Złodziej na życzenie

Anadeath

Serce dziewczyny z trudem utrzymywało presję, ból i nienawiść, która właśnie osiągnęła swój szczyt. Brała pod uwagę wiele opcji, wiele prawd, ale musiała się ostatecznie zmierzyć z rzeczą, której nigdy się nie spodziewała. Jej własny ojciec był Sherlockiem Holmesem.

Jednak kiedy sądziła, że już koniec, że już wszystko się wyjaśniło, nagłe oświadczenie Crime’a wytrąciło ją z równowagi. Niepewnie stanęła przed duchem, którego twarz stała się jeszcze bladsza niż zawsze. Zawieszony w myślach patrzył w pustą przestrzeń.

– Pamiętasz? – spytała towarzysza, ale odpowiedź nie przyszła.

Czekała i czekała z zainteresowałem, lecz Crime nie wydawał się zainteresowany, by uchylić rąbka tajemnicy. De facto oprócz dziewczyny nie było innej osoby, która byłaby w stanie dostrzec mrocznego przyjaciela. Jednak Anadeath nie znała do końca prawda i relacji, jakie łączyły Crime’a i Lucy.

– Naprawdę czas to zakończyć – odezwała się w końcu Lucy.

Machnęła ręką, po czym pojawiła się tuż przed samą sylwetką Crime. Lewą ręką dotknęła jego bladego policzka. Wyszeptała kilka słów w obcym języku, które sprawiły, iż srebrny był otoczył powłokę ducha. Drobinki powoli przylegały do ciała strażnika kryształu, sprawiając, iż z każdą sekundą był coraz to bardziej widoczny dla reszty zebranych. Na początku widzieli jedynie nikłą postać, która wyłaniała się ciemności, lecz gdy proces dobiegł końca, potrafili ujrzeć to samo, co Lucy i Anadeath.

– Kryształ jest tobą Anadeath – powiedział Crime. – Ale… Opowieść sięga innych czasów, innej historii, innej tragedii…

Spowite śniegiem alejki wypędziły z niewielkich domów dzieci okolicznych mieszkańców. Pracownicy okolicznych fabryk wychodzili na zewnątrz, oglądając figury ze śniegu, które stworzyli mali artyści. Z zasmolonych kominów unosił się gęsty, czarny dym, z czasem mieszając się z drobnym pyłkiem, który opadał na zatłoczone ulice. Wysokie na kilka metrów pięły się w stronę nieba, będąc strażnikami hali, na której zaraz miały trwać prace.

Dźwięk gongu rozległ się na cały plan, a pracownicy wrócili na stanowiska. Dzieci zabrały swe pociechy z ulic, pozostawiając ów miejsce w niemal całkowitej ciszy. W najbliższych domach gospodynie pozamykały wejścia do swych mieszkań. W tymże momencie część miasta zaczął okalać gromki hałas pracujących maszyn, zwiastujący rozpoczęcie produkcji kolejnej partii materiału.

Jednak wśród tej pustki pojawił się mężczyzna o kruczych, długich włosach, które po części były przykryte czarnym cylindrem. Opatulony był ciemnym płaszczem i grubym, wełnianym szalikiem, lecz za każdym kaszlał, jakby były to niewystarczające źródła ciepła.

Jego kroki odbijały się na ścieżce, która została pokryta osmolonym śniegiem. Szedł w jednym kierunku, aż skręcił w jedną z alejek. Była ciasną i niewygodną przestrzenią, w której znajdowało się jedynie kilka marnych desek i wejście do podpiwnicz ego.

Mężczyzna rozejrzał się wokoło, po czym, jak upewnił się, że nikt go nie śledził, otworzył skrzypiące metalowe drzwi i wszedł do środka.

Wewnątrz panował całkowity mrok. Ręką dotknął kamiennego korytarza i powoli zszedł po nierównych schodach, aż wymacał koniec tunelu. Zapukał trzy razy, a następnie wszedł do niewielkiego pokoju.

Na środku pomieszczenia stał stolik z przyrządami alchemicznymi. W cylindrach i probówkach pływały kolorowe płyny, mieszając się ze sobą i tworząc kolejne substancje. Po prawej stronie była ustawiona metalowa klatka na zwierzęta z przytwierdzonymi do ściany kajdankami. Jednak mężczyzna skupił całą swą uwagę na pięknej, brązowowłosej kobiecie. O delikatnych rysach twarzy, delikatnie zadartym nosku i oczach koloru świeżej trawy. Była szczupłą damą, ubraną w drogą, szykowną suknię, która mocno opinała się na jej ciele.

– Witaj, Anadeath – szepnął, podchodząc do ukochanej. Ścisnął ją od tyłu i przyłożył rękę do lekko zaokrąglonego brzucha. – Jak dziecko?

Odwróciła się i spojrzała zirytowana na mężczyznę.

– Emirc, przecież dobrze wiesz, że to nie my – dotknęła brzucha – musimy się o siebie troszczyć.

– Nie udawaj, że mnie nie rozumiesz! – syknął. – Umieram. Tak, umieram. Ale moje dziecko i ty będziecie żyć!

– Razem z tobą – dokończyła niby za niego. – Już wkrótce. Już wkrótce – powtórzyła.

Odwrócił się i podszedł do wieszaka, aby zdjąć niepotrzebne odzienie. Wiedział, że Anadeath wciąż prawi mu kolejne kazania, ale był wystarczająco zmęczony, żeby ich nie słuchać. Narastająca choroba niszczyła jego ciało i ducha. Pogodził się ze śmiercią, która się nieuchronnie zbliżała. Jednak zamiast spędzać ostatnich dni z najbliższymi, musiał patrzeć jak najukochańsza żona próbuje pokonać śmierć.

– Rok i nic, może dajmy sobie spokój – powiedział.

Odpowiedziało mu jedynie milczenie. Słyszał zbliżające się kroki, ale nie rozumiał tej ciszy.

– Przepraszam – usłyszał tylko, po czym poczuł ból, promieniujący z tyłu głowy. Przed oczyma zrobiło mu się ciemno. Zachwiał się i upadł, lecz zanim stracił przytomność ujrzał Anadeath trzymającą w rękach metalowy pręt…

Tortury, eksperymenty, próby ratowania życia i ostatecznie śmierć… Nieustanne starania kobiety poszły na marne, gdy w swym szaleństwie i rozpaczy starała się pokonać odwieczny cykl życia.

Jeden dzień był tylko kolejnym koszmarem, na który skazywała najdroższego skutego metalowymi łańcuchami i wciśniętego do klatki, jak zwierzę. Błagania nic nie dawały. Powiększały tylko pragnienie, a one z kolei doprowadziły do ostateczności – do powstania kryształu…

– A więc naprawdę… – szepnęła Anadeath, słuchając historii Crime’a z zapartym tchem.

– Byłem człowiekiem, ale moja dusza została oddzielona od ciała. Została ona wszczepiona w tamtą Anadeath, ale moc była za duża. Umarła, ale wcześniej narodziła dziecko, które przejęło to przekleństwo.

Anadeath spojrzała na Lucy, nie wierząc, że czeka ją tylko śmierć. Nie po tym, co przeżyła, by walczyć o jutro.

– Jest sposób, ale… – Spojrzała na Crime’a.

– Wtedy zniknę. – Duch uśmiechną się. – I zrobię to z przyjemnością, ale najpierw doprowadzę cię do nienawiści Anadeath. Ostatecznej nienawiści, która pozwoli zniszczyć kryształ na wieki.

Crime zniknął, lecz zaraz pojawił się tuz obok ojca Anadeath. Szarpnął go za płaszcz i podniósł wysoko. Uśmiechał się. Wyraźnie chciał zakończyć historię w ten a nie inny sposób. McHerish pragnęła krzyknąć, lecz głos utknął jej w gardle, gdy ujrzała, jak Crime wypuszcza ojca tuż nad krańcem budynku.

Podbiegła pod krawędź, schyliła się, ale ujrzała tylko mrok. Spojrzała na swojego towarzysza.

– Nie chciałam, by zginął! – krzyknęła.

– Wiem, ale on musiał umrzeć byś była bezpieczna, a teraz… Zaśnijcie – szepnął czule. – Nie zapomnicie tej historii, jak wtedy, w centrum handlowym. Kiedy twoja moc sprawiła, że wszyscy zapomnieli.

– Crime! – wrzasnęła. – Nie – powiedziała ciszej.

Miała nadzieję, że mężczyzna wie, co chce mu przekazać.

– Moja mała dziewczynka. Dziękuję, że dałaś mi prawdę, spokój i miłość. Szkoda, że nie mogłem być ojcem, mieć szczęśliwego życia, ale… naprawdę cieszę się, że cię poznałem.

Widziała spływające po jego policzkach łzy.

Już ruszyła, by rzucić się w ramiona towarzysza, lecz nogi zastygły w bezruchu. Płakała jak szalona, prosząc, by ją puścił. Jednak Crime pokręcił jedynie głową. Kątem oka dostrzega, że jedyna ona i Lucy pozostały jeszcze przytomne.

Chciała jeszcze ratować Crime. Zmienić przeznaczenie i to, co go spotkało. Widziała w jego oczach ból i rozczarowanie życiem, ale świadomość, że jedynie śmierć ducha uratuje ją, całkowicie odebrała wiarę w ten świat.

– Proszę…

– Daj mi przynajmniej dowartościować moje istnienie i dać ci życie. Jestem ci to winny. Tobie i twojej matce…

Zapadła całkowita ciemność.

Dzisiaj trochę dłuższy. Szkoda tylko, że historia Crime'a wyszła mi krótko, bo naprawdę przyjemnie mi się ją pisało. Normalnie materiał na nową serię!A jutro KONIEC!!!!A dzisiaj jeszcze zapraszam serdecznie na Granicę Olimpu!http://granica-olimpu.blogspot.com

Joshua podszedł do rzezimieszka, którego ręka została uszkodzona, gdy oddał strzał. Wyraźnie bezbronny przestępca patrzył wilkiem na obu chłopaków, lecz zaraz opuścił głowę i dał się związać. Oboje odetchnęli z ulgą, iż jedną sprawę zdążyli zakończyć.

– Selena, Anadeath, możecie wychodzić! – Kaito zawołał dziewczyny.

Zaklęcie, które otaczało niemal cały budynek, znikło i wkrótce okazało się, że dokładnie przy prawej krawędzi budynku stały dwie nastolatki. Chronione przez Crime’a, lewitującego niedaleko samego wieżowca, były bezpieczne. Jednak zagrożenie minęło. Mogły w końcu wyjść z ukrycia i zmierzyć się bezpośrednio z przeciwnikiem, przez którego tyle wycierpieli wszyscy zamieszani w tę okrutną komedię przeznaczenia.

– Dlaczego? – zaczęła Anadeath. – Dlaczego to zrobiłeś?

Odpowiedziało jej jedynie milczenie.

Kaito podszedł do McHerish i położył na jej ramieniu dłoń. Próbował dodać jej odwagi, której w tej chwili brakowało. Potrzebowała wsparcia, tak samo jak na początku, jak i na końcu tej opowieści.

Nagle rozległy się oklaski.

Wszyscy podążyli za dźwiękiem, lecz nie umieli znaleźć jego źródła. Przerażeni, że to jeszcze nie koniec, przygotowali się na kolejny pojedynek, ale osoba, która ich zaszczyciła, całkowicie wyszła naprzeciw ich oczekiwaniom.

– Witajcie, dzieci.

Kaito dostrzegł sylwetkę kobiety, która swobodnie opadała z samego nieba. Miał ogromne pragnienie, by podejść i złapać ją, lecz gdy tylko dotarło do niego, że nie ma takiej konieczności, zaniechał planu. Wiedział, iż nic nie grozi Lucy, która, ku zaskoczeniu wszystkich, złożyła im wizytę.

– Czemu jesteście tacy zaskoczeni? – spytała ciepło. – Przecież to koniec, odpowiedzi zaraz przyjdą, a Sherlock Holmes został definitywnie pokonany. Czego jeszcze potrzebujecie? Wystarczy, że zdejmiecie jego maskę!

Uśmiechała się jak osoba pełna szaleństwa i grozy. Emanowała spokojem i cierpliwość, ale niepokój, jaki wprowadzała w sercach był bardziej niebezpieczni niż najbardziej nieprzewidywalny plan Sherlocka.

– Właśnie mieliśmy to zrobić – oświadczył Joshua.

Kaito poruszył się, czując, że musi go powstrzymać. Były to może tylko przeczucia, ale przez nie całe ciało krzyczało, by nie dopuścić Joshuę do Sherlocka. Jednak nic nie mówił. Być świadomy, że należy zakończyć przedstawienie, którego był uczestnikiem.

Joshua zbliżał się i zbliżał do Sherlocka. Na jego twarzy nie było widać cienia wątpliwości. Był pewien swej decyzji i roli, którą, de facto, narzuciła na niego Selena.

– Koniec – powiedział, sięgając ręką ku masce, która zasłaniała twarz przeciwnika.

Mężczyzna wyraźnie ruszał się, wił, jakby za nic w świecie nie chciał, by jego prawdziwa tożsamość wyszła na jaw. Jednak Joshua wystarczająco szybko chwycił go za głową i pociągnął za maskę.

Wszyscy zamarli…

– A więc tak wygląda ten gość – rzekł Joshua, wyraźnie nie pojmując, czym jest reakcja pozostałych towarzyszy.

– Ta–ta? – szepnęła przerażona Anadeath, upadając na kolana.

Kaito prędko podbiegł od niej, łapiąc ją w swoje ramiona. Nie, nie, nie, krzyczał w myślach, nie rozumiejąc, jak mogło dojść do takiej sytuacji. Przecież ojciec dziewczyny zaginął po wydarzeniach z centrum handlowego. Nie miał szansy poznać także tajemnicy córki, a mimo to niewątpliwie siedział związany dokładnie naprzeciw nich. W jego oczach nie dało się dostrzec nawet cienia skruchy. Był jedynie wściekły na to, że odkryto jego sekretną tożsamość i nic więcej.

– Ty potwo… – zaczął Kaito, lecz nagle do jego uszu dobiegł przerażający głos.

– JAK MOGŁEŚ, TY ŚWINIO?! MYSLAŁAM, ŻE JESTEŚ MOIM OJCEM, ALE WIDZĘ, ŻE MAM DO CZYNIENIA JEDYNIE Z KŁAMCĄ! Ty wiesz, co ja przeżyłam?! Sądzisz, że to jest śmieszne? Czy kiedykolwiek byłam dla ciebie córką, ty obleśny gadzie?

Po wypowiedzi Anadeath zapadła cisza. Najprawdopodobniej nikt nie potrafił kontynuować myśli, które rozpoczęła dziewczyna. Kaito rozumiał jej frustrację i nienawiść, która właśnie nią owładnęła.

– Zabiłeś moją matkę? – niespodziewanie spytała. – Czy zabiłeś ją?

Ponownie nastała cisza i przerwało ją dopiero wtrącenie Lucy:

– Mówiłam ci już kiedyś, że ty jesteś odpowiedzią.

Kaito powstał energicznie. Przez jego umysł przeszła jedna myśl, która zburzyła wszystkie dotychczasowe pomysły dotyczące kryształu. Możliwe, że był w błędzie, ale słowa Lucy i to, co do tej pory wydarzyło się w jego życiu, ewidentnie świadczyło o tym, że ta myśl jest prawdziwa. Nie chciał w nią wierzyć. Pragnął zapomnieć, że w ogóle przyszła do niego, ale… najprawdopodobniej się nie mylił.

– Twoja matka, Adelle, była piękną kobietą – powiedział mężczyzna. – Jednak musiała stanąć przed sądem. Jej moc była za słaba, a i jej strażnik chronił kryształ, nie dopuszczając go do nas. Kryształ reaguje na emocje. Nienawiść i gniew były obce Adelle, gdyż kochała swoje dzieci…

– Dzieci? – przerwała mu Anadeath.

– Miałaś zaszczyt go poznać, a raczej zobaczyć go w chwili śmierci – dokończył.

Wszystkie wydarzenia nabierały sensu. Nie było już wątpliwości, fałszywych myśli czy tropów. Jasne, czyste i niewątpliwie prawdziwe. Po wyrazie twarzy Anadeath dało się zrozumieć, że dziewczyna również pojęła zakończenie, z jakim przyszło się jej zmierzyć.

– Ten chłopak był moim bratem? – Załkała, zasłaniając twarz dłońmi. – Ten chłopak zginął, by kryształ doświadczył złych emocji? Kryształ… JA?! – wrzasnęła.

– Jesteś głupia, że dopiero teraz się domyśliłaś. Przecież po raz pierwszy uaktywnił się, gdy próbowałaś wyznać miłość temu całemu Kaito – syknął Sherlock.

– Ja… – powtórzyła, nie słuchając dalej mężczyzny. – Ja?

Lucy stała uśmiechnięta, Selena i Joshua nie spoglądali na Anadeath, a Kaito po prostu nie wiedział, co powiedzieć. Tak bardzo pragnął podejść, przytulić McHerish i powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze – jak wielkie kłamstwo wypowiedziałby wtedy. Nic już nie będzie tak jak dawniej, pomyślał, uderzając pięścią o swoje kolano.

Zabawa zakończyła się, ale nie tak jak powinna.

– Kryształ jest nasieniem zła – rzekła Anadeath. – Dlaczego ja? Dlaczego nie ktoś inny?! Wiem, że nie powinnam tak mówić, ale co takiego złego zrobiłam, by teraz tak cierpieć? Ja tylko pragnę być szczęśliwa, czy to tak wiele?

Zalana łzami klęczała na nawierzchni dachu. Uderzała rękoma o nierówną powierzchnię. Dla Kaito było to za wiele. Podszedł do dziewczyny i pochwycił ją w nadgarstkach, czując, że tylko on może powstrzymać nastolatkę od samookaleczenia.

– Przestań – szepnął.

– Wiem! – tajemniczy głos rozległ się w uszach zebranych. – Wiem, kim jestem, Ana!

Gdyby nie zaistniała sytuacja, która de facto zmuszała do innych zachowań, rzuciłaby wszystko, by tylko pozostać z ukochanym w tej jednej, radosnej chwili. Jednak jej życie nie było bajką, a groźba śmierci wydawała się wystarczającą zachętą do pokonania przeznaczenia.

Przygotowani do ostatecznej bitwy. Czekali tylko na rozkaz od Joshui, wierząc, że ten da radę przejść na ich stronę. Choć tak wiele tajemnic pozostawało nadal poza ich zasięgiem, musieli zakończyć kolejny i ostatni cykl kryształu.

Błądząc między wolną przestrzenią pokoju, Anadeath co chwilę spoglądała na ekran telefonu. Selena nie odzywała się od dobrych, kilku godzin, co zaczynało powoli niepokoić już zdenerwowaną nastolatkę.

– Co ona wyprawia? – spytała na głos.

– Daj jej czas – odezwał się Crime, lewitując tuż nad łóżkiem dziewczyny.

– Ale aż tyle?

– Joshua nie jest tobą ani Kaito – wyjaśnił duch, wyglądając na mocno nieporuszonego.

Anadeath westchnęła, po czym usiadła na skraju łóżka, zauważając, że Crime zachowuje się nadzwyczaj spokojnie. Mogły to być tylko nietrafne spostrzeżenia zniecierpliwionej McHerish, ale coś podpowiadało jej, że tak nie było.

Uśmiechnęła się delikatnie i odgarnęła włosy, gdy nagle usłyszała sygnał, zwiastujący nadejście wiadomości. Poruszyła się energicznie i pochwyciła komórkę, odczytując tekst, który przesłała Selena.

– KAITO! – wrzasnęła na cały dom, dając sygnał, że jedna z misji dobiegła końca, a zakończenie opowieści było coraz bliżej…

Kaito

Gdyby nie wiara w Anadeath, już dawno zrezygnowałby z tak szalonego i niebezpiecznego planu. Rozumiał jej obawy, ale pragnął sam poradzić sobie z kryształem i Sherlockiem Holmesem, lecz może właśnie tym razem nastał czas na zmiany? Trudno było przyzwyczaić się chłopakowi do roli pomocnika i współpracownika detektywa, który pragnął pochwycić go od tak długiego czasu.

Poddał się. Naprawdę poddał się, uznając tę jedyną szansę za ostateczną. Jeśli nie ona, czekała na nich całkowita klęska. A nie miał zamiaru dożyć do nieszczęśliwego zakończenia.

– No to… Raz, dwa i trzy… – powiedział.

Stanął na samym krańcu budynku, który oznaczyli jako cel. Spojrzał w mroku ulicy, która o tej porze zamilkła, kiedy większość urządzeń przestała działać. Nie próbował nawet pytać, jak udało im się czegoś takiego dokonać. Liczył się efekt i nic więcej.

Wyprostował się, po czym powoli osunął się w odmęty ciemności. Leciał niczym ptak, będąc coraz mocniej pochłanianym przez mrok. Jego biała szata nikła w czerni ulicy. Ale Kaito nie wydawał się przerażać się tym, czego właśnie doświadczał. W ciszy opadał coraz niżej i niżej, aż w pewnym momencie zatrzymał się tuż obok okna, które znajdowało się na piątym piętrze wieżowca.

Jedną ręką złapał za wystający parapet, a drugą sięgnął do kieszeni, wyjmując z nie scyzoryk. Dotknął końcem ostrza szkła, szepcząc zaklęcia. Nie minęło nawet trzydzieści sekund, gdy szyba rozpadła się w drobny mak i jedynie przed Kaito znajdowały się kraty.

– A jak z tym mam sobie poradzić? – zapytał, lecz nagle metalowe pręty wsunęły się w podłogę, posłuszne słowom złodziejaszka. – Miło z waszej strony.

Wskoczył do środka i powoli zaczął sunąć się ku miejscu, gdzie był skryty niewielki, zielony krysztalik, spoczywający na atłasowej poduszce. Nie był skryty za żadną szybą, a wokół niego wydawało się, że nie ma pułapek. Jednak doświadczenie chłopaka wręcz krzyczało, by zachował największą ostrożność.

Kaito przesunął się do przodu, nie tracąc przestrzeni, znajdującej się wokół niego. Powtarzał jedną czynność kilkukrotnie, aż dotarł do celu. Ręką sięgnął po niewielki kryształ, zastanawiając, czy właśnie ten moment będzie pułapką. Jednak kiedy tylko dotknął minerału, nie wydarzyło się nic.

Wzruszył ramionami i powiedział:

– To on, to naprawdę on…

Schował zdobycz do kieszeni i wrócił tą samą trasą na szczyt budynku. Pozostało jeszcze kilka elementów planu, które musiały zostać wypełnione.

Powtarzał sobie nieustannie, że nie darzy Joshui zaufaniem, ale musiał przyznać, że tym razem udało się zaskoczyć złodzieja. Wszystko szło jak po maśle… Nawet za dobrze. Wyczuwał w powietrzu pułapkę lub jakiś drobny szczegół, który mógł zaważyć o całej misji.

Co się kryje w mroku? – spytał w myślach, trzymając kurczowo za przedmiot, który ukradł.

– Jak?! – usłyszał dobiegające zza wejścia na dach jęki. – To nie jest możliwe…

W tym samym momencie doszedł do jego uszu dźwięk ładowania broni. Podskoczył i ukrył się za najbliższą ścianą. Nie minęło nawet kilka sekund, gdy padły pierwsze strzały. W furii, w nienawiści tajemniczy mężczyzna strzelał, gdzie popadnie, aż w końcu zamarł, kiedy cały magazynek się wyczerpał.

– Wiem, gdzie jest kryształ! – wrzasnął donośnie. – Wiem i nie dam sobie wmówić, że go zdobyłeś, Kaito Kid!

– Przykro mi, ale mam moc, która pozwala mi ocenić, co jest prawdą, a co nie! – odparł, wiedząc, że w ten sposób wypełni kolejną część planu.

– Wyłaź tchórzu i pokaż mi tę fałszywą błyskotkę.

Kaito przygotował swój pistolet z kartami, wierząc , że ta chwila nieuwagi przeciwnika pozwali mu go pokonać.

Wziął głęboki wdech i wtedy wyskoczył z kryjówki w kierunku postaci, która ukrywała się w mroku. Myślał, że przynajmniej zadrasną przeciwnika, lecz mylił się. Mężczyzna, Sherlock Holmes, celował prosto w ciało Kaito i, gdyby nie strzał, który padł z zupełnie innej pozycji, złodziej zginąłby.

Kuroba przeturlał się po powierzchni dachu, zatrzymując się dopiero przy samej jego krawędzi. Podniósł się i spojrzał w kierunku miejsca, gdzie stała kolejna postać celująca z broni. Nie widział jej twarzy, lecz gdy tylko podeszła kilka centymetrów, dostrzegł osobę, na którą czekał.

– Dzięki, Joshua! – rzekł Kaito.

– Wisisz mi przysługę! – odparł detektyw. – A teraz zajmijmy się tym przebierańcem i zakończmy tę maskaradę!

3 rozdziały i KONIEC

Selena natychmiast podeszła do przyjaciółki i podała jej rękę, pomagając wstać. Męczyły się dobrych kilka minut zanim całkowicie ogarnęły się. Anadeath pojmowała, że ten nagły atak energii nie był zwyczajną próbą, na jaką wystawił ich kryształ. Prędzej wierzyła w możliwość, iż za wszystkim stał tajemniczy Sherlock Holmes. To on początku krzyżował ich plany, dlatego w takiej sytuacji nie potrafiła znaleźć innego rozwiązania.

Został nam tylko tydzień, pomyślała. Przerażona czasem, jaki został im jeszcze dany, spojrzała na Kaito. Jednak jego twarz nie wyrażała niczego. Wiedziała, że od dawna ten chłopak był świadomy istnienia klątwy i tego, że zginie, lecz sądziła, że nastawienie złodzieja zmieniło się.

Przybliżyła się do ukochanego i dotknęła jego policzka. Ciepło uśmiechnęła się i rzekła:

– Musimy to zakończyć.

– O tak, w tydzień, geniusz – powiedział zdawkowo.

– Przestań chłopie i ogarnij się – syknęła trochę za ostro. – Mamy Selenę, a i jeśli poprosimy Joshuę o pomoc, to…

– Ty jesteś świadoma, że jeśli cokolwiek mu powiemy, to szybciej nałoży mi kajdany na nadgarstki niż da nam czas na wyjaśnienia?

Anadeath trochę pokręciła głową, wiedząc, że Kaito ma po części rację. A nawet w większości. Samo niezadowolenie z tego pomysłu wypływało z niego, uderzając prosto w dziewczynę. Nie miała żadnych złudzeń odnośnie stanowiska ukochanego.

– Głosowanie? – zaproponowała niepewnie.

– Nawet ja wiem, że nie będzie ono sprawiedliwe – wtrąciła się Selena.

Również była świadoma tak oczywistego faktu, ale nic innego im nie pozostało niż liczyć na pomoc Joshui i jakiś genialny plan z jego strony.

– A ja nie mogę wziąć udziału w głosowaniu? – usłyszała głos dochodzący z kuchni.

Spojrzała w kierunku pomieszczenia i ujrzała stojącego przy blacie Crime’a, który wyglądał na dość niezadowolonego. Blady uśmiech przyćmiewał urodę mężczyzny, a wyraźnie niknięcie w oczach sprawiało, iż Anadeath przypomniała sobie obietnicę złożoną przyjacielowi.

– Zapomniałam – szepnęła.

– Nawet nie próbuj nic mówić. Żyję już na tym świecie wystarczająco długo, by wiedzieć, że czasami należy się wycofać – wytłumaczył. – Jestem tylko duchem. Ty człowiekiem. Jeśli zniknę z tego świata na rzecz ciebie, będę dumny ze swojego poświęcenia. Bo w końcu moje istnienie będzie warte więcej niż głupie świecidełko.

Kobieta przełknęła ślinę, z trudem akceptując słowa towarzysza. On także cierpiał – widziała w jego oczach ból, rozczarowanie i pogodzenie się z losem, który go czeka. Jedynie Anadeath nie mogła tak po prostu dać mu umrzeć. Nie umiała żyć ze świadomością, że przez jej błędną decyzję skazała tak bliską osobę na wieczną nieświadomość.

– Anadeath? – spytał Kaito, gdy dostrzegł, że nie ma z dziewczyną kontaktu.

Upadła na kolana, zalewając się łzami. Zasłaniała swą twarz przed widokiem najbliższych, ale nadal nie umiała całkowicie odgrodzić się od nich. Chciała spokoju, żeby wszyscy zostawili ją.

– Przepraszam, przepraszam, przepraszam – mówiła niemal szeptem.

W tejże chwili poczuła jak silne ramiona oplatają jej smukłą talię. Wyraźnie zaskoczona uniosła głowę i spojrzała na znajdującego się obok niej Kaito. W ciszy tulił ją do siebie, jakby pojmował emocje, które targały sercem młodej dziewczyny.

Anadeath przyjęła jego troskę i z całej siły wbiła się w mężczyznę, błagając, by jej nie puszczał.

Jej wyzwolenie oznaczało śmierć Crime’a. Obiecała mu pomoc, a jednak ciąg wydarzeń doprowadził do momentu bez wyjścia. Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi w tak krótkim okresie czasowym. Sama musiała jeszcze uporać się z trudnościami, ale nadal była wściekła i rozgoryczona swoją osobą. Mimo wszystko złamała obietnicę.

– Nie płacz – rzekł Crime. – Powinnaś zachować łzy na szczęśliwe dni…

Rozumiała, co mówił do niej ukochany towarzysz, ale nadal chciała zmienić ten koszmar w szczęśliwe zakończenie. Nic jednak nie zwiastowało nadejścia dobrych dni.

– To ja pójdę do Joshui – odezwała się niespodziewanie Selena, zaraz zatrzaskując za sobą drzwi.

Nawet nie usłyszała, w którym momencie dziewczyna zdążyła wyjść z pokoju i znaleźć się tuż obok samego wyjścia. Może nie miało to nawet najmniejszego znaczenia? Dzięki tej niewygodnej sytuacji Kaito nawet nie oponował, gdy Selena wspomniała o rozmowie z Joshuą.

– Już? Przestaniesz? – spytał ciepło Kaito.

– Nie.

Chłopak westchnął.

– Nie możesz nic poradzić na to, co się wydarzyło i wydarzy – powiedział.

– Naprawdę jestem tego świadoma, ale ile to razy powtarzałam sobie, że dam radę. W najtrudniejszej chwili jednak nie poradziłam sobie.

– Jesteś człowiekiem i masz prawo do takich czynów – pocieszał ją, ale nadal było to za mało.

– A jeśli zginiemy? – zapytała, wiedząc, że i taka możliwość istnieje.

– Przynajmniej próbowaliśmy wszystkiego, by zmienić bieg wydarzeń – odpowiedział konkretnie. – I tak to przez ciebie!

– Co przeze mnie?

– Przez ciebie zacząłem się starać! Naprawdę pogodziłem się ze wszystkim, ale kiedy cię poznałem, przekonałaś mnie do swoich racji!

Anadeath uśmiechnęła się słodko, po czym pochwyciła mężczyznę za kołnierzyk i przyciągnęła do siebie, wbijając swoje usta w jego. Namiętnie całowała delikatne wargi Kaito, nie puszczając, nawet gdy próbował ją od siebie odsunąć.

Kiedy w końcu odepchnął dziewczynę i zapytał:

– Ile razy jeszcze wymusisz na mnie pocałunek?

– Tyle razy byś się we mnie zakochał – odpowiedziała.

W momencie gdy zapragnęła dokończyć myśl, zrozumiała, iż ręka Kaito wędruje w okolice jej talii. Zaskoczona spojrzała chłopakowi w oczy, lecz ten natychmiast przysunął ją do siebie, kończąc pocałunek po swojemu. Jako ten pierwszy i jako ten ostatni, który to inicjuje.

– Zaraz się porzygam – odezwał się Crime, któremu nie było w interesie oglądać dwójkę nastolatków.

– Możesz wyjść – powiedziała w myślach dziewczyna.

– I przegapić takie kino akcji? NIGDY! – odparł ostro. – Jesteś moją małą przyjaciółką i póki tu jestem ten małpiszon – wskazał na Kaito –nie przekroczy linii!

4 Rozdziały i koniec! Buhaha!

– Nie wierzę, po prostu w to nie wierzę – mówiła raz za razem Selena, idąc tuż obok milczącej Anadeath.

Opowieść, która została przekazała kobiecie w kawiarni, zakończyła się i młode dziewczyny, idąc za własną decyzją, postanowiły przejść się do domu Kaito. Miały w planach zdecydować się, co zrobić dalej, choć Selena wciąż nie potrafiła przyswoić kilku faktów. Jednak tym, co najbardziej zaskoczyło Tokori, nie były informacje o przeznaczeniu Anadeath i innych błahostkach, a sceny pocałunku Kaito Kida i BlackRoses.

– Możesz już przestać? – spytała Anadeath, nie wyobrażając sobie reakcji Kaito, który nadal nie był świadomy fanatyzmu Seleny na tle miłosnym.

– Nie, nie, nie! – powtórzyła. – Jejku, nawet nie podejrzewałam, że zaszliście tak daleko. Ale… Sami w domu i nic między wami nie zaszło? Nie ma jakiegoś małego Kaito czy coś… – mówiąc to, dotknęła okolic brzucha Anadeath.

McHerish odskoczyła jak porażona.

– Nie, nie ma! – krzyknęła. – Byłam za bardzo zajęta dołowaniem się, a przede wszystkim wciąż obok nas był Crime.

– Czyli twoja odmowa nie ma nic związanego z twoim dołkiem – ciągnęła dalej, nie oszczędzając w żadnym stopniu ukochanej przyjaciółki. – Ale zaskoczyłaś mnie! Zawsze podejrzewałam, że Kaito Kid i BlackRoses używają jakiś sztuczek, lecz do tego stopnia? Nigdy.

– Uwierz mi, że mnie też! – podkreśliła Anadeath. – Teraz jednak nie powinniśmy się zajmować takimi problemami. Trzeba rozwiązać sprawę i zakończyć ten cykl. Wiem, że odnaleźć kryształ będzie trudniej niż przekonać cię, że między mną i Kaito do niczego takiego nie doszło, ale trzeba to zrobić. Nie mamy innego wyboru.

– Zgadzam się. Ja najpierw bym zadzwoniła po Joshuę – zaproponowała niespodziewanie Selana.

– Oszalałaś?

– On jest cholernie dobrym detektywem, Ana! – rzekła stanowczo. – Mamy umiejętności, mamy broń, ale nikt z nas nie ma takiej głowy jak tamten chłopak.

– Rozumiem twój punkt widzenia i sama chciałabym go zwerbować, ale mam wątpliwości.

Zatrzymały się dokładnie przed domem Kaito.

– Zwróciłaś się do mnie, więc i do niego się zwróć! – Selena wyraźnie podkreśliła, że nie ma zamiaru odpuścić w tej kwestii. – Czas to zakończyć.

– Dobrze, ale jeszcze Kaito musi się zgodzić – powiedziała Anadeath.

Nagle drzwi domu otworzyły się. W progu stanął zaspany i, zarazem, wyraźnie zaniepokojony Kaito. Na nogach miał jeszcze założone ulubione ciapy, a w ręku trzymał kubek z zaparzoną kawą. Powzdychiwał, równocześnie nieustannie tupiąc lewą nogą. Anadeath nie miała wątpliwości, że szykują się kłopoty. Wyszła bez żadnej zapowiedzi, nawet nie dając Kurobie czasu na przyswojenie nowej wiadomości.

– Przepraszam – pisnęła niewinnie, wymuszając uśmiech.

Kaito, nic nie odpowiadając, wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Anadeath nie miała żadnych obiekcji; chłopak był wściekły. Postąpiła niemądrze i lekkomyślnie, ale jej decyzja przyniosła za sobą same zalety.

Uśmiechnęła się w stronę Seleny i odparła:

– Wejdziesz? Kaito chyba akurat zrobił kawę.

Przyjaciółka kiwnęła jedynie głową, wyglądając na równie zdumioną, co Anadeath. Jednak dość szybko ogarnęła się i zaraz przeszła przez całą głuchość chodnika wraz z McHerish. Obie stanęły przed wejściem i niepewnie pociągnęły za klamkę, martwiąc się nadal, czy Kaito zechce wysłuchać ich wytłumaczenia.

– Kaito? – spytała Anadeath, choć dokładnie wiedziała, gdzie znajduje się jej ukochany.

Wskazała Selenie miejsce, w którym najczęściej przesiadywał, po czym obie ruszyły do salonu.

Kaito siedział na skórzanej sofie, nadal popijając z kubka, który trzymał, stojąc w progu. Nie spoglądał na dziewczyny, choć był świadomy ich obecności. Możliwe, że cierpliwie czekał na wyjaśnienia, ale Anadeath podejrzewała, iż najzwyczajniej świecie droczy się z nimi.

– Przestaniesz? – odezwała się, wiedząc, że należy kończyć tę maskaradę.

– Nie – odpowiedział chłopak.

W tym momencie Selena wyszła przed Anadeath, nie ukrywając swojej złości i rozgoryczenia.

– Anadeath podjęła słuszną decyzję, przychodząc do mnie. Czas to zakończyć! – krzyknęła. – Nie zachowuj się, proszę, jak stary ty, ale jak nowy ty. Nie ma to sensu, ale chyba pojmujesz, co mam na myśli?

–Właśnie staram się zrozumieć, dlaczego ta dziewczyna podjęła decyzję bez wcześniejszego skonsultowania mnie z nią – powiedział nieco poważniejszym tonem.

– Czyli jednak po prostu martwiłeś się o wybrankę swojego serca?

Pytanie Seleny wyraźnie wytrąciło Kaito z równowagi, gdyż prędko schował się za kanapą, za nic nie chcąc pokazywać swojej twarzy. Sama dziewczyna – wyraźnie dumna ze swojego dzieła – obeszła, niczym niewinne zwierzątko, mebel i uśmiechnięta przysiadła obok Kuroby.

– Odejdź! – syknął.

– Oj, cicho, cicho – rzekła, zasłaniając mu usta ręką. – Anadeath nie chciała uchylić rąbka tajemnicy, ale ja wiem swoje. Mężczyzna plus kobieta w jednym domu przez taki szmat czasu, to idealny przepis na dziecko.

Gwałtowanie Kaito odwrócił się w stronę Anadeath, przyszywając ją surowym wzrokiem.

– Coś ty jej naopowiadała? – spytał złowieszczo.

– Nic! – Zaraz obroniła się. – To ta baba napisała własną opowieść i nas tam wplotła.

– Ana… – Zamarł w półsłowie.

Sama McHerish poczuła żar ogarniający całe jej ciało. Nieznane dotąd uczucia napłynęły do jej serca, dusząc i niszcząc wszelkie nadzieje na życie. Krew zatrzymała się przy oczach, po czym spłynęła krwawymi łzami, skapując na drewnianą podłogę. Anadeath zachwiała się, utrzymując równowagę jedynie dzięki stolikowi, który stał nieopodal.

Zasłoniła dłonią usta, mając wrażenie, że zbiera jej się na wymioty. Choroba, nagły atak czy trucizna? – myśli przebiegały przez umysł z prędkością światła. Spojrzała wątpliwie na Selenę, ale ta również wydawała się zaskoczona nagłym atakiem, który skoncentrował się na dwójce złodziei.

Anadeath złapała się kurczowo za pierś. Czuła, jakby za moment serce miało wyrwać się z piersi i opaść tuż przed nią, kończąc życie, o które tak walczyła.

Po kilku sekundach krzyknęła, osuwając się na podłogę. Nie miała już energii i determinacji, by walczyć z niewidzialną siłą. Była za słaba, za uległa. Oddawała się nieznanej mocy. I choć słyszała krzyki najdroższej przyjaciółki, odgłosy konania ukochanego nic nie mogła z tym zrobić.

Jednakże gdy tylko zamknęła powieki, cichy, ciepły głos odbił się echem w jej umyśle. Słowa, które wypowiadał, były dla kobiety niezrozumiałe, ale miała pewność, że każą jej wstać i walczyć dalej.

Uniosła powieki i spojrzała przed siebie. Drobinki złotego pyłu zawirowały obok niej, kumulując się w jedną całość. Połączone ze sobą kuleczki stworzyły cyfry, które objawiły się tuż przed oczyma Anadeath. W pierwszej chwili nie potrafiła w nie uwierzyć, ale były one prawdą. Nie kłamstwem, nie marą, nie snem, a rzeczywistością.

– Został nam tylko tydzień – szepnęła, kiedy zrozumiała, że ostateczne odliczanie się rozpoczęło.

A kiedy kolejny rozdział, to już niespodzianka, która Was ucieszy! - a przynajmniej mam taką nadzieję...

Anadeath

„Widzę, że czymś się martwisz, dlatego chcę ci pomóc. Nie naciskam, bo jestem córką policjanta, więc rozumiem, że o niektórych sprawach nie chce się mówić. Jednak wiedz, że jeśli będziesz gotowa na rozmowa, to telefon w łapę i jestem za pięć minut!” – Anadeath nie rozumiała, dlaczego w takim momencie do jej umysłu dotarły wspomnienia sprzed kilku miesięcy. Wtedy jeszcze jedynie bawiła się złodziejstwem, mając za zadanie zabić Kaito Kida. Były to łatwiejsza i przyjemniejsze zadania, którym mogła sprostać, lecz dziś widziała, jak bardzo zmieniła się od tamtego czasu. Może właśnie słowa Seleny, które tak mocno utkwiły w jej pamięci pozwoliły zrozumieć, że coś jest nie tak. Próbowała walczyć sama, przeciwstawiając się przeznaczeniu, ale obok niej byli i inni ludzie. Mimo że Selena i Joshua nic nie pamiętali, tamtego pamiętnego dnia w galerii zdecydowali się na krok, który przeczył im dotychczasowemu zachowaniu. Polegała jedynie na Kaito i Crimie, ale to było za mało. Należało skończyć grę z przeznaczeniem i w końcu pokonać potwory, które chowały się za nią samą. Zostało może kilka miesięcy do śmierci, więc niczym nie ryzykowała. Ostatnia nadzieja w postaci dziennica bezpowrotnie zniknęła, ale może ogień miał rację. Może wcale nie potrzebowała odpowiedzi w takiej formie.

Uśmiechnęła się nieznacznie, podchodząc do telefonu komórkowego, którego nie używała od czasów wydarzeń z galerii handlowej i podwójnej randki. Numer Seleny wciąż wyświetlał się, czekając, aż ktoś naciśnie na symbol słuchawki i zadzwoni.

– No, nie bądź tchórzem – powtarzała sobie na głos Anadeath. – Dasz rację.

Zamknęła oczy i prędko nacisnęła na powierzchnię telefonu, wierząc, że teraz już nie może się cofnąć. Podjęła ważną decyzję i miała nadzieję, że w związku z nią się nie pomyliła.

Minął jeden sygnał, potem drugi i trzeci… Za każdym razem jej serce biło jak szalone, krzycząc, by natychmiast rzuciła telefon daleko za siebie. Jednak trzymała kurczowo w dłoniach aparat, nieustannie tłumacząc sobie, iż wystarczy tych tajemnic.

– Słucham? – nagle usłyszała głos dobiegający zza słuchawki. – Anadeath, to ty? Jeśli tak powiedz coś!

– Jeśli jest ktoś obok ciebie, to udawaj, że to pomyłka. Proszę – dodała po chwili McHerish.

– Ojejku, to tylko ty Joshua? Już świruję od tego wszystkiego! – powiedziała jak gdyby nigdy nic Selena. – Czemu dzwonisz? Coś się stało?

– Ukrywałam się przed pewnymi ludźmi od czasu tamtego zdarzenia. Nie pamiętasz go, ale na mnie wywarło duży wpływ, gdyż na moich oczach zginął chłopak, którego nie znałam. Moje włosy są koloru ognia, a ja sama nie mogę sobie poradzić ze stresem, ale wiem, że już dość ucieczki. – Wzięła głęboki wdech, przygotowując się na to, co zamierza oświadczyć. – Potrzebuję pomocy, dlatego proszę cię o spotkanie. Wiem, że nie byłam dobrą przyjaciółką, ale Kaito i ja sami nie damy sobie z tym rady.

– To kiedy się chcesz spotkać?

– Za godzinę w kawiarni, w której kilka razy się spotkałyśmy. Wiesz, o którą chodzi? – dopytała, nie chcąc mieć później problemów z odnalezieniem się.

– Oczywiście, że tak. Już pędzę!

Selena zaraz rozłączyła się. Mcherish również wiedziała, co ma teraz uczynić. Chwyciła za ciepły płaszcz, po czym włożyła go na siebie. Wyszła z pokoju, zeszła na sam dół i równocześnie napisała wiadomość do Kaito, mając nadzieję, że chłopak nie zechce ją powstrzymać. Za długi już czas ona sama się powstrzymywała przed decyzjami.

– Nie, już wystarczy ucieczki!

Stanęła przed drzwiami wyjściowymi, biorąc głęboki haust powietrza. Wyciągnęła niepewnie przed siebie dłoń i zaraz dotknęła nią klamki. Impulsy przeszły przez jej ciało, jakby dotknęła przewodu elektrycznego. Zmrożona zatrzymała się w jednym miejscu, lecz zaraz zmusiła siebie do działania. Popchnęła drzwi i wyszła do ludzi, pędząc jak szalona do kawiarni, gdzie miała się spotkać z Seleną.

***

Stukając opuszkiem palca o metalowy stolik, Selena nie tylko obwieszczała, jakie emocje nią właśnie targają, ale także iż czeka na konkretne wyjaśnienia ze strony Anadeath. Wyraźnie wściekła i zniesmaczona zachowaniem i nieodpowiedzialnością przyjaciółki, ale zarazem wyrażała ogromną radość, iż widzi zdrową McHerish.

W samej kawiarni znajdowało się nie więcej niż trzy osoby, w tym ekspedientka, która z zastanowieniem spoglądała na dwie, milczące kobiety, siedzące w samym kącie pomieszczenia. Dbało ono o swój wizerunek, serwując ciepłą i aromatyczną kawę, której sam zapach unosił się na dobre kilka metrów od samego budynku, zapraszając potencjalnych gości do wstąpienia. Sam wystrój był raczej skromny i obfitował w brązy i kremowe kolory, które jak na złość pasowały do stroju Seleny.

– Gadasz czy ja mam zgadywać? – zapytała w końcu Selena, zaczynając się niecierpliwić.

– Wiem, już mówię – zaskomlała Anadeath. – Uciekłam, nie dawałam znaku życiu i teraz pojawiłam się ponownie w twoim życiu, ale potrzebuję pomocy.

– Masz minutę, by łaskawie wyjaśnić mi, co się dzieje!

– Ja… – zaczęła wątpliwie – … jestem BlackRoses.

– To ci nowina – odparła żartobliwie Selena.

– Ale… Od kiedy? – Sama Anadeath nie mogła uwierzyć w obojętność przyjaciółki, która wydawała się znać prawdę od dłuższego czasu, bo czy istniał inny powód takiego zachowania?

– No… Trochę już minęło – stwierdziła, przewracając oczyma. – Znałam cię i powoli domyślałam się prawdy. Powiedziałam przecież ci kiedyś, że jeśli będziesz potrzebowała pomocy, to uzyskasz ją ode mnie.

– Selena, ty…

– Domyśliłam się, co kryło się za twoimi zachowaniami, i dlaczego znikłaś, lecz nadal mam wątpliwości dlaczego to wszystko czynisz – przerwała, kontynuując swoją myśl.

Anadeath westchnęła, nie wiedząc, od jakiego miejsca powinna zacząć opowieść. Tak wiele rzeczy wydarzyło się w życiu nastolatki, aż obecnie nie wierzyła, że ta historia dotyczy niej samej. Ktokolwiek mógłby pomyśleć, iż to tylko wybujała wyobraźnia młodej dziewczyny, lecz wszystko było prawdą. Nie kłamstwem, nie marą i nie snem – a rzeczywistością.

Napiła się z filiżanki i przymrużyła oczy, wyobrażając sobie, iż to całe zło mija, a ona w końcu może szczęśliwie wyjść za mężczyznę, którego tak pokochała. Jeszcze dziś nie było to możliwe do spełnienia, ale jeśli to zakończy, to czemu nie? Miała przed sobą całą przyszłość. Nie potrafiła jej zmarnować tylko dlatego, że nie potrafiła komuś zaufać.

Uśmiechnęła się delikatnie, po czym przysunęła się bliżej Seleny i rozpoczęła przydługą opowieść od samego początku. Nie pomijając żadnego szczegółu, faktu, mówiła historię jej własnego życia…

Sorry, że tak długo nie było rozdziału, ale wszystko się wyjaśni już niedługo, a dziś życzę miłego czytania, kochani! Dzięki za to, że tu jesteście!

Anadeath

Czy był to tylko zły sen? Może wspomnienie z przeszłości lub pojedyncza wizja dotycząca przyszłości? Anadeath z trudem rozumiała rzeczy, które się działy wokół niej. Raz sądziła, iż zagadka tajemniczego pamiętnika zostanie rozwiązana, a raz traciła wszelkie nadzieje na odkrycie prawdy i odnalezienie kryształu.

I Kaito, i Crime byli przy niej, lecz z samej obecności nic nie była w stanie wynieść. Czasami zastanawiała się, czy przypadkiem nie wyjść w końcu w ukrycia i potowarzyszyć ukochanemu w jego misjach. Jednak teraz najważniejsze było, by pozostać w cieniu i się nie wychylać.

Anadeath nie ukrywała, że nuda doskwierała jej niemiłosiernie. Nie mogła oczywiście narzekać na towarzystwo ducha, lecz ostatnimi czasy jego milczenie stawało się coraz to bardziej denerwujące i nieznośnie. Bardzo często zawieszał się w powietrzu, spoglądając w jedną stronę, jakby nad czymś myślał. Wielokrotnie zagadywała go, lecz odpowiedzią na jej pytanie było tylko burknięcie, ewentualnie kiwnięcie głową. Denerwowało ją ów zachowanie, ale w jakimś stopniu akceptowała decyzję przyjaciela. Czasu było coraz mniej, a oni ani trochę nie zbliżyli się do rozwiązania zagadki. Śmierć Anadeath wiązała się również z końcem Crime’a, co nie było ciekawą perspektywą dla ich obu.

Dlatego siedząc w domu Kaito i przeglądając kolejne strony internetowe w poszukiwaniu odpowiedzi, McHerish nie spodziewała, że ów dzień będzie inny niż poprzednie. Tego popołudnia również miała zaszczyt poznać nowy stan Crime’a, lecz po kilku minutach ciszy nagle przyszła zmiana, która doprowadziła do zupełnie nowych wniosków i teorii.

– Przed zniknięciem ojciec przeszukiwał twój pokój – powiedział niepewnie duch.

Anadeath odwróciła się w jego stronę, napotykając zaraz oczy skierowane prosto na nią.

– To nie jest żart? – zapytała, chcąc się upewnić, iż Crime’a nie nawiedził duch humoru.

– Nie.

– To łaskawie powiesz mi, dlaczego o czymś tak ważnym nie powiedziałeś mi wcześniej! – krzyknęła, podnosząc się z fotela i podchodząc do towarzysza. – Dlaczego?

– Nie wiem. –Wzruszył ramionami. – Chyba po prostu się bałem. Tyle to ukrywałem, że nie wiedziałem, czy jest sens w tej chwili jeszcze bardziej dołować.

– No brawo! – wrzasnęła Anadeath. – A łaskawie powiesz mi, skąd przyszła ta nagła decyzja, by mi jednak oświadczyć taką informację?

– Ja… Nie mogę tego ujawnić… – odpowiedział wątpliwie. – Przepraszam, ale już naprawdę, Anadeath, nie wiem, co się ze mną dzieje.

Odwrócił się i natychmiast przeszedł przez okno, wychodząc na ulicę. Anadeath zareagowała niemal natychmiast. Ani razu nie pomyślała, by obrazić przyjaciela, lecz nie sądziła, iż jej słowa będą tak ostre. Może się obraził, pomyślała, zaraz podchodząc do okna, które było otwarte. Wychyliła się, lecz nie była w stanie dostrzec sylwetki Crime.

– No co jest? – zapytała, nie pojmując jego irracjonalnego zachowania.

Zła na niego, i równocześnie na siebie, wróciła przed monitor, obok którego leżał tajemniczy dziennik. Nie wiedząc czemu, sięgnęła po niego, otwierając na stronie, na której pojawił się ostatni wpis. Przeczytała go ponownie, lecz nic nie wyniosła ze słów, które już znała. Zabawnym było, jak bardzo się starała, choć żadnych efektów nie była w stanie dostrzec. Miała wrażenie, że oddala się od wszystkiego, co było jej bliskie jeszcze na początku misji. Zauważała zmiany, jakie nastąpiły w jej życiu i jak ona sama stała się zupełnie inną osobą. Wciąż pragnęła być dawną Anadeath McHerish, ale kogo próbowała oszukiwać? Stała się zimna, oddalona od ludzi, opryskliwa i nietolerancyjna. Myślała o sobie, gdy wokół było tylu ludzi, o których warto było pomyśleć.

– Co się ze mną dzieje? – spytała, biorąc głęboki haust powietrza.

Od niechcenia przewróciła kolejną stronę notatnika, jakby wierzyła, że znajdzie na pustej stronie kolejną informację. Zaśmiała się pod nosem i przeniosła wzrok na ekran, gdzie wyświetliło jej się kilka wyników w wyszukiwarce. Nic wartościowego, ale przynajmniej przejrzała już część stron.

Jednak w pewnym momencie coś ją tknęło. Nadal przed nią leżał otworzony dziennik, lecz nadal nie spojrzała na stronę, którą uznała po prostu za pustą. Może to ciekawość, a może jakaś inna siła pokierowała nią, by po prostu przenieść wzrok na kartę.

– To niemożliwe… – szepnęła.

Podniosła się gwałtownie, chwytając dziennik w obie ręce. Tak jak pierwszego dnia piękne, zdobne litery pojawiły się na całej stronie, gdzieniegdzie ukazując brązowe plamy i wyblakłe fragmenty kart, z których nic już nie mogła odczytać. Miała spełnić warunek, a jednak nie wydarzyło się nic, co mogłoby potwierdzić ów regułę. Jednak czy teraz cokolwiek się liczyło? Tekst był przed nią. Wystarczyło tylko zajrzeć i ujrzeć to, co było ukryte przez lata.

– „Kolejna porażka” – przeczytała pierwsze zdanie. – „Eksperyment zawiódł, choć tak mocno się starałam. Mój ukochany jest częścią mnie. Czuje to, wiem. Jednak jesteśmy jeszcze daleko od mocy, która pozwoli być nam razem na wieki. Me serce krwawi, a jego ciało z trudem podtrzymuję. Umiera na mych oczach, wierząc, że chcę go zabić, lecz ja pragnę go tylko uratować. Moc jest z nami. Czuję magię i przeznaczenie, które z nas wypływa. To pozwoli nam…”.

Urwany fragment zdania sprawił, iż Anadeath zagryzła wargę tak silnie, iż po jej skórze popłynęła czerwona strużka krwi, która po chwili spadła na biały dywan. Dlaczego akurat w takim momencie? – zapytała, już pragnąc zamknąć dziennik, lecz przed tym powstrzymała ją krótka notatka, zawarta niemal w samym rogu strony.

– „Moja droga siostra w końcu jest silna” – szepnęła. – „Jestem obok niej, strzegę ją, lecz nie jestem w stanie nic więcej zrobić. Mogę tylko ją chronić…”

Rzuciła niedbale dziennik na łóżko i gwałtownie wybiegła z pokoju, krzycząc:

– Kaito! – Jednak nie uzyskała odpowiedzi.

Była aż nadto świadoma, że w tej chwili znajduje się w domu całkowicie sama, lecz pragnęła z kimś porozmawiać. Może to była tylko jej wyobraźnia, lub błędna interpretacja słów, lecz wszystko wydawało się być prawdą. Tajemniczy chłopak, który poświęcił się dla niej, mógł być jej bratem. Było to jakże absurdalne stwierdzenie, ale nie widziała innego sensu przekazu, który właśnie odnalazła.

Nie, pomyliłam się, pomyślała, kręcąc głową. Przystanęła i szybko ruszyła z powrotem na górę, chcąc ponownie spojrzeć na zapis z notatnika. Gdy znalazła się jednak na górze, dotarł do niej tajemniczy zapach, przypominający dym. W pierwszej chwili zawahała się, czy wejść do pokoju. Może to były tylko błędne przeczucia, ale jeśli miała uzyskać pewność, musiała to zrobić.

Chwyciła za klamkę i gwałtownie otworzyła drzwi, wkraczając do środka. Jednak nie odnalazła żadnego śladu pożaru. Chyba jestem przewrażliwiona, pomyślała, dotykając dłonią czoła. Dopiero gdy spojrzała w stronę łóżka, na które chwilę wcześniej porzuciła dziennik, pojęła, co tak naprawdę wydarzyło się w pokoju.

– Nie, nie, nie!!! – krzyknęła, przyklękując.

Sięgnęła dłońmi ku prześcieradłu, na którym po notatniku pozostały jeszcze marne zgliszcza pokoju. Czarny pył unosił się nad powierzchnią materiału, który w żaden sposób nie został dotknięty przez ogień. Anadeath zaklęła, nie wierząc w to, co się stało przez chwilę nieobecności. Jej jedyna nadzieja na przeżycie właśnie zniknęła. Wszystko już straciło sens. Nie miała szans na walkę i na wygraną. Wraz ze spaleniem pamiętnika zawiodła ludzi, dla których wciąż chciała walczyć.

– Dlaczego? – zapytała cicho, skrywając zapłakaną twarz w dłoniach. – DLACZEGO?!

– Bo znasz już odpowiedź… – usłyszała cichy szept dobiegający dokładnie zza niej, choć w rzeczywistości nadal była sama w pokoju.

Crime

Zachował się jak tchórz, uciekając z pokoju przed Anadeath, ale nie miał już sił tłumaczyć jej swoich motywów czy zachowania. Ostatnimi czasy dostrzegał zmiany, które go dręczyły. Sądził, że to tylko zmęczenie, lecz od setek lat niczego nie odczuwał. Wszystko się zmieniło. Miał wrażenie, że z każdym dniem coraz bardziej zanika. Docierało do niego szczęście, wynikające z tego, iż Anadeath może w końcu odgadnie tajemnicę kryształu, lecz w jakimś stopniu nie cieszył się równie mocno co dziewczyna.

- Co się ze mną dzieje? – zapytał, zatrzymując się niedaleko miejsca, w którym jeszcze jakiś czas temu mieszkała Anadeath i jej ojciec. Tamte dni były spokojniejsze niż dzisiejsze. Wtedy jeszcze nie zastanawiał się nad sensem swojego istnienia czy nad tym, kim kiedyś był. Nie ukrywał tego, że chciał odkryć prawdę, lecz porażki nie bolały tak mocno jak teraz.

Wiedział, że czas się kończy. Nie chciał jeszcze bardziej niepokoić Anadeath, ale w pewnym momencie pojął, iż prawda w końcu musi ujrzeć światło dzienne. Do tej pory nie odkrył, dlaczego rodzic towarzyszki zaczął przeszukiwać jej pokój, ale musiał być ku temu jakiś powód.

Niespodziewanie Crime spojrzał w boczne lusterko samochodu, który stał zaparkowany przy chodniku. Uśmiechnął się delikatnie, patrząc w sobie odbicie. Może minęło tylko dziesięć, a może i więcej, sekund, lecz wtedy dotarło do niego, że przecież nigdy wcześniej nie był w stanie dostrzec swojego odbicia. Odsunął się gwałtownie od samochodu i szepnął cicho, jakby bał się, że ktokolwiek go usłyszy:

- Ja byłem kiedyś człowiekiem…

Ciąg dalszy nastąpi ;)

Już wszystko wyjaśniałam, więc więcej nie będę pisać. Miłego czytania i mam nadzieję, że dotrwam do końca opowiadania.

I jeszcze wstawiam zwiastun Granicy Olimpu ;)

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Złodziej na życzenie

About me

Zgłoś nadużycie

About Me