Złodziej na życzenie

Krążąc wokół dywanu, co rusz przeszywając wzrokiem niewinnych mężczyzn, którzy wciąż, z nieokreślonych przyczyn, zostali zmuszeni grzecznie czekać na wyjaśnienia Anadeath.

Jednak ta lekko wnerwiona – grzecznie mówiąc – z trudem trzymała nerwy na wodzy, marząc, by rozwalić wszystkie przedmioty, które znajdowały się wokół niej. Zdegustowana wydarzeniem z poprzedniego dnia nie wiedziała już, czy to jej nieustanny pech przyciąga do niej ludzi, którzy pragnął coś zrobić Kaito i ją do tego wmieszać, czy ktoś inny stoi za tym wszystkim.

Widząc przestraszone miny towarzyszy, wzięła kilka głębokich wdechów, po czym uśmiechnęła się słodko, choć ten wyglądał jak żywcem z piekła wzięty, i przystanęła na środku dywanu.

– Zostanę aktorką – zaczęła, wyjaśniając najmniej istotną kwestię.

– To cudownie – podsumował Kaito, opierając się podbródkiem o otwartą dłoń. – A coś więcej?

– Przedstawienie, w którym będę grała, ma na celu złapanie Kaito Kida, czyli Kuroby Kaito – rzekła, wyraźnie podkreślając ostatnie słowa.

Zdziwiony czarnowłosy spojrzał na nią, zastanawiając się, czy jej stwierdzenie było tylko żartem, czy prawdziwą wiadomością, choć od razu wykluczył pierwsze przypuszczenia, gdyż zaniepokojona twarz blondynki zdradzała wszystko.

– No i co z tego? – zapytał w końcu całkiem szczerze. Nigdy nie przejmował się takimi sprawami, skoro i tak była mu pisana śmierć.

Anadeath zacisnęła pięść, z trudem powstrzymując się od pozostawienia jej na twarzy złodziejaszka, który w żadnym stopniu nie rozumiał jej obaw. Jako jedyny pojmował Crime, jednak ten robił sobie z zachowania towarzyszki przedstawienie, wyrażając swoje uczucia w postaci donośnego śmiechu, który dość mocno denerwował biedną i samotną w swych przekonaniach dziewczynę. Sądząc, że jedynym sposobem na zachowanie spokoju jest myślenie o tym, iż nie obchodzi jej los Kuroby, lecz już po pierwszych sekundach takiego rozumowania, pojmowała, że nie zniesie takiego kłamstwa.

– Może pomyślisz czasami, że inni też o ciebie się martwią – rzekła cichym głosem, łapiąc się za łokieć. Zawiesiła głowę, po czym odwróciła się i wyszła ze swojego pokoju, mając cichą nadzieję, że jej zachowanie wzbudzi w czarnowłosym chociaż cień litości.

Ten jednak wzruszył ramionami i z powrotem runął na jej pościel, w żaden nie przejmując się nadchodzącymi wydarzeniami.

Sam Crime, który przyglądał się zachowaniu Kaito, po części rozumiał jego postępowanie, choć z drugiej strony uznawał, że mógłby trochę pomyśleć o tym, jak Anadeath ze wszystkim się czuje. Jednak jego rolą była jedyna obserwacja. Nie mógł wpływać na relację tej dwójki, nawet ze względu na fakt, że złodziejaszek go nie widzi. Zastanawiał się, co mogą przynieść kolejne dni, choć wolał, by były spokojnie od ostatnich.

***

Na serio?, pomyślała Anadeath, spoglądając kątem oka na Kaito, który spokojnie siedział sobie na ławce w sali gimnastycznej, podziwiając jej grę aktorską z paczką paluszków w dłoniach. Obojętny i niezwykle zimny wysyłał pojedyncze sygnały dziewczynie, starając się dodać otuchy blondynce, który siłą została zmuszona do prób przedstawienia, które miało się odbyć za kilkanaście dni.

Dreszcze przechodziły po całym jej ciele, nie dając w skupieniu śledzić kolejnych linijek tekstu, przygotowanych przez Joshuę, który nie wahał się użyć w tworzeniu scenariusza całej swojej kreatywności.

Kiedy w końcu pierwsza część się skończyła, z ulgą na sercu Anadeath zeszła ze sceny i poszła w stronę „ukochanego”, szukając po drodze dobrych argumentów, które mogłyby go zniechęcić do przychodzenia i podglądania jej podczas prób.

– Proszę! – rzekła, chyląc przed nim głowę. Wiedziała, jak idiotycznie musiała wyglądać, stojąc nad czarnowłosym i kłaniając się przed nim, lecz nie miała zbytniego wyboru.

– Dobrze ci idzie, nie będę ci przeszkadzał – oświadczył, wkładając do ust ostatniego paluszka z paczki.

Uniosła głowę, po czym spojrzała na niego wzrokiem istnie zawisłym, który zwiastował jedną rzecz – śmierć. Wściekła i zmuszona do radykalnych działań, złowieszczo syczała, mówiąc:

– Ty chyba nie wiesz, co potrafią zrobić kobiety, którym na czymś zależy.

– Wiem, bo już dokonałaś wielu rzeczy – opowiedział Kaito, wstając.

Podszedł do dziewczyny, po czym położył na jej ramieniu rękę. Poklepał ją parę razy i odszedł, wołając z oddali:

– Więcej nie przyjdę, obiecuję.

***

???

Szkolny dach, znajdujący się dokładnie naprzeciw sali gimnastycznej był idealnym miejscem do obserwacji, a także spokojnego kontemplowania na temat życia i śmierci. Choć jego samego niewiele obchodziła sprawa kryształu, to postać Anadeath McHerish napawała go natchnieniem, które natychmiast przelewał na kartki papieru, tworząc przepiękne portrety tej młodej dziewczyny. Zaintrygowany jej osobą pragnął poznać bliżej kobietę, która bądź co bądź należała do części jego życia, choć sama nie do końca wiedziała o jego istnieniu.

Po raz pierwszy mogła go spotkać na ostatniej misji. Jednak i wtedy nie było jej dane ujrzeć twarzy, prawdziwego oblicza, jego samego, które tak mocno próbował skrywać przez tą małą, narwaną istotką, która przez tak wiele lat nie wiedziała nawet o istnieniu przeznaczenia, skrywającego się tuż za jej plecami.

– Oj, moja słodka blondyneczko – szepnął, ciepłym wzrokiem otulając niewinna dziewczynkę, która z całych sił próbowała uratować Kaito Kida. Chciał być na jego miejscu. Widzieć jej miłość i oddanie, choć nie mógł.

Tylko on znał prawdę, tylko on mógł z tym brzemieniem iść przez całe życie, tylko on mógł nieść wspomnienia, które zostały wyparte z jej umysłu. Samotny, zdradzony i niechciany, a jednak mający cel w życiu, który był całym sensem jego istnienia. Jako szarość chował się wśród jasności i ciemności, lecz kolory, które opiewały wokół kryształu, nie były w żadnym stopniu wyznacznikiem tego, co skrywało się w sercu właściciela. Tak… wokół niego zbierała się głęboka czerń, którą pragnął zabrać od Anadeath. Jednak wiedział, że dzień kłamstwa i prawdy nadchodzi. Dzień, w którym to, co zostało skryte, ponownie ujrzy światło dzienne. Zabawne, a jednak takie prawdziwe.

– Czekaj na mnie, moja słodka blondyneczko, bo wkrótce kolejne części układanki przyjdą do ciebie – rzekł, muskając opuszkami palców po portrecie, który skończyć tworzyć.

Podoba się? Ja osobiście naprawdę jestem zadowolona z tych rozdziałów. A niestety zostało ich jeszcze tylko kilka ... :(

Dziękuję, że czytacie. I mam nadzieję, że Was nie zawiodę!!!!

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Tak łatwo było zmieniać bieg wydarzeń, a tak trudno wejść na właściwy tor, by zakończyć historię, która zdawała się zmierzać do nikąd.

Anadeath po pojawieniu się kolejnego tajemniczego osobnika zrozumiała, że nieustannie błądzą wokół tych samych punktów opowieści, jakby zatrzymali się w czasie. Nie pojmowała, jak trudne będzie zrobić krok do przodu, by przełamać schematy, którymi się otoczyli. Planowanie → napad → szkoła → planowanie…. Zaplątani w dziwnej historii wychylili się tylko odrobinę z narzuconego im z góry planu, ale nadal pozostawali w tym samym miejscu, nie wnosząc nic nowego do swojego życia.

Nucąc pod nosem nowy utwór swojego ulubione artysty, McHerish przyglądała się z oddali rozmowie Joshui i Seleny, którzy, w przeciwieństwie do innych dni, zachowywali się zupełnie inaczej. Jakby się do czegoś przygotowywali. Szeptali, co rusz zerkali na Anadeath i Kaito, po czym wykonywali tajemnicze telefony i tak przez cały dzień. Choć samego złodziejaszka to nie ruszało, zbyt bardzo był przyzwyczajony do bycia w centrum uwagi, to blondynka z lekką podejrzliwością podchodziła do niecodziennych schadzek przyjaciółki i detektywa. Bądź co bądź znali się dopiero kilka dni, a już zachowywali się jakby łączyło ich coś więcej niż tylko ćwiczenia klubowe.

Dopiero pod koniec zajęć, kiedy drogi Anadeath i Kaito miały się rozejść przez ich prywatne sprawy, będąc niedaleko szatni McHerish poczuła, jak ktoś ciągnie ją za rękę. W pierwszej chwili zareagowała instynktownie, próbując chwycić nieznanego sprawcę i złapać go na gorącym uczynku.

Jednak natychmiast została powalona, czując mocny i solidny uścisk osoby, który nie mogła z nikim innym pomylić.

– Selena? – zapytała zaskoczona Anadeath.

– Musimy porozmawiać – powiedziała ogólnikowo czarnowłosa, zaczynając ją ciągnąć ku niewielkim składziku, w którym zazwyczaj był trzymany cały sprzęt. McHerish nie oponowała. Starała się ufać przyjaciółce, choć nie zaprzeczała, że zachowanie dziewczyny dość mocno ją zaintrygowało.

Powód samego zdarzenia poznała natychmiast, gdy ujrzała siedzących na drewnianych krzesłach dwójkę mężczyzn – Joshuę i ojca Seleny. Taka kombinacja mogła oznaczać tylko jedną rzecz. Spotkanie musiało być związane z Kaito Kidem i BlackRoses.

– Dzień dobry – przywitała się Anadeath, wiedząc, że naturalność to pierwszy stopień do sukcesu. Nigdy wcześniej nie poznała osobiście inspektora, więc musiała zwinnie udawać zdezorientowaną.

– Witaj, jestem Alfons Tokori, Inspektor, który zajmuje się łapaniem Kaito Kida. – Mężczyzna w średnim wieku o lekkiej łysince, delikatnie posiwiałych włosach i poważnej, choć zarazem łagodnej, twarzy wyciągnął ku dziewczynie silną, męską dłoń, czekając aż ta poda swoją.

Na początku wahając się, wyciągnęła rękę przed siebie, która po chwili została pochwycona przez mężczyznę. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, który jednak przyprawiał blondynkę o strach, aniżeli uspokojenie.

– Czy coś zrobiłam? – Musiała się na początku dowiedzieć, czy już zdołali odkryć jej sekretną tożsamość.

– Nie, ale mamy dla ciebie wiadomość, która… – zaczął Joshua, na chwilę milcząc, jakby zastanawiał się w jakiej formie przekazać jej, chyba dość ważną, informację. – Kaito to Kaito Kid – rzekła nagle bez ogródek.

– Że… jak… – powiedziała Anadeath, plącząc się. Jej zdziwienie było nie do opisania. Nie próbowała nawet udawać czy próbować na nich swych aktorskich sztuczek, gdyż rzeczywiście nie wierzyła w to, co słyszy.

Już od dawna docierało do niej, że wiele osób domyśla się prawdziwej tożsamości Kaito, ale tak bezpośrednie oświadczenie wstrząsnęło nią doszczętnie. Ręce jej drżały, a usta powoli otwierały się, jakby zamierzała coś powiedzieć, lecz nie mogła.

Miała ochotę odwrócić się i uciec, nie chcąc słyszeć dalszej konwersacji. Nie była na tyle głupia, by nie pojąć, że ci ludzie chcą od niej coś konkretnego. Nie trudno było zauważyć, iż relacje między nią a Kaito uległy całkowitej zmianie, więc najprawdopodobniej wszyscy znaleźli w niej ukrytą sojuszniczkę.

– Nie rozumiem… – jęknęła, przełykając ślinę.

– Chcemy byś pomogła nam go złapać! – rzekł jasno i wyraźnie Joshua, będąc świadomym, że jakiekolwiek igraszki z dziewczyną nie są teraz wskazane.

– Jak?! – zapytała, krzycząc.

Jasnowłosy sięgnął do kieszeni, po czym wyjął przepiękny wisiorek w złotej obudowie, o wieńczącym go promieniującym, ogromnym diamencie, który oślepiał swym blaskiem stojącą naprzeciw Anadeath. Tak majestatyczny kąsek był zaiste idealną prowokacją dla słynnego złodzieja, lecz dalej nieznana była w tym wszystkim rola blondynki, która nieustannie zastanawiała się, co chcą z nią zrobić.

Podeszła i opuszkami palców zahaczyła o kryształ, który w dotyku wydawał się taki zimny i ostry, jakby przeszywał ją nieznany impuls bólu, który zaraz znikał.

Odsunęła się i spojrzała na Selenę, a następnie na jej ojca.

– A ja? – spytała w końcu, pragnąc poznać odpowiedzi.

– To trochę dziwna propozycja, ale chcemy byś odegrała główną rolę w pewnym przedstawieniu, które upewni nas, że Kaito to Kaito Kid – oświadczył Inspektor Tokori.

– A dokładniej? – drążyła dalej. – Chodzi o jakąś pułapkę.

– Pułapkę też – odparł Joshua – Jednak chodzi nam o to, by to było dosłownie przedstawienie. Krótkie, mało szczegółowe, ale aktorka założy ten o to naszyjnik – uniósł błyskotkę na wysokość jej twarzy – i pozwoli nam zająć się Kaito. Jeśli chłopak będzie na miejscach dla widzów, a klejnot zostanie skradziony, to będzie oznaczało jego niewinność. Jeśli go nie będzie, a klejnot zostanie skradziony, to będziemy musieli mu się jeszcze bliżej przyjrzeć. I ostatnia opcja. Diament pozostanie na szyi właścicielki… Będziemy mu się dalej przyglądać! – wyjaśnił jej szczegółowo.

– Dlaczego ja? – Pragnęła śmiać się, więc z trudem powstrzymywała usta, które powoli unosiły swe kąciki. Całe zdarzenie było dość zabawne i nietypowe, lecz z drugiej strony martwiło ją, gdyż była świadoma, iż ci ludzie będą chcieli poznać natychmiast jej odpowiedź.

– Selena uważa, że tylko tobie może zaufać, a na dodatek jesteś najbliżej Kaito, więc on może zainteresować się twoją osobą – oświadczył policjant.

– A jeśli was zdradzę? – zapytała podejrzliwie.

– To wtedy cię zapuszkujemy – odparł z uśmiechem na twarzy Joshua, dając jej jednoznaczny sygnał, że nie żartuje.

Anadeath czuła od niego bijące zło, które z każdą sekundą coraz mocniej pochłaniało jej przerażone serce. Wnikając coraz głębiej i głębiej, zanurzało się w zakamarki ciała złodziejki, sprawiając, iż zdrowy rozsądek całkowicie odchodził w zapomnienie. Zastąpiony błaganiem o ratunek, wołał bezdźwięcznie jego jedno „zgódź się” i tak też uczyniła, wiedząc, że tylko w tej sposób zdoła przekonać Joshuę, że jest po ich stronie.

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał i jesteście ciekawi, co wyniknie z dalszych poczynań naszych bohaterów. Ogólnie na tym "przedstawieniu" zakończę maraton, a później mam nadzieję gdzieś w okolicach świąt zaserwować Wam rozdziały, które skończą Tom 1 White of Crime :)

CONVERSATION

3 komentarze:

Prześlij komentarz

Kolejny napad, kolejne przedstawienie, kolejne problemy…

Patrząc za ściany na niezwykle zadowolonego z siebie Joshue, czuli, że coś jest nie tak. Myśleli, czy aby nie zawrócić, jednak prawdziwy kryształ był ich jedynym ratunkiem, więc musieli go zdobyć bez względu na wszystko. Nie wiedzieli, czego mogą się spodziewać w muzeum, lecz liczyli, że jakimś cudem uda im się wykonać zadanie… razem.

Kaito dał znać Anadeath, by ze swoją mocą sprawdzała poczynania policji.

Dziewczyna kiwnęła głową i zaczęła się przyglądać każdemu człowiekowi w niebieskim mundurze, który znajdował się na terenie budynku. Ku jej zdziwieniu jednak nigdzie nie mogła zobaczyć Inspektora Tokori, co mocno ją zaintrygowało. Wytężyła wzrok i jeszcze raz sprawdziła, nie chcąc później partnerowi przyznawać się do porażki.

– Widzisz coś, Crime? – zapytała przyjaciela, który wisiał dokładnie nad nią.

– Mogę powiedzieć, że do ciebie zbliża się dwójka Tokorich – powiedział, wskazując jej palcem na właściwe miejsce.

Znajdowali się przy samym suficie, dzięki czemu mogli bez żadnego problemu przyglądać się wszystkiemu, co dzieje się wewnątrz. Jednak blondynka, przewidując rozwój wydarzeń, nie spodziewała się, że pójdą one w takim kierunku.

Z jednego z wejść wyłoniła się sylwetka czarnowłosej, niskiej dziewczyny, którą bardzo dobrze znała. Trzymała w ustach fajkę, jakby udawała Sherlocka Holmesa, kierując się stronę Joshui. Ten, wyraźnie radosny, przywitał ją, ściskając jej dłoń. Anadeath nie wierzyła. Jeden dzień, a już ten chłopak był zdolny do tego, by zrobić sobie z jej najlepszej przyjaciółki sojusznika… Potwór.

Jednak nadal nie wiedziała, co się święci. I to właśnie ją martwiło. Nie było widać żadnych oznak jakiegoś dziwnego planu, chyba że całe przedsięwzięcie dotyczyło tego, by odkryć tożsamość Kaito Kid’a. Selena nie znała wyjątkowo dobrze jej kolegi z klasy, ale miała świetną pamięć i jedno spojrzenie zazwyczaj wystarczało jej, by zapamiętać drugiego człowieka.

– Niedobrze – szepnęła Anadeath.

Jej zadaniem było teraz poinformować Kaito o zaistniałej sytuacji, lecz w zasadzie nie wiedziała, gdzie może się teraz znajdować, a nie mogła opuścić wyznaczonego jej miejsca.

Rozejrzała się dookoła i westchnęła, rozumiejąc, że ciężko żyć z tym chłopakiem.

Mimowolnie uśmiechnęła się i wyszeptała kilka zaklęć na wypadek, gdyby jej ukochany miał zostać odkryty.

Wnet zgasły wszystkie światła.

Anadeath już wiedziała, że Kaito jest gotowy do realizacji planu. Wszystko było przygotowane, więc w odpowiednim momencie musiała zareagować, by nic nie popsuć.

Ułożyła wygodnie ciało i rzuciła spojrzeniem na Crime’a, który wciąż ją spierał. Cieszyła się, że mogła liczyć na niego w każdej sytuacji.

Nagle światła pojawiły się z powrotem, a ona zamarła. Była święcie przekonana, że ujrzy na środku sali Kaito Kid’a, lecz to był ktoś inny. Ubrany w szarawy garnitur i tego samego koloru kapelusz przechadzał się swobodnie wśród policjantów, którzy nie wiedzieli, jak mają zareagować. Jego srebrne włosy przepięknie mieniły się wśród świateł żyrandoli, jeszcze bardziej podkreślając efektowność tej postaci. Bez żadnych wątpliwości była to kopia jej ukochanego złodzieja, ale co tu robił?

Musiała przeszkodzić mu w działaniu, ale nie była w stanie.

– Kaito Kid i BlackRoses… Czekam na was tam, gdzie zawsze się spotykacie – rzekł tajemniczy złodziej, po czym całkowicie rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając pozostałych w ogromnym zdziwieniu.

Anadeath natychmiastowo wstała i poprosiła Crime’a, by przetransportował ją na dach. Była świadoma, że tamten mężczyzna nie mógł znać ich kryjówki, więc jedynym punktem zaczepienia było najwyższej położone miejsce w budynku.

Natychmiast się tam pojawiając, ujrzała tajemniczego chłopaka w całej okazałości. Lekko umięśniony, dość wysoki, jak na swój wygląd, gdyż McHerish dawała mu góra osiemnaście lat. Na oku miał zaczepione srebrne szkiełko, które idealnie komponowało się z włosami. Jasna peleryna swobodnie zwisała, kołysząc się delikatnie na wietrze.

– Witaj, BlackRoses, a może powinienem powiedzieć Anadeath McHerish – rzekł, ku przerażeniu dziewczyny. Znał jej tożsamość, ale skąd? Jedyne, co jej przychodziło do głowy, to fakt, że musiał współpracować z Sherlockiem Holmesem.

– Jesteś z Organizacji? – zapytała dość poważnym głosem, postanawiając nie cackać się z tym człowiekiem.

– Pani Lucy cały czas cię chroni, więc musieliśmy podjąć kroki, które umożliwiają nam działanie niewykraczające poza określony teren – wyjaśnił.

Podszedł do dziewczyny i palcem przejechał po gładkiej skórze jej policzków.

– Dlaczego go nie zabiłaś? – Jego oczy wręcz lśniły, nie pozwalając blondynce (a w zasadzie teraz białowłosej) się od nich oderwać.

– Zabiłam Kaito Kid’a. Nie widzieliście w telewizji?

– Dobra próba, ale coś ci nie wyszło.

– Wszystko poszło zgodnie z planem – rzekła, odsuwając się od niego. – Zyskałam poparcie Lucy i teraz mi nie przeszkodzicie w zdobyciu kryształu.

– Ona nie zawsze będzie ci pomagać – powiedział bardzo przekonująco.

Zaśmiała się, opierając się o ścianę wejścia na dach.

– Jestem święcie przekonana, że ona wie, gdzie jest kryształ, ale nie ma prawa nam tego powiedzieć – odparła Anadeath. – Zgaduję, że to co masz w ręce, to nie prawdziwy klejnocik.

– Gdyby był to ten, którego szukamy – podszedł do krawędzi budynku i spojrzał ku dołowi – już nas by tu nie było.

Myślała, że rozmowa się zakończyła, ale wciąż pragnęła poznać odpowiedź na jedno, nurtujące ją od dawna pytanie.

– Dlaczego go szukacie? – Nie znała celu Organizacji. Zapewne chcieli władzy, magii tego przedmiotu i możliwości przemieszczania się między wymiarami, ale wciąż brakowało pewnego elementu układanki.

– Ponieważ ktoś pragnie tego, czego ludzie szukają od wieków… – Przygotował się do skoku. – Nieśmiertelności. – Rzucił się w otchłań, pozostawiając Anadeath wątpliwościami, które ogarnęły jej sercem. Mogła szukać kryształu. Mogła go nawet zdobyć, ale jeśli przez jej poszukiwania ktoś inni go posiądzie, to historia nie będzie miała happy end’u.

Kolejny rozdział z maratonu WoC :) Mam nadzieję, że przypadł do gustu, a jak macie jakieś uwagi itd, to piszcie śmiało!

Do czwartku :)

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

KAITO

Co to miało, do cholery, być? Nie szczędząc ani trochę wiązanki słów, przechadzał się wzdłuż całej długości starej fabryki, którą teraz uznawali za swoją bazę. Nie było tam żywej duszy, jeśli nie liczyć cudownych towarzyszy – szczurów – i przyjaznych ochroniarzy – pająków.

Błąkając się bezsensownie między zardzewiałymi urządzeniami, które niegdyś służyły do produkcji zabawek dla dzieci, rozmyślał nad zdarzeniem sprzed chwili. Wszystko pokrywał zalegający kurz, podłoga wołała o pomstę do nieba przez ten brud, a pajęczyny walały się po wszystkich kątach. Idealne miejsce na kryjówkę.

Rozglądając się, czy przypadkiem Anadeath łaskawie nie skończyła swojej pracy, trzymał w dłoniach fałszywy klejnot. Nic mu było z dzisiejszej akcji, a ktoś mógł poznać jego tożsamość. Faktem było, że zaskoczyli go dzisiaj, ale on sam także nie zachował się jak profesjonalista. Mógł być bardziej ostrożny.

– I jak, panienko?

Słysząc żart wspólniczki, natychmiast wyszczerzył zęby, dokładnie wiedząc, o co jej chodzi.

– Cudownie – odparł, siadając na stos materacy. – Im dłużej cię znam, w tym większe kłopoty wpadam.

– Nie możesz narzekać na nudę. – Klapnęła obok niego, przyjmując swój prawdziwy wygląd. – Dlaczego nie użyłeś magii od razu? – zapytała o to, co ją tak mocno nurtowało od dłuższej chwili.

– To moja słabość. – Wzruszył ramionami. – Moja pomocniczka jest dosyć słaba, przez co mogę używać magii, ale tylko w wyjątkowych sytuacjach.

Anadeath przewróciła oczami.

– Jak dla mnie, złapanie przez inspektora, było idealnym pretekstem, by jej użyć.

– Wiem – powiedział. – Ale coś sprawiło, że nie mogłem.

– Dlatego musimy działać wspólnie.

Uśmiechnęła się szeroko, po czym oboje pożegnali się, uznając, że najlepiej będzie, jeśli teraz wrócą do domu. Mieli obawy. Działo się teraz zbyt wiele w ich życiu, by w spokoju wszystko przyjmować do siebie, lecz teraz przynajmniej mieli siebie nawzajem i to musiało im starczyć.

ANADEATH & KAITO

Kończąc kolejną lekcję, spakowali książki do torby i oboje wyszli z klasy, kierując się w stronę sali ćwiczeniowej, gdzie zazwyczaj odbywały się treningi McHerish. Kaito nie był zbyt chętny i już chciał uciekać, lecz Anadeath siłą go zmusiła, chcąc uświadomić mu, kim jest jej przyjaciółka.

Wzdychając, zgodził się na jej pomysł, choć wciąż targały nim dziwne wątpliwości. Na ciele pojawiały się dreszcze, które nie były spowodowane różnicą temperatur.

Dopiero gdy oboje doszli pod pomieszczenia, zrozumieli, że jednak przyjście tutaj było złym pomysłem.

Patrząc wyłupiastym wzrokiem na pomarańczowowłosego chłopaka, który trenował razem z Seleną przy worku treningowym, oboje myśleli, że równocześnie zejdą z tego świata. Byli świadomi, że syn słynnego detektywa uczęszcza do ich szkoły, ale nie mogło być przypadkiem, iż akurat znalazł się w tym klubie.

– Ana! – zawołała Selena, odchodząc od ćwiczącego ucznia. – Widzisz? – Wskazała na chłopaka. – Myślałam, że umrę, jak go zobaczyłam.

– Ja też – powiedziała McHerish, będąc całkowicie przy niej szczera.

– A to co? – zapytała, uderzając Kaito w ramię. – Czyżby w końcu odpowiedział na twój list miłosny?

Na twarzy blondynki natychmiast pojawiły się wypieki. Wręcz krzyczała błagalnie, by Selena przestała, lecz tym samym tylko bardziej ją nakręcała.

– Jeszcze się zastanawiam – niespodziewanie odezwał się Kuroba.

Anadeath potrząsnęła głową, po czym pytająco spojrzała na czarnowłosą, nie wierząc, że z jej słuchem jest wszystko w porządku.

– Dobra! – rzekła McHerish, mając pomysł, jak zejść na inny temat. – A ten chłopak, to nowy uczeń z naszej szkoły?

– Joshua Clenton – odpowiedziała piskliwie Selena, wyraźnie podniecając się obecnością chłopaka w swoim klubie. – Chodź na chwilę!

– Nie, nie! – Kaito i Anadeath natychmiastowo zareagowali, lecz na nic się zdały ich błagania. Jasnowłosy zaczął do nich podchodzić wolnym krokiem, sapiąc i ocierając się co chwilę z potu.

Blondynka po raz pierwszy widziała go w pełnej okazałości. Nie mogła zaprzeczyć, był przystojny, choć ciągłe przebywanie w obecności Crime’a całkowicie uodporniło ją na takie mega ciacha, więc nie reagowała jak większość dziewczyn. Był lekko umięśniony, o wyraźnych oczach i delikatnych rysach twarzy. Kosmyki opadały mu na czoło, przyklejając się o nie przez spływający pot. Choć niezaprzeczalnym było, że nie był to chłopak rosły, a wręcz przeciwnie. Dzieliło go kilka dobrych centymetrów od Kaito, co wydawało się idealne w stosunku do Seleny.

– Dzień dobry – przywitał się. – Mam na imię Joshua Clenton, miło mi.

Wyciągnął rękę ku parze złodziejaszków. Natychmiast oboje zareagowali i również się przedstawili, nie chcąc wzbudzać żadnych podejrzeń.

– Słyszałem, że również należysz do klubu? – Jasnowłosy zwrócił się do Anadeath.

– Tak – odpowiedziała niepewnie.

– Ja bym najprawdopodobniej nigdy do czegoś takiego nie wstąpił, ale po wczorajszej walce z dość trudnym przeciwnikiem, odkryłem, że warto wiedzieć, jak się bić. – Ukłonił się nisko i powrócił do wcześniejszych ćwiczeń, zabierając ze sobą Selenę, która w żaden sposób nie oponowana, a wręcz przeciwnie.

– To moja wina – jęknęła McHersish, uświadamiając sobie, że to przez wczorajszą walkę Joshua zdecydował się uczyć, jak walczyć. – A co to miała być ta odpowiedź?

– Masz na myśli tę kwestię listu miłosnego? – rzekł Kaito, posyłając jej złośliwy uśmieszek.

– Tak.

– Nie wiesz? – zapytał zaskoczony. – Inna odpowiedź sprawiłaby, że ta bestia nie odczepiłaby się od nas na cały rok.

– Ty uważaj, co mówisz – prychnęła, kierując się w głąb korytarza. – Inaczej jej tatuś nie potraktuje cię zbyt łagodnie.

Kuroba natychmiast za nią podążył, nie do końca rozumiejąc, co dziewczyna chciała mu przekazać.

– O czym ty mówisz?

Wyraźnie zdziwiony zablokował jej drogę, nie mając zamiaru przepuścić jej, póki nie zaspokoi swojej ciekawości.

– Nie wiesz? – Wskazała palcem na salkę, gdzie ćwiczyli Joshua i Selena. – Ta dziewczyna, to córka twojego odwiecznego wroga, Inspektora Tokori.

Poklepała go po ramieniu i wyminęła, czując, że minie chwila zanim przyswoi sobie w całości nową informację. I nie myliła się. Stał jak wryty dobre dwie minuty, aż w końcu wybuchnął i krzyknął na cały korytarz:

– Żartujesz?! To jakaś szkolna pułapka, a nie sprawiedliwość.

Jestem zadowolona z rozdziałów, które już napisałam i sprawdziłam. Naprawdę. Cieszę się, że podjęłam decyzję o ponownym napisaniu kilku rozdziałów. Wydawały mi się słabe i trochę takie na odwal robione, więc cieszę się, że ich druga odsłona dobrze mi wyszła.

Dziękuję oczywiście wszystkim za komentarze i kliknięcia.... i mam nadzieję, że maraton z rozdziałami White of Crime Wam się spodoba :)

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Pośpiewując radośnie, smażyła naleśniki, które z uciechą pałaszował jej ojciec.

Jone McHerish próbował znaleźć odpowiedzi, pozwalając sobie wyjaśnić to niecodzienne zjawisko. Choć nie ukrywał, że cieszył się z nagłego zastrzyku radości, który dotarł do jego córki. Ostatnio czas był dla niej trudni, zauważył to, lecz nie próbował wciskać się w jej życie, kiedy ta była już prawie dorosła.

Jednak Anadeath zbytnio nie widziała, że zachowuje się inaczej. Fakt, cieszyła się jak głupia, że w końcu będzie mogła na spokojnie rozmawiać z Kaito, ale nie sądziła, że aż tak bardzo to po niej widać.

Kończąc poranne przygotowania, zarzuciła na siebie jesienny płaszcz i chwyciła w dłonie szkolną torbę. Nie przestając nucić pod nosem, zaczęła iść w kierunku szkoły, wyglądając na okrągło Kaito.

Niespodziewanie zatrzymała się. W tym dopiero momencie zrozumiała, że on wcale może nie chcieć z nią spędzać czasu. Nie pomyślała o takiej możliwości wcześniej. Przecież byłoby nawet dziwnym, gdyby nagle zaczęli ze sobą rozmawiać.

Zrezygnowała westchnęła i weszła do budynku, podchodząc do szafek na buty. Przystanęła przy nich i zdjęła jesienne botki, wkładając na nogi tenisówki.

– Cześć!

Słysząc powitanie, natychmiast odpowiedziała:

– Witaj!

Dopiero po kilku sekundach zastanowiło ją, kto tak naprawdę do niej mówił.

Natychmiast odwróciła się i spojrzała na dość obojętną twarz Kaito, który jej się przyglądał. Podeszła do niego i ze zdziwieniem zapytała:

– Czy nie powinniśmy udawać, że nasze relacje się nie zmieniły?

– Po co? – Podrapał się po głowie. – Jak się mają dowiedzieć prawdy to, to uczynią, a ja chcę mieć trochę życia w tym liceum.

Oniemiała. Wiedziała, że zachowuje się jak zakochana nastolatka, i w zasadzie jak blondynka, ale była szczęśliwa.

Poczekała, aż chłopak zmieni buty, po czym razem poszli w stronę klasy, gawędząc na różne tematy. Wczorajsze wydarzenie dość mocno ich zmieniło, choć starali się to ukrywać (a że nieskutecznie, to już druga sprawa). Wszyscy ich koledzy byli zdziwieni nagłą zmianą stosunku Kaito do dziewczyny, którą wcześniej najzwyczajniej unikał. Oboje starali się nie przejmować szeptami uczniów i ich głupimi plotkami, jednak Anadeath chciała, by do jednej osoby one nie dotarły.

Widząc przechadzającego się obok nich jasnowłosego chłopaka, którego twarz dość dobrze pamiętała z ostatniej nocy, wiedziała, że musi się trzymać na baczności. Był to niebezpieczny człowiek, który mógł zdemaskować i ją, i Kaito, a do tego dopuścić nie mogła. Sama mogła czuć się bardziej bezpieczna od towarzysza w napadach, lecz nie mogła utracić czujności. Nie mogła być pewna, kiedy sam uderzy i zainteresuje się także nią.

KAITO

Kolejne przedstawienie czas zacząć!

Tym razem idąc na wspólną misję, cieszyli się, że będą się wspierać, a nie sobie przeszkadzać. Plan był dość prosty, bo sama akcja nie wymagała zbyt dużego skupienia. Ot, taki zwyczajny dzień dwa dwójki typowych nastolatków.

Skacząc po dachu budynku, sprawdzali, czy zakończyli wszystkie przygotowania. Dokładnie wiedzieli, że policja musi przygotować kolejną zasadzkę, która zaskoczony Kaito Kid’a i BlackRoses. Jedyne, co zastanawiało dwójkę przestępców to, jak bardzo tym razem ich zaskoczą.

Rozdzielając się, Anadeath pozostała na górze a Kaito zaczął się przygotowywać do przedstawienia, które tym razem przygotował. Jednak gdy tylko zszedł do głównego pomieszczenia, powitała go jedynie cisza. Zaskoczony ostrożnie rozglądał się dookoła, sądząc, że to może być zwyczajna pułapka.

Nic nie wskazywało na to, że to miejsce jest bezpieczne. Choć niczego nie słyszał i nie widział, to nie były to wystarczające rzeczy, by móc się „wyluzować”.

Gdy podszedł do piedestału, na chwilę przy nim przystanął, spoglądając na każdy skrawek przedmiotu. Używał odpowiednich zaklęć, sprawdzał, czy wszystko jest w porządku, ale nic nie wskazywało na pułapkę.

Wzruszył ramionami i podniósł szklane wieko, po czym objął dłońmi koronę, na której był przyczepiony grantowy klejnot. Będąc zawiedziony tak łatwym zadaniem, zaczął podnosić przedmiot, lecz nagle jakieś dłonie wyłoniły się z wnętrza poduszki i pochwyciły go za nadgarstki.

Piszcząc jak dziewczyna, natychmiast próbował uciec, lecz uścisk był zbyt silny.

Dosłownie po kilku sekundach ukazała się cała sylwetka napastnika, inspektora Tokori.

– Co? – pomyślał Kaito, gdy nagle w całym pomieszczeniu rozbłysły światła reflektorów.

To była pułapka.

Widząc idącego w jego stronę chłopaka, którego opisała mu Anadeath, czuł, że to musi być jego sprawka. Jednak teraz nie chciał się zastanawiać nad tożsamością dziwnego dzieciaka, a nad ucieczką, której tak mocno potrzebował.

ANADEATH

Może i nie przejmowałaby się długą nieobecnością Kaito, jednak dziwna cisza niepokoiła ją. Do tej pory jego akcje były dość huczne, więc taki brak zainteresowania ze strony policji był nader podejrzany.

Czując w kościach, że coś jest nie tak, natychmiast dała znać Crime’owi, by pomógł jej zejść na niższy poziom.

Niechętnie, ale dość szybko, mężczyzna zgodził się. Wskazując najbezpieczniejszą trasę, rzekł:

– Uważaj! Sądzę, że to pułapka.

– A nie mogłeś ostrzec również Kaito? – zapytała, wiedząc o niechęci swojego opiekuna do nowego „przyjaciela”.

– Ktoś musi być mądrzejszy od ciebie – mówił. – A w sprawie doboru chłopaków, już udowodniłaś, że się nie znasz.

– A czy to moja wina, że chłopak, w którym się podkochiwałam, jest równocześnie moim przeciwnikiem – powiedziała, zgrzytając zębami.

Łapiąc się za wystające części konstrukcji, powoli zaczęła schodzić na dół, wiedząc, że coś się dzieje w głównym pomieszczeniu.

– Ciekawe, co on do ciebie czuje? – drążył dalej Crime, lewitując swobodnie obok dziewczyny.

– Zamknij się! – syknęła ostro, nie chcąc, by jej o tym przypominał. – Na razie zaczniemy od bycia przyjaciółmi.

– Nie wiedziałem, że przyjaźń zaczyna się pocałunku.

Gdyby tylko dziewczyna mogła go uderzyć, z największą chęcią by to zrobiła. Jednak póki Crime był duchem, ona mogła jedynie sobie pomarzyć o takich rzeczach.

Potrząsnęła głową, zdając sobie sprawę, że powinna się skupić teraz na łażeniu po ścianie, aniżeli głupich docinkach swojego towarzysza.

Stawiając ostrożne kroczki coraz niżej, usłyszała niespodziewanie pisk Kaito, który brzmiał jakby na jego twarz spadł jakiś ogromny pająk.

Anadeath westchnęła i zeskoczyła na wystający gargulec, chcąc znaleźć się na niższym poziomie jak najszybciej.

– I lecimy po swojego księcia z bajki – odezwał się nieproszenie czarnowłosy. – Albo księżniczkę, sądząc po krzyku. Pisku – poprawił się złośliwie, chcąc, jak najbardziej dopiec swojej przyjaciółce.

– Zazdrosny jesteś czy jak? – Nie wytrzymała już napięcia i wrzasnęła, mając wrażenie, że opiekun zachowuje się gorzej niż jej ojciec. Całodobowa kontrola rodzicielska z tą różnicą, że Crime nie może zabić jej chłopaka.

Duch wzruszył ramionami i zszedł na niższy poziom, woląc już bardziej nie denerwować przyjaciółki.

Anadeath natychmiast pognała za nim, aż znalazła się dokładnie przy pomieszczeniu, w którym rozgrywała się cała scena, rodem wzięta z horroru (choć nie zaprzeczała, że również nie wyglądało to dosyć zabawnie). Kaito był trzymany za nadgarstki przez inspektora Tokori, tajemniczy detektyw biegł w stronę piedestału, a reszta policjantów czekała w gotowości. Idealny moment na ratunek przez kobietę.

Spoglądając na Crime’a przekazała mu swoje myśli, po czym oboje przygotowali się do realizacji dość prostego planu. Wystarczyło otworzyć okno i wrzucić przez nie kulę, w której trzymali proszek łzawiący, i tak też uczynili.

Dym dość szybko rozprzestrzenił się całym pomieszczeniu, przez co nastał szum i gwar. Wszyscy krzątali się bezsensownie, czując się, jakby kroili cebulę. Sam Kaito wydawał się dość dotkliwie odbierać proszek, choć sam używał go wielokrotnie. Czołgając się w stronę okna, odważnie trzymał koronę w dłoni.

Dziewczyna uśmiechała się w jego stronę, cały czas pilnując, czy ktoś przypadkiem nie będzie próbował udaremnić ucieczki Kaito Kid’a. I nie zawiodła się. Już po kilku sekundach dostrzegła wiernie biegnącego w kierunku okna tajemniczego przystojniaka, który pełen determinacji gnał przed siebie, jakby przewidział, gdzie dokładnie ucieknie jego przeciwnik. Jednak Anadeath nie miała zamiaru dać mu łatwej wygranej, wręcz przeciwnie. Nauczka mu się należała.

– A w zasadzie czemu nie użył zaklęcia ochronnego? – pomyślała McHerish, nakładając dodatkową warstwę na twarz, aby ochronić się przed dymem.

Wzruszając ramionami, podskoczyła i pognała w kierunku biegnącego detektywa. Przygotowując się na zażartą walkę, ustawiła ciało w gotowości na działanie. Nie znała umiejętności nowego kolegi ze szkoły, ale on także nie mógł być pewien jej zdolności.

Wymierzyła cios i szybko uderzyła ręką prosto w brzuch pomarańczowowłosego. Chłopak zgiął się w pasie, upadając ostro na kolana. Cała zawartość żołądka wyskoczyła na zewnątrz, jedynie brzydząc zaskoczoną dziewczynę, która spodziewała się jakichkolwiek umiejętności ze strony przeciwnika. A tu nic.

Chcąc już wrócić do domu, klasnęła w obie dłonie, wiedząc, że Kaito udało się wydostać z tego piekła i najprawdopodobniej na nią czeka.

Dziękuję tym, którzy czytają. Serdecznie zapraszam do udziału w ankiecie, w której po prostu chcę wiedzieć,ile osób mnie czyta. Ogólnie postanowiłam zrobić krótsze rozdziały, ale częściej :) Chyba tyle, wiec lecę do kościoła!!!

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 14 – Przygotowania

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 13 – Za dużo naraz

CONVERSATION

3 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 12 – Sojusznik

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 11 - Szkolna pułapka

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 10 - Korona

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me

Contact

Obserwatorzy

Total Tayangan Laman

Archiwum bloga

Rokatalog

Strony

Like Us On Facebook

Rozdział 14 – Przygotowania

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 13 – Za dużo naraz

CONVERSATION

3 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 12 – Sojusznik

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 11 - Szkolna pułapka

CONVERSATION

1 komentarze:

Prześlij komentarz

Rozdział 10 - Korona

CONVERSATION

5 komentarze:

Prześlij komentarz

About Me

Popular Posts

Pinterest Gallery

Search This Blog

Instagram Shots

Tweet Tweet

Like us

Sponsor