzie się gdzieś, gdzie nie powinna. Był zaskoczony nagłą deklaracją dziewczyny, choć z drugiej strony czuł, że mógł się jej spodziewać. Bardziej zastanawiało go, jaka jest naprawdę Anadeath. Widział u niej zakłopotanie, niepewność, a jednak nie kryła się z takimi tematami i mówiła o nich śmiało.

- Wiesz… - zaczął wątpliwie – najpierw musimy przeżyć, żeby w ogóle mówić o przyszłości – powiedział Kaito.

- To miłe. – Założyła kosmyk włosów za ucho. – Nie zaprzeczyłeś, więc jednak mam jakieś szanse.

- Złapała mnie!

Niespodziewanie wszystkie światła w centrum zgasły. Zapanowała całkowita ciemność, która zaraz wzbudziła strach we wszystkich gościach galerii. Krzątali się, krzyczeli, nie wiedząc, gdzie leży źródło problemu. Chaos, który ogarnął ludzi, był nie do opisania. Choć niektórzy próbowali nad nim jakoś zapanować, na niewiele się zdały ich próby ratowania sytuacji – było za późno.

Nagle ponownie zajaśniało, ukazując ogromne zniszczenia, które powstały w ciągu tych kilkunastu sekund. Ludzie uspokoili się, lecz nie na długo. Nie minęło nawet parę minut, gdy dotarła do wszystkich informacja o blokadzie drzwi. Metalowe obudowy, które pojawiły się w trakcie awarii, objęły cały obszar centrum handlowego, blokując jakąkolwiek drogę ucieczki.

- Co się tu dzieje? - zapytała Anadeath, widząc nietypowe zaniepokojenie u Kaito.

Wtedy dotarło do niej, w jak wielkim niebezpieczeństwie się znaleźli. To nie był koniec niebezpieczeństw, a dopiero początek. Cichutki odgłos tykającej bomby rozniósł się po całym centrum, sprawiając, iż zebrani całkowicie zamarli w strachu przed nieuniknionym. Czas się kończył i nikt nie potrafił uratować niewinnych, którzy po prostu znaleźli się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze.

- Witam, witam! – Rozległ się dźwięk z głośników, z których jeszcze niedawno leciała muzyka. – Możecie państwo mówić do mnie Sherlock Holmes. Nie chcę państwa skrzywdzić, ale pewien osobnik nie potraktował mojego ostrzeżenia na poważnie, więc teraz go grzecznie proszę, by spełnił moją prośbę.

Anadeath, widząc przerażoną twarz swojego ukochanego, pojęła o czym mówił ich przeciwnik. Nie mogła pozwolić, by cokolwiek mu się stało, lecz nadal nie wiedziała, jak może pomóc ludziom, którzy znaleźli się przez nich w niebezpieczeństwie. Zagubiona, bez żadnej pomocy mogła jedynie czekać na jakiś znak od Kaito z planem działania. Jednak były to złudne marzenia, za którymi próbowała zakryć niemoc i bezradność.

- Kaito… - szepnęła, z trudem powstrzymując łzy.

- Proszę, aby Kaito Kid odkrył swoją tożsamość i przyszedł na dach budynku się ze mną spotkać. Jeśli to uczyni, z przyjemnością uwolnię wszystkich ludzi. Masz tylko pięć minut, pamiętaj! – dokończył.

Wstała. Chciała go powstrzymać od jakiejkolwiek próby działania, lecz było za późno. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, ujrzała uśmiechniętego Kaito, który stanął na środku kawiarnianego stolika, przywdziewając strój złodzieja.

- Jestem Kaito Kuroba, inaczej Kaito Kid – rzekł, zdejmując z głowy charakterystyczny kapelusz.

Kolejny rozdział w środę, a później czwartek i koniec. Zapraszam serdecznie do klikania w "ankietę". Jestem ciekawa, jak oceniacie moje wypociny.

Serdecznie dziękuję tym, którzy co jakiś czas komentują, dając mi ogromną motywację do skończenia tej historii!!!

CONVERSATION

4 komentarze:

Prześlij komentarz

Ziewając, szła niepewnym krokiem przez cały korytarz, przeklinając swoją dobroć względem Crime’a. On sam wiedział, że dziewczyna następnego dnia musi wstać na rano do szkoły, lecz w żadnym wypadku nie stanowiło to przeszkody, by gawędzić niemal całą noc przy świetle księżyca, czego efektem było owe zmęczenie.

Nie zwracając uwagi na szepty uczniów, którzy najpewniej widzieli jej popisowy numer, cieszyła się, że nie mają na tyle odwagi, by do niej podejść i zagadać. Wolała ciszę i spokój, więc niepotrzebny szum wokół jej osoby był całkowicie zbędny, czego nie omieszkał się zazwyczaj robić Kaito.

„Jedynym klejnotem na tym świecie, jesteś ty” – jego stwierdzenie z przedstawienia wciąż odbijało się echem w jej sercu. Nie wierzyła, że był w stanie powiedzieć jej coś takiego wprost, a jednak to nie było snem. Bała się spotkania z nim, spojrzenia mu prosto w oczy. Miała wrażenie, że nadal nic do niej nie czuje, ale przecież nastąpił jakiś postęp, więc nie mogła wątpić w swoje umiejętności.

– A co ty taka zamyślona?

Wnet poczuła delikatne uderzenie z tyłu głowy. Natychmiast rozpoznała piskliwy głos właściciela i wściekle przeszyła wzrokiem chłopaka, który przechodził obok niej. Uśmiechnięty i zarazem niebezpiecznie radosny stanął przed nią, nie dając po sobie poznać, że coś go gryzie. Anadeath nie trudno było ujrzeć tajemniczy cień, który krył się za jej ukochanym. Znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że coś go gryzie, jednak nie mogła mieszać się w jego sprawy. I tak nic by nie uzyskała, a stwarzanie pozorów było idealną przykrywką do szukania odpowiedzi.

– Muszę akurat tobie mówić w czym rzecz? – zapytała, oddając od razu cios.

Choć Kaito był dość zwinnym dzieciakiem, wiedział, iż uniknięcie uderzenia przez kobietę nie jest zbyt dobrym pomysłem, dlatego zgodził się na delikatny ból, będąc pewnym, iż McHerish zbytnio go nie uszkodzi.

– Widzę, że coś cię gryzie! – drążyła uparcie. Nie zamierzała odpuścić osobie, z której łączyło ją wspólne przeznaczenie. Mógł to być tylko bzdet, o który się teraz wykłóca, lecz szósty zmysł podpowiadał jej, że coś święci.

– Człowiek nie może wstać z lewej nogi, czy co?

Wzruszył ramionami i pognał przed siebie, wyraźnie uciekając od naburmuszonej nastolatki, która natychmiast ruszyła w te pędy za nim, równo goniąc go przez całą długość korytarza. Krzycząc za nim najróżniejsze przekleństwa, zwracała uwagę nie tylko innych uczniów, ale również nauczycieli, który starali się traktować wybryki dwójki z niemałym dystansem. Choć sam Kaito wyraźnie odczuwał dotkliwe przezwiska skierowane na jego osobę.

– Co ta dziewczyna się tak uparła? – pomyślał, skręcając w kierunku klasy, w której drogi ucieczki się kończyły. Wierzył, iż będzie to także koniec wrednych zachowań Anadeath, choć sądząc po jej twarzy, iście z piekła wziętej, mógł jedynie wznosić modlitwy o ratunek.

Gdy w progu sali stanęła zasapana McHerish, spojrzała złowrogo na swojego ukochanego, sprawiając, iż wszyscy zebrani rozsunęli się na boki, dając „kochankom” trochę swobody.

– Przepraszam! – pisnął błagalnie, wystawiając przed siebie dłonie w geście modlitwy.

– Myślisz, że to wystarczy?

Uczniowie w ogromnym zdziwieniu przyglądali się poczynaniom dwójki, którzy jeszcze nie tak dawno wydawali się być zupełnie obcymi sobie ludźmi. Teraz, spędzając ze sobą tak wiele czasu, coraz bardziej przypominali starych, dobrych przyjaciół.

– Przepraszam bardzo! – krzyknął jeszcze Kaito, wprawiając tym samym Anadeath w zakłopotanie.

Odkrywając, że reszta klasy przygląda im się w zdumieniu, odchrząknęła, stwierdzając, że jednak warto wybaczyć chłopakowi jego złe uczynki. Delikatnie zarumieniła się, a następnie podeszła do przyjaciela i odparła:

– Nic się nie stało.

Zaskoczony Kuroba odsunął się od dziewczyny parę dobrych kroków, wierząc, iż w jej niespodziewanej reakcji kryje się jakiś podstęp. Wątpliwie usiadł na swoim stałym miejscu i zaczął oczekiwać przybycia nauczyciela, który jako jedyny mógł potwierdzić, że w końcu jest bezpieczny. I ku jego zdziwieniu nastąpiło to aż za szybko.

***

Kopniak, uderzenie prawą pięścią, lewą, a na końcu obrót i ostateczny cios nogą. Biedny worek treningowy nie miał szans z miażdżącą siłą przeciwnika, jakim była Selena. Uzdolniona, piękna kobieta w potyczce z każdym przeciwnikiem wychodziła z niej zwycięsko, nie dając ofierze szansy na rewanż.

I choć jej dzisiejsza walka była jedynie ćwiczeniami, to reszta klubu sportowego trzymała się w ciszy z daleka od swojej trenerki i przyjaciółki. Martwiąc się, że natrafili na zły dzień kobiety, ze strachem w oczach patrzyli na kolejne tortury, których nie wahała się zastosować na niewinnym przeciwniku. Sam Joshua, który zazwyczaj nie wahał się podejść bliżej swojej mistrzyni, dzisiaj postanowił wziąć przykład z kolegów i dać Selenie trochę przestrzeni osobistej.

– Co tu się dzieje?

Oczy wszystkich zebranych skierowały się w stronę wejścia, w którym stali Kaito i Anadeath gotowi do opuszczenia szkoły.

Wściekła Tokori wzięła głęboki wdech, po czym przetarła spocone czoło ręką i podeszła do przyjaciółki, szeroko uśmiechając się.

– Przytyłam parę kilo, więc muszę je teraz zrzucić – rzekła obojętnie Selena, powodując u klubowiczów nie lada zdziwienie.

– A co? Wybierasz się na randkę? – zapytała złośliwie Anadeath.

– Nie inaczej.

Tokori kiwnęła kilka rady głową, po czym posłała uśmiech pełen dumy przyjaciółce, która wciąż nie potrafiła uwierzyć w jej słowa.

– Ale że z kim? – ciągnęła dalej McHerish.

– Oczywiście, że z Joshua! – wykrzyknęła.

Młody detektyw wyszedł z ukrycia, czując na sobie wzrok wszystkich zebranych (czemu się nie dziwił). Podrapał się po głowie i podszedł do stojących przyjaciół, łapiąc następnie Selenę za ramiona.

– A dlaczego ja dopiero o tym się teraz dowiaduję? – zapytał głośno, pierwszy raz słysząc, że ma takie plany na najbliższe dni.

– A masz coś przeciwko temu? – Podniosła dłoń i ścisnęła nią nadgarstek chłopaka na tyle mocno, że ten wyrwał się jej i uciekł na bezpieczną odległość.

– Jesteś niesamowita – skomentowała Anadeath, mając dziwne przeczucia, że na tym szalony plan Seleny się nie kończy.

– Wiem i dlatego ty i Kaito pójdziecie z nami! – odparła, równocześnie ogłaszając, że wszystko już zatwierdzone bez zgody jakiegokolwiek członka eskapady.

Skończyłam już pisać rozdziały do pierwszego tomu, ale nie jest z nich w pełni zadowolona. Mam wrażenie, że robię wszystko na odwal, choć niby bardzo się staram, tylko jakoś tak weny chyba na to nie mam. Ostatni tom będę pisałam powoli, pewnie w marcu go zacznę publikować, więc póki co łapcie ostatnie rozdziały tego tomu. Mam nadzieję, że Was nie zawiodę!

CONVERSATION

4 komentarze:

Prześlij komentarz

Gdy tylko skończył wymawiać imię dziewczyny, pojął, że nie jest tu sam. Zaskoczony podniósł głowę i spojrzał na wysokiego mężczyznę w średnim wieku, opatulonego w brązowy płaszcz, który stał dokładnie nad nim, mając skierowany wzrok prosto na chłopaka.

Chwilę przyglądali się sobie, po czym tajemniczy człowiek poprawił brązowy kapelusz i przysiadł się do srebrnowłosego, trzymając w dłoniach zwinięty kawałek gazety.

Nastolatek uśmiechnął się szeroko na samą myśl, że na ucieczkę już za późno. Znał bardzo dobrze człowieka siedzącego obok niego i wiedział, iż nie przyszedł on na zwykłą przyjacielską rozmowę. Musiał mu także oznajmić o dezercji Joshui, który jednak zdecydował się stanął po tej „właściwej stronie” – jeśli w ogóle takowa była.

Potrzebował rozpocząć jakoś rozmowę, ale zaniepokojona mina szefa nie wróżyła niczego dobrego, dlatego z trudem przychodziły mu nawet pojękiwania, które z czasem zaczęły ostro drażnić czytającego gazetę.

– Mów, co masz mówić, a nie stękasz jak jakaś baba przed pierwszą randką, Hated – syknął ostro mężczyzna, przerzucając na kolejną stronę prasy.

Zadrżał, słysząc swoje prawdziwe imię po raz pierwszy od kilku miesięcy. Wielu nie mówiło do niego wprost, a reszta używała ksywek przez nieznajomość jego prawdziwej tożsamości. Lecz z tym człowiekiem było inaczej. Oboje znali siebie, co było odłączną częścią planu. Choć nie ukrywał, że z przyjemnością zapomniałby o osobniku, który zrujnował mu życie.

– Jushua zrezygnował, Sherlocku – powiedział spokojnym głosem.

– Tym lepiej dla nas. – Odchrząknął. – Mówiłem od początku, że taki dzieciak się do niczego nie nadaje.

– Co zamierzacie z nim zrobić? – zapytał niepewnie, znając bardzo dobrze zagrywki Organizacji i ich sposób na radzenie sobie ze zdrajcami.

– Nic! – rzekł, wzruszając ramionami. – Lepiej go pozostawić w takim stanie. Jeszcze nam się przyda, choć nawet o tym nie będzie wiedział.

Hated rozumiał go w każdym względzie. Podejrzewał od dawna, że ich relacje z Joshuą mają jedynie na celu zbliżyć go do dwójki włamywaczy, po czym wykorzystać go do ich złapania. Podsłuchy i szpiedzy byli codziennością w ich rzeczywistości, więc nie dziwił się, że pragną zostawić chłopaka przy życiu. Jednak nadal śmiał się z ich nieostrożności. Joshua był geniuszem, czemu nie dało się zaprzeczyć. Mógłby bez problemu ich wykiwać, choć trudno mu było stwierdzić, czy rzeczywiście udałoby mu się tego dokonać.

– A my co dalej robimy? – odezwał się po kilku minutach milczenia.

– Wykorzystamy słaby punkt Kaito – odparł obojętnym głosem Sherlock Holmes.

– To znaczy?

Mężczyzna zwinął gazetę w rulon, po czym położył ją obok siebie. Przekręcił ciałem i spojrzał na zaskoczonego chłopaka, równocześnie unosząc rękę na wysokość głowy.

– Naszym zadaniem jest pozbyć się Kaito Kida i w odpowiednim momencie sprowadzić Anadeath na swoją stronę, dlatego musimy do zmusić, by ją zawiódł. Widziałeś przedstawienie, które zorganizowaliśmy?

– Tak. – Kiwnął głową.

– Damy temu chłopakowi alternatywę. Albo zdradzi swoją tożsamość i uratuje dziewczynę – pokazał jeden palec – albo ona zginie.

– Zaraz, zaraz – przerwał mu, przestając rozumieć toku rozumowania swojego szefa. – Przecież powiedziałeś, że mamy zrobić to, by przeszła na naszą stronę.

Sherlock prychnął, a następnie ryknął śmiechem na cały park, przyciągając uwagę niepotrzebnych gapiów. Nic nie mówiąc, śmiał się w najlepsze, przerażając tym samym siedzącego obok niego Hated’a, który przestał już rozumieć postępowanie tego człowieka. Czuł, że we wszystkim kryje się jakiś mroczny plan, ale nie potrafił dostrzec, z której strony ma się odbyć jego realizacja. Nie wątpił ani w mądrość, ani w szaleństwo swojego szefa, ale rozumiał także, że cała akcja z odnalezień kryształu wyszła za daleko.

Wiedząc już, gdzie powinien się znaleźć, powstał i pognał daleko przed siebie, zostawiając w tyle człowieka, od którego już dawno powinien się odwrócić.

Biegnąc przez cały park, nie oglądał się za siebie. Wzrok miał skierowany ku wysokiej bramie, która pięła się na wysokość jednego z drzew. Będąc małym dzieckiem tak często przychodził do tego miejsca, oglądając małą Anadeath bawiącą się ze swoim ojcem. Słysząc ich śmiechy, ich szczęście, zazdrościł im każdego dnia, pragnąc kiedyś wyjść za tego drzewa i dołączyć się do wspólnej gry. Jednak nigdy nie miał na to odwagi. Dopiero teraz zdecydował się wyjść naprzeciw Sherlocka Holmesa, podejmując ostateczną decyzję swojego życia. Nie mógł pozwolić skrzywdzić Anadeath – był jej to winien, choć ona nawet go nie pamiętała.

Wiedział, że czas są kończy. Kryształ zabierał dwójce złodziejaszków coraz więcej życia, bez możliwości odwrotu. Musiał się śpieszyć, jeśli chciał zatrzymać ten zegar. Nie miał pomocników, był całkowicie sam, lecz posiadał wiedzę, która mogła mu pozwolić był krok przed Organizacją, krok przed swoim ojcem…

***

Crime

Blask księżyca otulał jego ciało, mieniąc je delikatnymi niebiesko szarymi kolorami. Siedząc samotnie na dachu i patrząc w stronę kuli, wiszącej wysoko na ciemnym niebie, zastanawiał się, gdzie jest jego miejsce na tym świecie. Pragnął pomóc Anadeath, ale gdzieś w głębi serca wciąż istniała nieopisana pokusa, by w końcu dowiedzieć się czegoś o swojej tożsamości. Ta myśl krążyła mu po głowie, nie pozwalając ani na moment zapomnieć o ciężarze, który nosił na swoich barkach. Jednak obiecał. Obiecał nie tylko samej dziewczynie, ale także jej matce, że doprowadzi ten cykl do szczęśliwego zakończenia.

Nagle usłyszał stukot, który wyrwał go z zamyślenia. Przekręcił głowę na prawą stronę, poszukując źródła tych niecodziennych dźwięków i, ku jego zdziwieniu, ujrzał obok niebie Anadeath siłującą się z własnym ciałem i dachem.

– Co ty wyrabiasz? – zapytał, patrząc na nią jak na idiotkę.

– Pomyślałam, że przyda ci się towarzystwo – odparła, szeroko się ku niemu uśmiechając.

– Niekoniecznie.

– Jasne, a ta grobowa mina to pewnie z radości – burknęła, nie wierząc w jego odpowiedź.

– Była pełna radości, póki tu nie przybyłaś!

– Czemu tak mnie traktujesz?

Było to trafne pytanie. Może nie chciał się do niej przywiązywać, a może po prostu widział w niej jej matkę? Trudno mu było odgadnąć, kim jest dla niego ta mała, jasnowłosa dziewczyna, na okrągło pakująca się w kłopoty, lecz wiedział jedno. Była dla niego ważna, dlatego nie mógł tak po prostu zająć się własnymi sprawami.

Dzięki właśnie niej poczuł w końcu, że żyje. Błąkając się latami przez różne czasy, nigdy nie miał okazji, by ze swoim właścicielem usiąść i na spokojnie pooglądać pełnię księżyca. Było to nowe, aczkolwiek przyjemne doświadczenie. Nawet z matką dziewczyny nie potrafił tak zwyczajnie przeżyć dnia.

– Dziękuję – szepnął cicho, myśląc, że Anadeath go nie usłyszy.

– Proszę…

Drobna informacja - na sylwestra możecie się spodziewać niezłych fajerwerków!

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty ( Atom )

About me

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

CONVERSATION

12 komentarze:

Prześlij komentarz

CONVERSATION

2 komentarze:

Prześlij komentarz

CONVERSATION

2 komentarze:

Prześlij komentarz

CONVERSATION

4 komentarze:

Prześlij komentarz

CONVERSATION

4 komentarze:

Prześlij komentarz

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Popular Posts

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor